Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

Ο Ελληνισμός της Κριμαίας κινδυνεύει... Η Ελλάδα τι κάνει;

Ο Ελληνισμός της διασποράς*

την οικουμενικότητα και την ανοιχτοσύνη του οποίου ουδέποτε αντιλήφτηκε η εγχώρια παλαιοελλαδίτικη βλαχομιζέρια, 

πλήρωσε και πληρώνει πάντα το τίμημα των εθικισμών, 

των κρατικών ανταγωνισμών και των πολέμων. 

Που είναι η … ”μητέρα-πατρίδα”; 

Που είναι το υπουργείο εξωτερικών; 

Γιατί τέτοια σιωπή ιχθύος από το ελληνικό κράτος; 

Αδιαφορούν για την ελληνική παροικία, η το βουλώνουν, μη τυχόν και... τα χαλάσουν με τους ευρωπαίους “φίλους” και δανειστές μας; 

Οι εξτρεμιστές του “δεξιού τομέα”, που αφέθηκαν από τους “ευρωπαιστές” να αλωνίζουν στην Ουκρανία, έχουν ήδη βάλει στο στόχαστρο τις εθνικές μειονότητες, όπως έκαναν και κάνουν όλοι οι κανονικοί φασίστες, από τους Τσέτνικ και τους Ουτσεκάδες μέχρι τους Γκρίζους Λύκους και τους Χρυσαυγίτες.

Η Ευρώπη κάνει πως δε βλέπει, ή μάλλον βλέπει μόνο σφαίρες επιρροής και γεωστρατηγικά συμφέροντα.

Η Ελλάδα τι κάνει;



* Οι Ελληνες της Νότιας Ουκρανίας

Στη Νότια Ουκρανία, στην περιοχή της Αζοφικής θάλασσας, στην Κριμαία, στην Οδησσό κ.α., με βάση την τελευταία σοβιετική απογραφή του 1989, ζουν 104.091 Ελληνες. 
Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι ο πραγματικός τους αριθμός είναι διπλάσιος, εφ’ όσον δεκάδες χιλιάδες Ελληνες αναγκάστηκαν την περίοδο των σταλινικών διωγμών να δηλώσουν ότι τάχα είναι Ρώσοι ή Ουκρανοί.

Η επιρροή των Ουκρανών από τους Ελληνες φαίνεται να είναι μεγάλη.
Η Aimee Dostojewski, η κόρη του διάσημου συγγραφέα, έγραψε σχετικά: 
«Ολα είναι ποίηση στην Ουκρανία. 
Οι στολές των χωρικών, τα τραγούδια τους, οι χοροί τους, ιδιαίτερα το θέατρο… 
Ανέκαθεν η Ουκρανία είχε στενές σχέσεις με τις ελληνικές αποικίες στις όχθες της Μαύρης Θάλασσας.
Το ελληνικό αίμα ρέει στις φλέβες των Ουκρανών, φαίνεται στα όμορφα ηλιοκαμένα πρόσωπα, στις χαριτωμένες κινήσεις τους. 
Δεν αποκλείεται το ουκρανικό θέατρο να είναι μια μακρινή ηχώ εκείνου του αρχαίου ελληνικού θεάτρου, που τόσο αγαπήθηκε από τους ελληνικούς λαούς».

Η σύγχρονη όμως ελληνική παρουσία στην Ουκρανία αρχίζει με την εγκατάσταση των Ελλήνων στη Μαριούπολη.

Οι Ελληνες εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Μαριούπολης το 1775 μ.Χ., όταν η Αικατερίνη η Μεγάλη παραχώρησε την περιοχή αυτή στους 30.000 Ελληνες, οι οποίοι έφυγαν από την ταταροκρατούμενη Κριμαία. Ο ελληνικός πληθυσμός διαμορφώθηκε οριστικά με την εγκατάσταση χιλιάδων Ποντίων κατά τα έτη 1828-1856.

Από το 1810 έως το 1873 η Μαριούπολη με τα γύρω ελληνικά χωριά αποτελούσε «ελληνική διοικητική περιοχή» (όκρουγκ). Σε αυτήν λειτούργησε ελληνική δικαιοσύνη με διοικητικές, αστυνομικές και νομικές αρμοδιότητες. Ιδρύθηκαν νέα ελληνικά χωριά και κυκλοφόρησαν ελληνικές εκδόσεις. Μέχρι το 1859 στην ελληνική περιοχή της Μαριούπολης δεν επιτρεπόταν εγκατάσταση ατόμων άλλης εθνικότητας.

Το 1809-1812 οι Ελληνες της Οδησσού δημιούργησαν την «Ελληνική Λεγεώνα», η οποία κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο ενώθηκε με τα «Ελληνικά Τάγματα» της Κριμαίας, γράφοντας σελίδες δόξας στα πεδία των μαχών.

Κατά τη διάρκεια 1917-1921, την περίοδο του εμφυλίου πολέμου, οι Ελληνες βρέθηκαν στο μέσον των συγκρούσεων. Στην περιοχή της Μαριούπολης έδρασε το αναρχικό αγροτικό κίνημα του Μάχνο, το οποίο πνίγηκε στο αίμα από το στρατό του Τρότσκι.

Αργότερα, στο Μεσοπόλεμο, αναπτύχθηκε πολύ ο ελληνικός πολιτισμός. Η ελληνική διανόηση της Μαριούπολης όμως έπεσε θύμα των σταλινικών εκκαθαρίσεων του 1937-1938 με την αιτιολογία ότι «…αγωνίζονταν για τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και τη δημιουργία Ελληνικής Δημοκρατίας».

Αποτέλεσμα της άγριας καταπίεσης του ελληνικού πληθυσμού ήταν η αναγκαστική δήλωση πολλών Ελλήνων ότι ανήκουν στη ρωσική ή στην ουκρανική εθνότητα. Κατά συνέπεια ο αριθμός των πραγματικών Ελλήνων της Ουκρανίας είναι πολύ μεγαλύτερος από 104.091 άτομα.

Σημαντική είναι επίσης η ελληνική παρουσία στην Κριμαία, απ’ όπου το 1944 οι σταλινικές αρχές εκτόπισαν περί τους 25.000 Ελληνες στο Ουζμπεκιστάν. 
Το 1990 στην ιστορική χερσόνησο κατοικούσαν 4.500 Ελληνες, ενώ εκατοντάδες ελληνικές οικογένειες είχαν πάρει το δρόμο της επιστροφής στην Κριμαία από την εξορία της Κεντρικής Ασίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου