Στον δρόμο της απρέπειας

Διαβάζω σε άρθρο ημερήσιας εφημερίδας: 

«Αν οι ιδιοκτήτες της εταιρείας δεν τα βρουν με τους βαρόνους της διαπλοκής θα φύγουν νύχτα από την χώρα».

Διαβάζω άλλου ότι ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων Γαβριήλ Σακελλαρίδης έπεσε θύμα εκβιασμού. 

Άκουσα για τη δράση των… φουσκωτών με τα μαύρα. 

Πήραμε από τους πατεράδες μας την Ελλάδα και παραδίδουμε στα δικά μας παιδιά μία χώρα συμμοριών.
Από πού να ξεκινήσει κανείς και πώς να συνεχίσει; 
Είναι αδιανόητο αυτό που συνέβη στον...
κ. Σακελλαρίδη. Κι είναι απορίας άξιο πως δεν έχει ακόμη βρεθεί κάποιος εισαγγελέας να εξετάσει τις καταγγελίες που ο ίδιος έχει κάνει δημόσια. 

Να μην είμαστε υποκριτές. Εμείς ως κοινωνία ανεχτήκαμε κάποτε την επίθεση του αυριανισμού στον Μάνο Χατζιδάκι. Κι ύστερα ήρθαν κι άλλα. Αρχίσαμε να βλέπουμε μέσα από την κλειδαρότρυπα και να ανεχόμαστε κάθε λογής επίθεση σε βάρος συμπολιτών μας. Κι έτσι φτάσαμε σιγά-σιγά να θεωρούμε φυσιολογικά διάφορα πράγματα που στο παρελθόν τα θεωρούσαμε αφύσικα, αταίριαστα με το περιβάλλον μας, προϊόν βαρβαρότητας. Ή καλύτερα, αρχίσαμε να στρεβλώνουμε τις ίδιες τις έννοιες και να κακοποιούμε την πραγματικότητα.

Θεωρούμε φυσιολογικό να γράφεται από μία εφημερίδα ότι αν ο τάδε δεν συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις θα βρεθούν φουσκωτοί να τον αλείψουν με πίσσα και πούπουλα ή ότι κυκλοφορεί ένα βίντεο που δείχνει κάτι ύποπτο για κάποιον που ίσως μοιάζει με τον τάδε επώνυμο. Με έναν περίεργο τρόπο όλα μοιάζουν να επιτρέπονται. Σαν να βρισκόμαστε στην άγρια δύση και να μετράμε πόσες σφαίρες έχουμε ακόμη φυλαγμένες στην τσέπη μας. 

Είναι αρκετά σοβαρό να βγαίνουν οι δικαστές και οι εισαγγελείς και να καταγγέλλουν ανοικτά το νομοθετικό έργο και μάλιστα να μιλάνε για «την προσήλωση του νομοθέτη στην εξυπηρέτηση της καθαρότητας της διοίκησης» και όχι της αδιάκριτης εφαρμογής του νόμου.

Επίσης, είναι πάρα πολύ σοβαρό να εφαρμόζει κανείς τον Νόμο προς κάθε κατεύθυνση και να μην αφήνει σκιές που στο μέλλον μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι από τους εχθρούς του πολιτεύματος για να καταλύσουν τις δομές του δημοκρατικού πολιτεύματος. Και το λέμε αυτό διότι οι χειρισμοί της Πολιτείας τους τελευταίους μήνες δεν ήταν τέτοιοι που να έπεισαν για την ορθότητά τους. Έστω κι από επιστημονικής-νομικής πλευράς. Με άλλα λόγια, κοντεύει να χαθεί η έννοια του δικαίου. 

Κάθε μέρα που περνάει η χώρα παρασύρεται προς αχαρτογράφητα νερά. Όσο αδυνατίζει η λειτουργία των θεσμών, τόσο αυξάνεται η ισχύς αυτόνομων κέντρων που τελικά λειτουργούν σε βάρος των συμφερόντων του κοινωνικού συνόλου. Όσο απουσιάζει το κράτος από το έργο της πρόνοιας των πολιτών του, τόσο ενισχύονται οι συμμορίες. 

Εύκολα ρίχνουμε το ανάθεμα στους πολιτικούς. Εμείς οι πολίτες όμως είμαστε που βλέπουμε με απάθεια να συμβαίνουν διάφορα πράγματα γύρω μας και αρνούμαστε ακόμη και να τα στιγματίσουμε. Εμείς είμαστε που αρνούμαστε να ρίξουμε ένα δίχτυ προστασίας απέναντι σε ανθρώπους που δέχονται επιθέσεις για την προσωπική τους ζωή ή για τις προσωπικές τους απόψεις. Εμείς οι πολίτες υιοθετούμε την απάθεια ως τρόπο ζωής και δίνουμε έτσι απεριόριστο πεδίο δράσης σε δυνάμεις που στην πράξη λειτουργούν σε βάρος των δικών μας συμφερόντων. 

Θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα αυτά; Είναι στο χέρι μας να ανοίξουμε τα παραθυρόφυλλα και να αφήσουμε το φως να γλιστρήσει μέσα στο δωμάτιο. Είναι στο χέρι μας να στείλουμε τις σκιές πίσω στον κόσμο που πραγματικά ανήκουν. Το ερώτημα είναι γιατί δεν το κάνουμε. Τι μας εμποδίζει. Και σίγουρα αυτό δεν είναι η οικονομική κρίση. Κάπου αλλού θα πρέπει να ψάξουμε τα βαθύτερα αίτια αυτής μας της αδράνειας, η οποία τελικά μας οδηγεί στην απρέπεια… 

Θανάσης Μαυρίδηςthanasis.mavridis@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr