Το Παρίσι, το Λονδίνο και τ’ αδιέξοδα κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ…

Το μήνυμα το έχουμε πάρει όλοι.
Πλην κυβέρνησης κι αντιπολίτευσης.

Οι δανειστές ουδόλως ενδιαφέρονται αναφορικά με το ποιος κυβερνά τον τόπο, αρκεί να γίνονται όσα προβλέπονται από τις συμφωνίες.

Η δε πολιτική αβεβαιότητα –εξ αιτίας της προεδρικής εκλογής- δεν είναι πρόβλημα μόνο για το εσωτερικό της χώρας, αλλά και για εκείνους.

Κι εδώ – με δική μας ευθύνη- βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον εξής παραλογισμό:

Ενώ η ελληνική κοινωνία με αιματηρές θυσίες έχει καταφέρει να έχει... καλύτερα δημοσιονομικά στοιχεία και μεγέθη από χώρες όπως η Ιταλία κι η Πορτογαλία, οι δανειστές κι οι αγορές εξακολουθούν να μας αντιμετωπίζουν επιφυλακτικά, αν όχι ως μιάσματα…
Η κυβέρνηση που μιλούσε τόσο καιρό για το περίφημο success story, βρίσκεται πλέον σε απόλυτη αμηχανία, αν όχι αδυναμία.
Η δεν αντιπολίτευση, κάνει πως δεν βλέπει ότι τα οράματά της για επανάσταση που θα σαρώσει την Ευρώπη, δεν αποτελούν τίποτα περισσότερα από απλά φληναφήματα.
Οι δανειστές με τη στάση τους –κι αφού εμείς τους δώσαμε δικαιώματα- οδηγούν επί σφαγή την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου.
Η οποία, υπό την πίεση του ΣΥΡΙΖΑ και του εγχώριου λαϊκισμού, μόλις κατάφερε να δημιουργήσει τα περίφημα πρωτογενή πλεονάσματα, αντί να τα κατευθύνει στα τοκοχρεολύσια όπως προβλέπεται από τις συμφωνίες, άρχισε να τα μοιράζει δεξιά κι αριστερά και δη στην εκλογική της πελατεία, ένστολους και λοιπούς συγγενείς του δημοσίου.
Κι όχι μόνο αυτό.
Προδίκασε την απεμπλοκή της χώρας από το ΔΝΤ χωρίς –όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα- να έχει συνεννοηθεί με κανέναν.
Ήρθαν και τα στραπάτσα από τις αγορές, σε συνδυασμό με το ανύπαρκτο έργο στις μεγάλες μεταρρυθμίσεις και το…γλυκό έδεσε.
Από τις ρητορικές μαγκιές, φτάσαμε στην απόλυτη ασφυξία.
Οι δανειστές, αφού είδαν κι αποείδαν με την ελληνική «ιδιαιτερότητα», ουσιαστικά σπρώχνουν την κυβέρνηση στην πτώση.
Αν μάλιστα επιβεβαιωθεί η «σκληρότητα» που επέδειξαν τον τελευταίο μήνα, ίσως η πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά να κάνει μεγαλύτερο πάταγο από εκείνον της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου.
Με θύματα όλους εμάς, που ήδη είμαστε βαθύτατα τραυματισμένοι.
Ο λαϊκισμός της πολιτικής κι η άγνοια της κοινωνίας, έκαναν τη δουλειά τους.
Φτάσαμε στο αδιέξοδο.
Κι όσοι τα βάζουν με τους δανειστές κι ισχυρίζονται ότι μας σπρώχνουν στο χάος –αντί να ρυθμίσουν το χρέος όπως είχαν, δήθεν, υποσχεθεί- κι απορυθμίζουν την Ελλάδα, λένε για μια ακόμη φορά ψέματα και παραμύθια.
Οι δανειστές γνωρίζουν πλέον, όπως γνωρίζουν κι όλοι οι σκεπτόμενοι Έλληνες, ότι δεν γίνεται δουλειά με τα ψέματα, τις μεγαλοστομίες, τις ωραιοποιήσεις της κατάστασης.
Γνωρίζουν ότι δεν γίνεται να βγούμε από αυτή την κρίση αν δεν γίνουν βαθιές τομές στο κράτος κι αν δεν φτιάξουμε ένα σαφές αναπτυξιακό σχέδιο, αν δεν εκπονήσουμε μια ξεκάθαρη εθνική στρατηγική.
Τόσα χρόνια βουτηγμένοι στην κρίση, δεν το κάναμε.
Πάμε στο λάου λάου να την βγάλουμε με αναχρονιστικά καμώματα και κουτοπονηριές.
Κι από την άλλη πλευρά η αξιωματική αντιπολίτευση, θεωρεί ήδη τον εαυτό της κυβέρνηση, με πολλά στελέχη της να έχουν ράψει ήδη υπουργικά κουστούμια.
Εκεί κι αν είναι το χάος απύθμενο.
Άλλα λένε στην Ελλάδα, άλλα πάνε και λένε στο εξωτερικό.
Ψέματα, παραμύθια και ψευδαισθήσεις.
Υποσχέσεις –όπως αυτές του Αλέξη Τσίπρα από τη Θεσσαλονίκη- που επ’ ουδενί μπορούν να πραγματοποιηθούν.
Επενδύουν στο χάος, στην κοινωνική αναταραχή, με δυνάμεις του χθες.
Δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι όσα αντιμετωπίζει η νυν κυβέρνηση, θα τα αντιμετωπίσει σε μέγιστο βαθμό η πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Κι όμως εκείνοι τον χαβά τους, θυσία τα πάντα στον βωμό της αυριανής εξουσίας.
Κι όλα αυτά, παρ’ ότι έλαβαν την πρώτη γεύση οι Μηλιός και Σταθάκης στο Σίτυ του Λονδίνου, που τα ξένα funds τους αντιμετώπισαν περίπου ως εξωγήινους κι άφησαν να εννοηθεί ότι θεωρείται βέβαιη η μαζική πώληση μετοχών κι έξοδος κεφαλαίων και καταθέσεων από την Ελλάδα.
Ποιο είναι το δεύτερο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ μετά το θολό πρώτο του, ότι θα διαπραγματευθεί καλύτερα από τη νυν κυβέρνηση κι ότι θα τον σεβαστούν περισσότερο;
Τι θα κάνουν αν η τρόικα –γεγονός σχεδόν βέβαιο- συνεχίσει την ίδια ασφυκτική πίεση για αλλαγές, μεταρρυθμίσεις κι ένα σωρό άλλα που ήδη υπάρχουν στις κανονικές ευρωπαϊκές χώρες;
Θα συγκρουστούν μετωπικά με τους δανειστές με φρικτές συνέπειες για την χώρα ή θα κάνουν τότε την αλλαγή των 180 μοιρών και θα προσγειωθούν στην καθημερινότητα και τον μονόδρομο που έχουμε μπροστά μας;
Εφιάλτης!
Όχι για εκείνους, αλλά για όλους εμάς.
Που βλέπουμε ξεκάθαρα ότι όσο κι αν ματώνουμε, όσο κι αν ανοίγουμε συνεχώς νέες τρύπες στις ζώνες μας, οι τρύπες του πολιτικού μας συστήματος και του κράτους που δεν θέλουμε ν’ αλλάξουμε, θα μας καταπιούν…
Η λύση είναι ξεκάθαρη.
Εθνικό σχέδιο.
Χωρίς τσιτάτα και δογματισμούς, χωρίς λαϊκισμούς κι οράματα για θολές επαναστάσεις.
Συνεννόηση.
Με δεδομένο ότι κανένας δεν θέλει την έξοδο από την Ευρωζώνη, να βρεθούν οι ελάχιστοι κοινοί παρανομαστές που μπορούν να δημιουργήσουν μια ισχυρή κυβέρνηση, με στόχο την έξοδο από το Μνημόνιο και τη λύση στο ζήτημα του χρέους.
Μπορούμε επιτέλους να συνεννοηθούμε μπροστά στην ίδια μας την ύπαρξη;


Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
GR Post
orthografos