Διεργασίες στην Κεντροαριστερά.
Διεργασίες στην Δεξιά.
Διεργασίες στον μη εκπροσωπούμενο κοινοβουλευτικά φιλελεύθερο χώρο.
Διεργασίες στον μεταρρυθμιστικό χώρο.
Κατακερματισμός πολιτικών και κοινωνικών ομάδων.
Και μπόλικα μπαϊράκια, με στόχο το πρώτο δημοσκοπικά κόμμα.Αυτό των αναποφάσιστων κι εκείνων των πολιτών που δεν δίνουν σε κανέναν ψήφο εμπιστοσύνης ή έστω ανοχής.
Κι από την άλλη, το απαρχαιωμένο καταστατικό της Νέας Δημοκρατίας, να «απαγορεύει» ουσιαστικά τις τάσεις εντός του κόμματος...
Γίνεται με αυτόν τον τρόπο να συναντήσει το μέλλον, με την παρούσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση;
Τι θέλω να πω;
Νηφάλια και ψύχραιμα, είναι σαφές ότι ο συντηρητικός –φιλελεύθερος χώρος, βαδίζει χωρίς πυξίδα να συναντήσει τα βράχια.
Εκτίμησή μου είναι ότι στον συντηρητικό –φιλελεύθερο χώρο υπάρχουν πολλές –και ίσως σοβαρότατες διαφορές- ανάμεσα σε τάσεις και διάφορες κοινωνικές ομάδες.
Διαφορές που αφορούν πατριωτικά ζητήματα, θρησκευτικά-εκκλησιαστικά, ακόμη και άλλα που άπτονται των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.
Όμως, τέτοιου είδους διαφορές υφίστανται και σε άλλα κόμματα, είτε στον τόπο μας, είτε στο ευρωπαϊκό περιβάλλον, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Συντηρητικό κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας.
Τίποτα δεν τα εμποδίζει να συνυπάρχουν, να βρίσκουν πεδία συνεννόησης και να πορεύονται.
Εδώ, γιατί όχι;
Λέω, λοιπόν, ότι μια ενδεχόμενη αλλαγή στο καταστατικό και κυρίως στην πολιτική κουλτούρα της Νέας Δημοκρατίας, θα μπορούσε να την καταστήσει ένα μεγαλύτερο όχημα στο οποίο θα μπορούσαν να ανέβουν όλο εκείνοι που σήμερα φοβούνται ότι αν το πράξουν θα απορροφηθούν, θα χλευαστούν, θα απομονωθούν.
Θα μπορούσαν να επιβιβαστούν ακόμη και μικρά πολιτικά club, με διακριτό ιδεολογικό ρόλο και αναγνώριση.
Θα μπορούσαν να επιβιβαστούν ακόμη και προσωπικότητες που σήμερα βρίσκονται εκτός πολιτικής, είτε απομονωμένες, είτε εκδιωγμένες, είτε απογοητευμένες.
Φυσικά, μπορεί να προταθεί το ερώτημα με ποιον τρόπο θα συνυπάρξουν σε ένα μεγάλο λεωφορείο, πολλοί εθνικολαϊκιστές υπερπατριώτες που ανήκουν στη Νέα Δημοκρατία, μ’ εκείνους που πιστεύουν στην αναγκαιότητα των Μεταρρυθμίσεων και στη ρήξη με τις συντεχνίες και τους απανταχού συνοδοιπόρους τους;
Φρονώ, μόνο με όραμα και στη βάση συγκεκριμένων και ξεκάθαρων σχέσεων.
Το όραμα είναι η νέα Ελλάδα στην Ευρώπη κι η αναπτυξιακή της προοπτική, πέραν της μίζερης και ζοφερής σημερινής πραγματικότητας.
Η νέα Ελλάδα της δημιουργίας μετά το Μνημόνιο.
Η φιλελεύθερη αντίληψη περί μικρότερου Κράτους και λιγότερων φόρων.
Οι δε σχέσεις, μπορεί να είναι περιχαρακωμένες σε συγκεκριμένα πλαίσια πολιτικών κατευθύνσεων.
Με την αναγνώριση από πλευράς Νέας Δημοκρατίας, των αξιών των μικρότερων κομμάτων ή ομάδων.
Και την ταυτόχρονη αποδοχή της Νέας Δημοκρατίας από τους τελευταίους, ως του οχήματος που μπορεί να φιλοξενήσει τις θέσεις τους.
Ας σκεφτούμε, πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα, αν στη σημερινή κυβέρνηση μετείχαν εκπρόσωποι των κομμάτων που σήμερα βρίσκονται εκτός Βουλής.
Ας σκεφτούμε πόσα οφέλη θα προέκυπταν από τη δική τους θεώρηση των πραγμάτων και την «πίεση» που θα μπορούσαν να ασκήσουν σε μια σειρά κεφαλαιωδών ζητημάτων.
Ας σκεφτούμε και κάτι ακόμη.
Οι δυνάμεις που βρίσκονται σήμερα εκτός Νέας Δημοκρατίας, αποτελούν σημαντικότατο ποσοστό στην κοινωνία.
Τόσο οι λεγόμενες της «Λαϊκής Δεξιάς», όσο και οι φιλελεύθερες – μεταρρυθμιστικές.
Οι τελευταίες, δύσκολα θα καταφέρουν να εκπροσωπηθούν κοινοβουλευτικά, αφού οι απόψεις τους (κακώς βεβαίως αλλά έτσι είναι) δεν τυγχάνουν ιδιαίτερης προβολής και δημοφιλίας.
Επιπλέον, δεν μπορώ να κατανοήσω για ποιον λόγο πρόσωπα όπως πολλά εξ εκείνων που σήμερα βρίσκονται εκτός Νέας Δημοκρατίας, δεν θα μπορούσαν να συνεργαστούν με τον Δένδια, τον Γεωργιάδη, τον Μητσοτάκη, τον Χατζηδάκη, την Κεφαλογιάννη, τον Μιχελάκη, ακόμη και με τον Παναγιωτόπουλο;
Και πόσο ευκολότερο θα ήταν για τη Νέα Δημοκρατία να δημιουργήσει και να στηρίξει την αναδιάρθρωση του μοντέλου που οδήγησε τη χώρα σε χρεοκοπία;
Αφήστε που δεν θα υπάρχει χώρος για προσωπικές στρατηγικές και φέουδα….
Αν η Νέα Δημοκρατία τολμήσει, ίσως με αυτόν τον τρόπο να επωφεληθούν κι οι ίδιες, οι πέριξ της δυνάμεις, κι εκείνη.
Κυρίως, όμως, ο τόπος.
Νηφάλια σκέψη χρειάζεται.
Αν δεν το τολμήσει η Νέα Δημοκρατία, φρονώ ότι η πολυδιάσπαση πέριξ της, θα την καταστήσει… ΠαΣοΚ και δεν θ’ αργήσει η στιγμή που οι Έλληνες θα την αναφέρουν ως ένα από τα μεγάλα κόμματα που κάποτε κυβέρνησε τον τόπο.
Οι δε νεοκομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, θα κάνουν πράξη εκείνα που αποφάσισαν στο συνέδριό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου