Ουκρανία, Ελλάδα, Καραμανλής και γεωπολιτικές εξαρτήσεις

Γράφει ο

Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Όσα συνέβησαν στην Ουκρανία το τελευταίο διάστημα, έφεραν πάλι στην επικαιρότητα τις γεωπολιτικές εξαρτήσεις χωρών στην Ευρώπη, αλλά και τις επιχειρήσεις μεγάλων κρατών να ηγεμονεύουν όσες περισσότερες μπορούν.

Κι όχι μόνο αυτό.

Μας θύμισαν έντονα ημέρες 2007 και Δεκεμβρίου 2008 στην Ελλάδα.

Να τα πάρουμε από την αρχή...

Στην Ουκρανία, οι δεκάδες νεκροί και οι συγκρούσεις στις πλατείες και τους δρόμους, κατέδειξαν τον βαθύτατο διχασμό αναφορικά με τον προσανατολισμό της στο διεθνές στερέωμα.

Για μεγάλο μέρος του πληθυσμού της, το ευρωπαϊκό όραμα αποτελεί ιδιαίτερα ελκυστικό στόχο.

Για την πολιτική ηγεσία του καταζητούμενου σήμερα πρώην προέδρου της, η απόλυτη εξάρτηση από την Μόσχα αποτελούσε την κορωνίδα της πολιτικής του.

Οι Ρώσοι του Πούτιν, είναι σαφές ότι επιδιώκουν την αποκατάσταση της επιρροής τους σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και ήδη έχουν προχωρήσει για να πραγματοποιηθεί η τελωνειακή τους ένωση με την Αρμενία, το Καζακστάν και τη Λευκορωσία. Στη δε Ουκρανία, έχουν τεράστια γεωπολιτικά συμφέροντα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε προχωρημένη αλλοτρίωση του νοήματος που τη δημιούργησε.

Οι Γερμανοί έχουν αναλάβει την πρωτοκαθεδρία της και για πρώτη φορά μετά τη λήξη του παγκοσμίου πολέμου, δείχνουν διατεθειμένοι να εμπλακούν σε πολιτικές και στρατιωτικές αντιπαραθέσεις εκτός των συνόρων τους.

Είναι σαφές ότι οι αποφάσεις της Γερμανίας στηρίζονται στην οικονομική της δύναμη κι αποσκοπούν στην διατήρηση των εξαγωγών τους, οι οποίες όλο και περισσότερο κατευθύνονται σε χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Άρα, σ’ αυτές τις χώρες πρέπει να έχει μεγάλη επιρροή.

Την ίδια ώρα, οι Βρετανοί σκέπτονται ν’ αναθεωρήσουν και να επαναπροσδιορίσουν τον διεθνή τους ρόλο κι εξετάζουν αν πρέπει ή όχι να παραμείνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι δε ΗΠΑ, έχοντας σε μεγάλο βαθμό εξασφαλίσει ενεργειακά αποθέματα στη Νεβάδα, επαναπροσδιορίζουν την παγκόσμια ατζέντα τους, έχοντας σε μεγάλο βαθμό κυριαρχία στην Ευρώπη και δη στα Βαλκάνια.

Αυτό είναι το σκηνικό που παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια στο διεθνές στερέωμα.

Η Ελλάδα, με τη χρεοκοπία της, βρέθηκε στα βάθη του παρασκηνίου.

Μια χρεοκοπία στην οποία μόνη έφτασε.

Στον αντίποδα.

Γράψαμε στην εισαγωγή μας, ότι όσα συνέβησαν στην Ουκρανία, θυμίζουν έντονα την Ελλάδα του 2007 και του Δεκεμβρίου του 2008.

Να τα θυμηθούμε.

Όταν έγινε πρωθυπουργός ο Καραμανλής το 2004, βρήκε «τετελεσμένα» στο πεδίο της Εξωτερικής πολιτικής.

Ο πόλεμος της Σερβίας και του Κοσσυφοπεδίου, είχε καταστήσει τα Βαλκάνια αμερικανικό προτεκτοράτο, αφού όλες οι κυβερνήσεις της περιοχής είχαν περάσει στη «σφαίρα» επιρροής των ΗΠΑ.

Η στρατηγική των Αμερικανών ήταν διττή, απλή και ξεκάθαρη.

Ο πρώτος τους στόχος ήταν τα Βαλκάνια. Τη στιγμή που το γεωπολιτικό παιγνίδι απλωνόταν συνεχώς από την Ευρώπη προς την Ανατολή, ήθελαν νέα ορμητήρια. Εγκατέλειψαν τη Γερμανία κι απλώθηκαν προς το νότο (βάσεις σε Ρουμανία, Βουλγαρία, Κόσσοβο, Σκόπια) για να είναι πιο κοντά στο «θέατρο» του πολέμου σε Αφγανιστάν και Ιράκ.

Ο δεύτερος στόχος τους ήταν ο έλεγχος των δρόμων της ενέργειας μέσω των Βαλκανίων.

Οι προκάτοχοι του Καραμανλή είχαν υποταχθεί πλήρως στις επιδιώξεις των ΗΠΑ.

1. Είχαν πει «ναι» στο Σύμφωνο της Μαδρίτης που αναγνώριζε «ζωτικά και νόμιμα συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο».
2. Είχαν υπογράψει στο Ελσίνκι τον όρο που αναγνώριζε «συνοριακές διαφορές και συναφή θέματα», ως αντικείμενο ελληνοτουρκικού διαλόγου! Είχαν αναγνωρίσει, δηλαδή, με έμμεσο τρόπο τις γκρίζες ζώνες του Αιγαίου.
3.  Είχαν πει «ναι» στο σχέδιο Ανάν

Ο Καραμανλής, μπορεί να μην ασχολήθηκε ιδιαιτέρως με τα εσωτερικά ζητήματα, αλλά είχε αποφασίσει ότι δεν θα είναι «δεδομένος» για τον συμμαχικό παράγοντα στα εξωτερικά.

Όποιος αναζητήσει με νηφαλιότητα την αλήθεια, θα δει ότι ο Καραμανλής είχε κάνει σαφείς τις προθέσεις του από το…προεκλογικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Στα ψιλά γράμματα, αυτά που ποτέ κανένας δεν δίνει βάση, ανέφερε:

«…οι σχέσεις μας με τις ΗΠΑ δεν ήταν πάντα ανέφελες, αλλά γνώρισαν μεταπτώσεις»….

«….η Ρωσία επανέρχεται σταδιακά στο προσκήνιο των διεθνών εξελίξεων»….ενώ συμπλήρωνε τη φράση «οι δυο χώρες έχουν κοινά συμφέροντα»…

Λέω σαφώς και ξεκάθαρα, ότι ο Καραμανλής είχε στείλει παντού μηνύματα πριν γίνει πρωθυπουργός, ότι δεν θα ήταν….Σημίτης, ούτε Γ. Παπανδρέου.

Οι πρώτες ρίξεις με τις ΗΠΑ, έγιναν όταν στο παρασκήνιο αξιωματούχοι της ζητούσαν τη στήριξη του σχεδίου Ανάν για την Κύπρο.

Μόλις μια εβδομάδα μετά τις εκλογές του 2004, στη διάσκεψη της Λουκέρνης, διαμήνυσαν στον Καραμανλή ότι πρέπει να πειστεί ο Τάσσος Παπαδόπουλος να άρει το βέτο του.

Τότε, του τηλεφώνησε ο ίδιος ο Μπους (τον βρήκε μάλιστα σε ψαροταβέρνα στη Ραφήνα)και του ζήτησε να επηρεάσει τα πράγματα.

Ο Καραμανλής αρνήθηκε με τον ισχυρισμό ότι τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους.

Στο Σχέδιο Ανάν, είχαν συμφωνήσει τόσο ο Σημίτης, όσο κι ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά ο Καραμανλής με σαφή τρόπο στήριξε τη θέληση του Παπαδόπουλου και της πλειοψηφίας (σχεδόν 76% έλαβε το «όχι» στις εκλογές) του κυπριακού λαού.

Ένα πολιτικό παρασκήνιο εκείνης της εποχής αναφέρει ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε διαμηνύσει στον Κώστα Καραμανλή την πρόθεσή του, μ’ έναν χαρακτηριστικό τρόπο:

«Έχω γίνει πρόεδρος της Κύπρου και δεν έχω πια φιλοδοξίες, χρήματα έχω και δεν έχω ανάγκη γι άλλα, έχω καρκίνο….στ’ αρχίδια μου, δεν κάνω πίσω για να διαλύσω την πατρίδα μου…»…..

Η αντίδραση δεν ήταν μόνο των ΗΠΑ.

Ήταν και της Αγγλίας, που για να πιέσει τον Παπαδόπουλο είχε βάλει βέτο στη συμμετοχή της Κύπρου στη συμμετοχή της            Κύπρου στον ΟΣΕΠ (Οργανισμός Οικονομικής συνεργασίας Ευξείνου Πόντου».

Μάλιστα, ο Καραμανλής έκανε ρελάνς κι έβαλε τον τότε υφυπουργό Εξωτερικών Στυλιανίδη, να βάλει….βέτο στη συμμετοχή της Αγγλίας στον ίδιο οργανισμό!

Κι όχι μόνο αυτά.

Το σημαντικότερο ήταν άλλο.

Αμέσως μετά τη στάση του Καραμανλή στο σχέδιο Ανάν, οι ΗΠΑ ζήτησαν να σταλεί ελληνικός στρατός στο Ιράκ.

Νέο «όχι» του Καραμανλή.

Ποια ήταν η συνέχεια;

Αναγνώρισαν τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Κι άρχισαν τις περίφημες υποκλοπές των τηλεφώνων του Καραμανλή, της συζύγου του Νατάσσας, του Ρουσσόπουλου, του Μολυβιάτη και του Βαληνάκη, του Σπήλιου Σπηλιωτόπουλου (ήταν υπουργός Άμυνας τότε), του επιτρόπου Σταύρου Δήμα και της Ντόρας Μπακογιάννη, που τότε ήταν δήμαρχος.

Η έρευνα που έγινε απέδειξε ότι οι παρακολουθήσεις γίνονταν από την αμερικανική μυστική υπηρεσία NSA, μέσω καρτοκινητών της Vodaffone.

Η ρήξη με τους Αμερικανούς κορυφώθηκε όταν ο Καραμανλής ακύρωσε, το 2005, την προμήθεια 10 αμερικανικών αεροσκαφών F-16, πέραν των ήδη 30 που είχε προμηθευτεί η Πολεμική Αεροπορία.

Η «σφαλιάρα» θεωρήθηκε ότι έπεσε στο σβέρκο του Μπους, δεδομένου ότι τα F-16 θα κατασκευάζονταν στο Τέξας, πατρίδα του αμερικανού προέδρου…..

Κι όχι μόνο αυτό.

Άρχισε το έντονο φλερτ με τη Ρωσία και τον Πόυτιν.

Που κορυφώθηκε με την επίσκεψή του στη Μόσχα, τον Δεκέμβριο του 2004.

Βασική αιτία συζήτησης ήταν η κατασκευή του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη.

Η συμφωνία ήταν καταλυτική, τόσο για την Ελλάδα, όσο και για τις διεθνείς εξελίξεις.

Για πολλούς λόγους:

1. Θα άλλαζε την γεωπολιτική αρχιτεκτονική της περιοχής υπέρ της Ελλάδας και της Ρωσίας και εις βάρος των ΗΠΑ και της Τουρκίας.
2. Το πετρέλαιο θα άλλαζε τους συσχετισμούς στο Αιγαίο, αφού ουδείς θα μπορούσε να μιλήσει για γκρίζες ζώνες σε μια περιοχή που «ταξιδεύει» το καύσιμο που κινεί την Ευρώπη. Το ελληνικό status quoδεν θα μπορούσε κανένας να το αμφισβητήσει.
3. Το φυσικό αέριο κι η διέλευσή του από το Αιγαίο, θα έδινε μεγάλο πλεονέκτημα στην Ρωσία, στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη.
4. Θα μειωνόταν η σημασία του τουρκικού πετρελαιαγωγού Μπακού – Τσεϊχάν, που θα κατέληγε στη Μεσόγειο, απέναντι στην Κύπρο.
5. Θα τελείωνε οριστικά κι αμετάκλητα το «όραμα» της Τουρκίας για προσάρτηση της ελληνικής Θράκης, αφού εκεί (Αλεξανδρούπολη) θα συνασπίζονταν ευρωπαϊκά, ελληνικά, ρωσικά, βουλγαρικά συμφέροντα.
6. Τα οφέλη για την ελληνική ναυτιλία θα ήταν κολοσσιαία.

Η συμφωνία κατασκευής του αγωγού, φάνηκε να μπαίνει σε δρόμο ενεργοποίησης, όταν τον Σεπτέμβριο του 2005, ο Πούτιν ήρθε στην Ελλάδα και συναντήθηκε με τον Καραμανλή στο Άγιο Όρος.

Ένα μήνα μετά, Οκτώβριο του 2005, υπογράφεται στην Αθήνα η συνθήκη ίδρυσης «Ενεργειακής Κοινότητας Χωρών Νοτιοανατολικής Ευρώπης».

Την υπέγραψαν η χώρα μας, η Ρουμανία, η Αυστρία, η Ουγγαρία, η Σλοβενία, η Αλβανία, η Κροατία, η Σερβία, το Μαυροβούνιο και τα Σκόπια.

Η Τουρκία έμεινε εκτός.

Το σοκ για Ευρώπη και ΗΠΑ ήταν μεγάλο.

Πολύ περισσότερο όταν τον Μάρτιο του 2007 και παρά τα συνεχή διαβήματα και «οδηγίες» των συμμάχων στον Καραμανλή να αποφεύγει τις κακές συναναστροφές (όρα Πούτιν), εκείνος τους αγνόησε και υπέγραψε επίσημα τη συμφωνία κατασκευής του αγωγού.

Λίγες ημέρες μετά την υπογραφή της συμφωνίας, η κυβέρνηση Καραμανλή κλονίζεται από την δημοσιοποίηση του σκανδάλου των ομολόγων.

Ο Καραμανλής κάνει ακόμη μεγαλύτερη επίθεση.

Στη θέλησή του να καταστήσει την χώρα αυτοδύναμη υπογράφει με τη Ρωσία κι άλλη μια μεγάλη συμφωνία.

Εκτός από τον αγωγό πετρελαίου Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, θα συνεργαστούν και στην κατασκευή του νότιου αγωγού φυσικού αερίου (South Stream).

Η συμφωνία προέβλεπε ότι:

       1. Θα έχει διάρκεια 30 χρόνια

       2. Θα διοχετεύονται σε Ελλάδα και Ιταλία 10 δισεκατομμύρια κυβικά φυσικού

           αερίου.

3. Η Ελλάδα θα εισπράττει τέλη διέλευσης.

4. Η διαδρομή του αγωγού θα ξεκινά από το Νοβοροσίκ, θα φτάνει στη Βάρνα κι ύστερα Ελλάδα και Ιταλία.

Ήταν Ιούνιος του 2007.

Στις 25 Ιουνίου, όπως έγινε γνωστό αργότερα από τη δημοσίευση τουwikileaks, η αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας στέλνει τηλεγράφημα στην Ουάσιγκτον:

«Ο Καραμανλής έχει πάρει αποφάσεις που δεν μας βοηθούν. Ο κίνδυνος είναι, καθώς έρχεται πιο κοντά με τη Μόσχα στην ενέργεια, να βρεθεί η Αθήνα υπό πίεση για να συμμαχήσει με τους Ρώσους σε άλλα θέματα, όπως οι σχέσεις με το Ιράν»…..

Τρεις ημέρες μετά τη νέα συμφωνία, η Ελλάδα καίγεται από τη μια άκρη ως την άλλη.

Από την Πάρνηθα και την Πεντέλη, ως τα νησιά του Αιγαίου, του Ιονίου, την Πελοπόννησο…

Χαμός! Καταστροφές! Νεκροί!

Ο Καραμανλής είχε πατήσει την κόκκινη γραμμή.

Οι Αμερικανοί θεωρούσαν ότι η Ελλάδα υπό έναν Κεντροδεξιό ηγέτη, εντάσσεται στη σφαίρα της ρωσικής επιρροής.

Μόλις ο Καραμανλής παράγγειλε τα τεθωρακισμένα οχήματα από τη Ρωσία, ξέσπασε το…σκάνδαλο Ζαχόπουλου, που επειδή είχε σχέση με μια γραμματέα του στο υπουργείο Πολιτισμού….θεωρήθηκε από τον Τύπο (των νταβατζήδων όπως έλεγε ο Καραμανλής) ως….μέγα πολιτικό σκάνδαλο!

Στις αρχές του 2008, μήνα Απρίλιο, ο Καραμανλής λέει «όχι» στο Βουκουρέστι για το Σκοπιανό.

Το ποτήρι ξεχειλίζει.

Οι αναγκαιότητες των συμμάχων στις γεωπολιτικές ισορροπίες, είναι τελείως διαφορετικές από τις επιδιώξεις του ίδιου.

Μεσολαβούν οι καυγάδες του με τη Μέρκελ για το πάγωμα της προμήθειας των Eurofighter, αλλά και για την απαίτησή της να μη βάλει βέτο στο Βουκουρέστι για τα Σκόπια.

Δυο μήνες μετά, «σκάνε» στην ελληνική επικαιρότητα «υπόνοιες» διάφορων ΜΜΕ για σκάνδαλα.

Στο τέλος του καλοκαιριού του 2008, το…σκάνδαλο του Βατοπεδίου.

Το δε Δεκέμβριο του 2008, καταστρέφεται η Αθήνα και καίγονται μεγάλα κομμάτια του ιστορικού της κέντρου με αιτία την δολοφονία ενός παιδιού από έναν αστυφύλακα….

Όπως κι αυτά που παραθέτουμε, όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Κοντολογίς, βρίσκουμε πολλά κοινά με όσα συνέβησαν στην τότε Ελλάδα, με όσα συνέβησαν προσφάτως στην Ουκρανία.

Αιτία;

Τι άλλο, από τις γεωπολιτικές εξαρτήσεις χωρών στην Ευρώπη και τους πολέμους συμφερόντων….