To μεγάλο «μυστικό» του ελληνικού χρέους!

Η ευρωζώνη έχει λάβει τις αποφάσεις της για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους χωρίς το «κούρεμα» που προκρίνουν το ΔΝΤ και άλλοι. 

Πίσω από αυτήν την αμφισβητούμενη απόφαση κρύβεται κάτι άλλο που η Γερμανία, κι όχι μόνο, δεν θέλει να δημοσιοποιηθεί.

Καλώς εχόντων των πραγμάτων, το συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών των χωρών της ευρωζώνης (eurogroup) θα δώσει στις αρχές Μαΐου τη συγκατάθεσή του επί της αρχής σε ένα σχέδιο για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.

Η απόφαση θα συμπεριλαμβάνει την...

επιμήκυνση των διμερών δανείων του α΄ μνημονίου, συνολικού ύψους 53 δισ. ευρώ, κατά 20 χρόνια, και τη μείωση του επιτοκίου κατά μισή μονάδα, σύμφωνα με ξένα δημοσιεύματα, π.χ. Bloomberg.

Επομένως, η Ελλάδα θα πληρώνει επιτόκιο ίσο με το 3μηνο επιτόκιο Euribor γι' αυτά τα δάνεια.

Η συγκεκριμένη εξέλιξη είναι θετική, αλλά θα έχει μικρή έως αμελητέα επίδραση στον στόχο για μείωση του χρέους στο 124% του ΑΕΠ το 2020 και κάτω από το 110% το 2022, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Nomura.

Ένας λόγος για τη μικρή αυτή επίδραση είναι η συμπερίληψη της μείωσης του επιτοκίου κατά μισή μονάδα στην ανάλυση για τη φερεγγυότητα του ελληνικού χρέους (DSA) του ΔΝΤ που ενέκρινε το eurogroup τον Νοέμβριο του 2012.

Μεγαλύτερα οφέλη στο μέτωπο της φερεγγυότητας του χρέους προκύπτουν μελλοντικά μετά το 2022 με βάση τον ιαπωνικό οίκο. Aπό την άλλη, υπάρχει μείωση του ελληνικού χρέους σε όρους καθαρής τωρινής αξίας.

Για τους οπαδούς του «κουρέματος», η ανωτέρω λύση που προωθεί η Ε.Ε. είναι μεσοβέζικη και δεν επιλύει το πρόβλημα της υπερχρέωσης.

Όμως, το ερώτημα είναι το εξής: τι συνιστά υπερχρέωση; Μια χώρα που έχει υψηλό χρέος ως προς το ΑΕΠ είναι υπερχρεωμένη;

Η καταφατική απάντηση από μόνη της δεν είναι αρκετή, παρότι βάζει εμπόδια στην ανάπτυξη. Αν ήταν έτσι, τότε η Ιαπωνία της οποίας το δημόσιο χρέος ξεπερνά το 200% του ΑΕΠ θα είχε βαρέσει κανόνι.

Προφανώς, παίζει σημαντικό ρόλο επίσης αν το χρέος είναι σε εθνικό νόμισμα ή σε ξένο και ποιος το κατέχει. Αν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους είναι σε εθνικό νόμισμα και σε ντόπια χέρια, ο κίνδυνος χρεοκοπίας λόγω του υψηλού χρέους ως προς το ΑΕΠ μειώνεται.

Για τη Γερμανία, την ευρωζώνη και γενικότερα τους υποστηρικτές της λύσης με επιμήκυνση και μειωμένα επιτόκια η τελευταία είναι πολιτικά πιο ανώδυνη.

Το βασικό επιχείρημά τους είναι οι σχετικά χαμηλές, ετήσιες τοκοχρεολυτικές δόσεις που θα πρέπει να πληρώνει η χώρα επί δεκαετίες.

Όμως, υπάρχει ένας ακόμη λόγος υπέρ της ήπιας λύσης.

Απλά δεν αρέσει σε πολιτικούς, κυρίως του ευρωπαϊκού Βορρά, να τον προβάλλουν γιατί δεν θα άρεσε στους ψηφοφόρους τους. Μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους έχει «παρκαριστεί» στην Ε.Ε. και η τελευταία δεν έχει καμία διάθεση να χρεοκοπήσει την Ελλάδα.

Οι χώρες-μέλη δεν θέλουν να υποστούν ζημίες από ενδεχόμενο κανόνι της χώρας και δεν θέλουν να τορπιλισθεί το πρότζεκτ του ευρώ.

Αν όμως ο υπερχρεωμένος δεν θέλει να βαρέσει κανόνι και οι δανειστές του δεν θέλουν να τον αφήσουν στη μοίρα του για δικούς τους λόγους, οι πιθανότητες χρεοκοπίας είναι μικρές έως πολύ μικρές. Ακόμη και αν η χώρα έχει υψηλό δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας. Το δημόσιο χρέος μεταφέρθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους ιδιώτες στα κράτη-μέλη μετά το PSI Plus.

Eπομένως, ο υψηλός ελληνικός λόγος χρέους προς ΑΕΠ δεν μεταφράζεται σε αφερεγγυότητα, όπως θα συνέβαινε υπό άλλες συνθήκες.

Ο τελικός κριτής για την ορθότητα του ανωτέρου επιχειρήματος θα είναι εκείνοι στους οποίους θα απευθυνθεί σε κάποιο σημείο η Ελλάδα για να καλύψει τις ανάγκες της.

Οι αγορές.

Μερικοί πιστεύουν ότι τα πράγματα θα ήταν πιο απλά αν πολιτικοί λόγοι δεν εμπόδιζαν τη γερμανική και άλλες κυβερνήσεις να αποκαλύψουν το «μυστικό τους» στους πολίτες τους.

Κοινώς, ότι έχουν ντε φάκτο αναλάβει μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους.

Dr. Money

Euro2day