Την άσπιλη και αμόλυντη δεκαετία του ΄80, την οποία και πρόλαβα (μετά βίας), δύο ήταν τα μότο του μέσου νοικοκυραίου:
«προσεχε μη σου ρίξουν τίποτα στο ποτό σου» και
«να παντρευτείτε,να κάνετε κανα παιδί, μη μας πάρουν φαλάγγι οι Τούρκοι» (aka «γαματε,γιατί χανόμαστε»).
Οι Τούρκοι ήταν γενικότερα ένα αγαπημένο θέμα πολιτικής (ας πούμε) συζήτησης (ας ξαναπούμε), τάση που κορυφώθηκε μετά τις μαγκιές του αλανιάρη Πρωθυπουργού με το Σισμίκ.
Τα χρόνια πέρασαν, η μεταμοντέρνα πολιτική απαιτούσε (και καλά έκανε) ένα κλίμα συνεργασίας μεταξύ των δύο λαών, η εγχώρια λαικοπόπ κουλτούρα βοήθησε τα μέγιστα στην πολιτισμική συμφιλίωση με τους γείτονες (βλ. Ρουβάς-Μουράτ Κουτ, Λαίδη ’ντζι-Ζινέτ) και το πρόβλημα της υπογεννητικότητας έχασε το βασικό του επιχείρημα.
Τα χρόνια πέρασαν ακόμα περισσότερο και η υποχρέωση του Έλληνα πολίτη να γεννοβολάει σα κουνέλι, για να ξαναγίνει η χώρα μεγάλη και τρανή, αντικαταστάθηκε, με τη βοήθεια των ευαγγελίων τύπου ΚΛΙΚ, από την υποχρέωση να γίνει πολύ πολύ πλούσιος (με κάθε τρόπο), αναγωρίσιμος, ιν, τρέντυ και να έχει πέραση στις 17χρονες, ακόμα και μετά το ιωβηλαίο του. Οι δε κυρίες όφειλαν να έχουν ως μοναδικό πλέον στόχο το καπάρωμα του παραπάνω κελεπουριού για να τους τραβάει τα έξοδα, με μόνη υποχρέωση τη χρυσή σιωπή τους, την άφταστης αισθητικής, ακριβοπληρωμένη κοκεταρία τους και τη μέγιστη συρρίκνωση του εγκεφαλικού μυός, ώστε να υπερτονίζεται η εξυπνάδα του μάγκα αφέντη. Και όλα καλά, όλα ανθηρά. Και αντί οι Έλληνες να ευγνωμονούν τους μετανάστες,που σαν άλλοι πρόσφυγες του 22, ήρθαν και τόνωσαν την πληθυσμιακή ανάπτυξη και την εγχώρια παραγωγή και κατανάλωση(και τους ξεσκάτισαν γέρους και μωρά), τους βάφτισαν μοναδικούς υπαίτιους για όλα τα στραβά τους. Αλλά κι αυτό είναι μια άλλη,μεγάλη ιστορία.
Ώσπου έφτασε η εποχή που ο μέσος νοικοκυραίος δεν έχει να ξοδέψει ούτε για κουλούρι. Οι επιταγές των Χρυσών Βίβλων του νεοελληνικού διαφωτισμού για ευ ζην (με κάθε κόστος) και απανωτούρλα,μένουν ακάλυπτες, μαζί με τις επιταγές του κου Κωστόπουλου. Οι τραπεζοδανειοδοτούμενες, εβδομαδιαίες επισκέψεις στα μπουζούκια αποτελούν όνειρο θερινής νύχτας, τα κουτάλια στα τρέντυ εστιατόρια έχουν κρεμαστεί προ πολλού και το ιδανικό της «μεγάλης ζωής», κατάντησε δανεικό και αγύριστο, με τις τράπεζες να στάζουν πλέον μόνο χολή απέναντι στους πρώην ευεργέτες τους.
Μαζί με αυτή την «Ελλάδα»(το φαινόμενο της κρίσης είναι, βέβαια, παγκόσμιο και οι άνθρωποι που υποφέρουν εντός των συνόρων δεν είναι μόνο ελληνικής καταγωγής, όποτε μόνο καταχρηστική μπορεί να είναι η χρήση αυτού του όρου), που ψοφάει από το κακό της που δε μπορεί να κάνει την κάθε τραγουδιάρα να νιώθει θεά, τέμνεται και η άλλη Ελλάδα, που ψοφάει στ’ αλήθεια. Ψοφάει από την πείνα, ψοφάει από το κρύο, ψοφάει από τη στεναχώρια, ψοφάει από τη λαίλαπα της κατάθλιψης, ψοφάει στα ράντζα του ’δωνι, ψοφάει από τον καρκίνο χωρίς φάρμακα, ψοφάει σα τα κοτόπουλα επειδή, εδώ και πολλά χρόνια κάποιοι -πολλοί; λίγοι; θέλει χρόνια για να δείξει αυτή η ιστορία- κοίταζαν μόνο τον εαυτό τους και έκαναν μόνο το κέφι τους.
Δίπλα σε όλη αυτή την καταδίκη,υπάρχουν και οι νέοι άνθρωποι που ψοφάνε από μοναξιά,γιατί εδώ και χρόνια τους αφαιρέσαν τεχνηέντως την ικανότητα να αγαπάνε και να μάθουν να ζουν μαζί. Και τώρα, στα δύκολα, η ανικανότητα να κοιταχτούμε, να αγκαλιαστούμε, να αλληλοκατανοηθούμε, να ερωτευτούμε, να αγαπηθούμε, να είμαστε εικλικρίνείς, να συνυπάρχουμε σα ζευγάρια, να κάνουμε παιδιά (όσοι μπορούμε), μοιάζει πιο τρομακτική από ποτέ.
Μέσα στις δύο βδομάδα που μας πέρασαν, όπως και όλες τις προηγούμενες βδομάδες, εδώ και μερικά χρόνια, πολλοί άνθρωποι χάθηκαν και χάνονται από δίπλα μας με τον πιο αισχρό και δυσβάστακτο τρόπο. Ένας απεργός πείνας πεθάινει στις φυλακές, ένας παράφρων παππούς ξεκλήρισε την οικογένειά του, ένας καρκινοπαθής πέθανε αβοήθητος, χιλιάδες που δε γνωρίζουμε και δε θα ακούσουμε ποτέ έσβησαν και έγιναν απλά αριθμοί. Επειδή η εξουσία δεν προέβλεψε, επειδή η εξουσία δε νοιάζεται, επειδή η αλληλεγγύη είναι ένα σπορ που αφορά λίγους, επειδή… μια αλυσίδα μαύρων γεγονότων, χωρίς σταματημό. Ούτε μια καλή είδηση, ούτε σε κοινωνικό, ούτε σε προσωπικό επίπεδο. Να έρθει, έστω η μάνα σου και να αναφέρει για δύο παντελώς αγνωστούς σου ανθρώπους που θεωρεί ότι τους θεωρείς κολλητούς: «τα μαθες;;;;; Η Κούλα και ο Ανέστης αποφάσισαν να παντρευτούν».
Δύο άνθρωποι ερωτεύτηκαν, είπαν να ζήσουν μαζί, να ενώσουν τις χαρές τους για να διώξουν τη λύπη, για να νικήσουν τη μαυρίλα, οτιδήποτε, έτσι, για να ξορκίσουν το κακό. Κι από μέσα τους και από γύρω τους. Ένα κακό που διαχέεται και κατατρώει όλο τον κόσμο, όλο το έθνος, όπως θέλετε ονομάστε το, χωρίς σταματημό.
Ένας εχθρός πολύ πιο υπαρκτός από τους Τούρκους.
Υ.Γ. της τελευταίας στιγμής: Σήμερα έμαθα πως το μωράκι σας θα ναι κοριτσάκι, σύντροφοι μου. Και χάρηκα τόσο, που ένα λουλουδάκι τόλμησε και φύτρωσε στα παγωμένα ελενίτ της χειμωνιάτικης υπαρξής μου.
Από skra-punk.com
http://www.postin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου