Πως θα μπει τέλος στο ελληνικό αδιέξοδο...

Του Κώστα Στούπα

Στον «αέρα» τινάζει τον ΟΑΕΕ η γνωμοδότηση του κ. Μανιτάκη για τον παράνομο χαρακτήρα της απαίτησης εισφορών για περιόδους που οι ασφαλισμένοι δεν καλυπτόντουσαν. 

Υπολογίζεται πως αν εφαρμοστεί θα προκύψει μια επιπλέον μαύρη τρύπα 4 δισ. ευρώ. 
Το συμβούλιο της Επικρατείας και το μισθοδικίο τινάζουν στον αέρα το πρωτογενές πλεόνασμα το οποίο φροντίζει ήδη η κυβέρνηση πριν διαπιστωθεί και επίσημα, να το «εξατμίσει» ...
κατά την προεκλογική περίοδο.
Όλα τούτα λαμβάνουν χώρα σε μια καμπή της ελληνικής χρεοκοπίας η οποία ενδέχεται να αποδειχτεί καθοριστική για τη συνέχεια.

Τα καλά νέα
Η κυβέρνηση περιμένει φέτος αντιστροφή της τάσης της ύφεσης και θετικό πρόσημο στη μεταβολή του ΑΕΠ. Μπορεί να συμβεί μπορεί και όχι. Όντως στην πραγματική οικονομία υπάρχουν ενδείξεις αντιστροφής, αλλά δεν είναι αρκετές. Αυτό που κυρίως συμβαίνει είναι σταθεροποίηση των εσόδων και αυξήσεις όσων επιχειρήσεων έχουν επιβιώσει.

Μου περιέγραφε αυτό που συμβαίνει πρόσφατα ιδιοκτήτης γυμναστηρίου. Τα πρώτα χρόνια είχε μείωση των πελατών. Μετά όταν έκλεισαν τρία γυμναστήρια στην ευρύτερη περιοχή οι πελάτες του άρχισαν να αυξάνονται...

Η οικονομία είναι τόσο περίπλοκος μηχανισμός που όποιος πιστεύει πώς μπορεί να κάνει προβλέψεις με ασφάλεια, μάλλον είτε δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει οικονομία ή προβάλει το σενάριο που τον συμφέρει προκειμένου να προκαλέσει μέσω αυτοτροφοδότησης τα επιθυμητά αποτελέσματα ή απλά κερδίζει χρόνο μπας και σκάσει η χειροβομβίδα στα χέρια του επόμενου...

Ακόμη και αν παρουσιάσει η ελληνική οικονομία θετική μεταβολή στο ΑΕΠ αυτό δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί πως σηματοδοτεί την έξοδο από την κρίση χρεοκοπίας του ελληνικού μεταπολεμικού και μεταπολιτευτικού οικονομικού μοντέλου. 

Μεταξύ άλλων, υπάρχουν δυο «νάρκες» στο ελληνικό εγχείρημα που απειλούν ανά πάσα στιγμή να τινάξουν τα πάντα στον «αέρα».

Οι «νάρκες» αυτές είναι: 
Η πιθανότητα κατάρρευσης των φορολογικών εσόδων αλλά  και των ασφαλιστικών εισφορών. Αμφότεροι βασικοί πυλώνες της δημοσιονομικής ισορροπίας αλλά και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.

Η Ελλάδα το 2013 κατάφερε να εμφανίσει πρωτογενές πλεόνασμα και πιθανό να το καταφέρει και το 2014. Αυτό το δημοσιονομικό πλεόνασμα είναι αποτέλεσμα, όχι της αύξησης του εισοδήματος των Ελλήνων αλλά υφαρπαγής των μειούμενων καταθέσεων. 

Τούτο σημαίνει πως οι καταθέσεις των Ελλήνων αντί να χρησιμοποιούνται από τις τράπεζες προκειμένου να δανειοδοτείται η ιδιωτική οικονομία που μπορεί να δημιουργήσει βιώσιμες θέσεις εργασίας και βιώσιμα έσοδα για το κράτος χρηματοδοτούνται  κυρίως μη παραγωγικές κρατικές δαπάνες.

Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στο ελληνικό δημόσιο ξεπερνούν τα 62 δισ. ευρώ και κάθε μήνα αυξάνονται. Η λύση που προκρίνεται, αυτή  της προσφοράς δυνατότητας συνεχών αναδιαπραγματεύσεων και μείωση των μηνιαίων δόσεων είναι μια προσωρινή λύση για να κερδίσει η κυβέρνηση χρόνο.

Είναι φανερό πως τα περισσότερα από αυτά τα χρέη στο δημόσιο δεν θα πληρωθούν ποτέ. Το τέλος της κρίσης χρεοκοπίας δεν θα το δώσει η εμφάνιση ενός αμφισβητούμενης βιωσιμότητας θετικού ΑΕΠ (με ΕΣΠΑ και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις επενδύσεις για έργα υποδομής) αλλά η απόφαση της παραγραφής του μεγαλύτερου μέρους αυτών των χρεών.

Γιατί τότε θα έχει μπει σε εφαρμογή ένα οικουμενικό σχέδιο σωτηρίας της χώρας.

Η άλλη νάρκη είναι το ασφαλιστικό σύστημα με τους 2,7 εκατ. συνταξιούχους (συν 300.000 εν αναμονή σε καθυστέρηση), το 1,5 ανέργους και τα 3,5 εκατ. εργαζομένων εκ των οποίων λίγο κάτω πλέον από το 1 εκατ. στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο. 

Το ασφαλιστικό όταν δομήθηκε στη δεκαετία του ΄50 είχε μια αναλογία 1 συνταξιούχος για κάθε 7 εργαζόμενους και με βάση τους τότε δημογραφικούς δείκτες ήταν βιώσιμο. Σήμερα (και αύριο όταν  θα επιδεινωθεί περαιτέρω) δεν είναι έστω και με μηδενική ανεργία. 

Ο ΟΑΕΕ αποτελεί το βασικό εμπόδιο για έναρξη δραστηριότητας αυτοαπασχόλησης ή επιχειρηματικής δράσης μικρού μεγέθους. Οι μισοί ασφαλισμένοι στον ΟΑΕΕ δεν πληρώνουν εισφορές γιατί δεν είναι σε θέση να το κάνουν. Το σχέδιο με το οποίο αντιμετωπίζει η κυβέρνηση αυτό το φαινόμενο είναι η απειλή δήμευσης των σπιτιών όσων δεν μπορούν να πληρώσουν εισφορές. 

Έξοδος από τη χρεοκοπία και ανάπτυξη δεν μπορούν να σταθούν με βιώσιμο τρόπο χωρίς διαγραφή παλιών οφειλών και επαναστατική αναδόμηση του ασφαλιστικού συστήματος σε άλλη μηδενική  βάση, με εθνική σύνταξη για όλους και κεφαλαιοποιητικό σύστημα ανάλογα με τις εισφορές του καθένα. 

Η κυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει χρόνο τα δυο τελευταία χρόνια και αυτό που κάνει στην ουσία είναι να χάνει χρόνο. Τέτοιες επαναστατικές αλλαγές μπορεί να γίνουν μόνο στην αρχή μιας τετραετίας για να μπορέσουν να αποδώσουν μέχρι το τέλος της. 

Η κυβέρνηση διατηρεί τη συνοχή και το μεγαλύτερο μέρος της υποστήριξης της κοινής γνώμης γιατί η αντιπολίτευση αποτελείται από ένα επικίνδυνο σύμφυρμα νεοκομμουνιστών, παλαιοσοσιαλιστών και των ορφανών της πελατοκρατίας και της λαμογοκρατίας του ΠΑΣΟΚ. Με απλά λόγια γιατί η αντιπολίτευση μοιαζει με εφιάλτη μπροστά στην ανικανότητα και τον παλαιοκομματικό πελατοκεντρισμό. 

Η κυβέρνηση δεν διαθέτει μια σοβαρή αντιπολίτευση καθώς στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ονειρεύονται να κάνουν την Ελλάδα κάτι μεταξύ Βενεζουέλας χωρίς πετρέλαιο και Βουλγαρίας χωρίς τις πρώτες ύλες της ΕΣΣΔ.  Το δε τρίτο κόμμα είναι ομοίως ασυνάρτητο και ακραίο με νεοναζιστικές αντιλήψεις και οπαδούς των θεωριών συνωμοσίας και του ελέγχου της κοινής γνώμης με ψεκαστικά αεροπλάνα...

Με αυτή την πολιτική σύνθεση είναι απίθανο η χώρα να αποκτήσει ένα εθνικό σχέδιο ανάταξης. Το ερώτημα είναι, ως πότε η Ευρώπη θα καλύπτει τα χρηματοδοτικά και δημοσιονομικά κενά της νεοελληνικής φαυλοκρατίας και ασυναρτησίας.   

Αν παρατηρήσουμε αυτό που συμβαίνει τα τέσσερα χρόνια της χρεοκοπίας, είναι μια προσπάθεια των κυβερνήσεων να κερδίσουν χρόνο με τα δανεικά του μνημονίου, υποκρινόμενες πως υλοποιούν ένα πλέγμα αντιφατικών και ανεπαρκών μεταρρυθμίσεων. 

Η βασική στρατηγική των κυβερνήσεων είναι να επιδείξουν ικανότητα διαπραγμάτευσης μέσω επίδειξης  της χάραξης κόκκινων γραμμών, έτσι ώστε με τις λιγότερες μεταρρυθμίσεις να εξασφαλίσουν τα περισσότερα δανεικά.

Η εναλλακτική πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνίσταται κατά κύριο λόγο στην πρόταση για επίδειξη σκληρότερης διαπραγματευτικής στάσης με στόχο περισσότερα δανεικά (ανάπτυξη μέσω της αύξησης της ζήτησης και όχι λιτότητα). Σκληρότερη διαπραγματευτική στάση που φτάνει μέχρι την υπόνοια απειλής αποχώρησης από το ευρώ ή της στάσης πληρωμών, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τις ευρωπαϊκές και την παγκόσμια οικονομία. 

Άξονας και των δυο στρατηγικών είναι πως θα πάρουμε περισσότερα δανεικά και επιδοτήσεις, που αποτελεί και την πάγια στρατηγική του ελληνικού κράτους  από ιδρύσεώς του με την επίσημη αναγνώριση με τη Συνθήκη του Λονδίνου.

Τέλος, σαν πιθανότερο σενάριο εξόδου από τις μεσοβέζικες καταστάσεις και αδιέξοδα,  φαίνεται αυτό της διεθνούς αναστάτωσης των αγορών εντός του 2014 που θα μηδενίσει το ελληνικό κοντέρ και θα πιέσει για μεταρρυθμίσεις υπό την πίεση εκτάκτων συνθηκών. 
Αυτό βέβαια στο βαθμό που αποφύγουμε μια κατάρρευση εσόδων και εισφορών πριν τις εκλογές. 
Κάπως έτσι θα τελειώσει η κωμωδία του σημειωτών των μεταρρυθμίσεων της τελευταίας τετραετίας...

Πηγή:www.capital.gr