Οι Ουκρανοί κι ο Λαφαζάνης

Την ώρα που στην Ουκρανία –χώρα που έζησε στο πετσί της τον «παράδεισο» της Αριστεράς- εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι γκρεμίζουν το άγαλμα του Λένιν και ζητούν την σύνδεση της χώρας τους με την Ευρωπαϊκή Ένωση….

Την ώρα που οι Κινέζοι αντελήφθησαν ότι περιχαρακωμένοι πέριξ των μαοϊκών παρανοιών δεν μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν το μέλλον κι άνοιξαν τα σύνορά τους στις αγορές και την ανταγωνιστικότητα….
Την ώρα που οι πάλαι ποτέ σοβιετικές δημοκρατίες, η μια μετά την άλλη εισήλθαν ή επιθυμούν σφόδρα να εισέλθουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ μικρότερα κράτη, όπως η Ολλανδία κι η Φινλανδία επενδύουν συστηματικά στην επιχειρηματικότητα….
Την ώρα που τα πάντα στην ανθρωπότητα κινούνται στους ρυθμούς της ελεύθερης οικονομίας και της ελευθερίας….
Στην Ελλάδα, περί άλλων τυρβάζουμε.
Διαλυμένοι οικονομικά ως χώρα, πτωχευμένοι και επαίτες δανεικών, δεν κάνουμε το παραμικρό για να απεγκλωβιστούμε από το θλιβερό παρελθόν που μας οδήγησε ως εδώ.


Η κυβέρνηση, διαχειρίζεται απλώς την κρίση.
Χωρίς ρήξεις με το άρρωστο Κράτος.
Χωρίς καμιά μεταρρυθμιστική επιχείρηση ουσίας.
Χωρίς προγραμματισμό και προοπτική για την έξοδο από την κρίση.
Οι φόροι των Ελλήνων, συντηρούν τις αρρωστημένες καταστάσεις.


Η αντιπολίτευση, από την άλλη πλευρά, παίζει καθημερινά πόκα με τον άκρατο λαϊκισμό.
Αγκαλιάζει τις δυνάμεις του κρατισμού και της στασιμότητας, όλους όσοι είναι βαθύτατα συνδεδεμένοι με το φαύλο παρελθόν και υπόσχεται στους πάντες τα πάντα.
Κι αν οι χαρακτηρισμοί περί «προδοτών», «μερκελιστών», «δοσιλόγων» ή και άλλων φληναφημάτων, αποτελούν γραφικές ενέργειες, τότε τι να πει κάποιος για τη δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ από το βήμα της Βουλής, ότι θα εντάξει στον επόμενο προϋπολογισμό το κατοχικό δάνειο;
Ανοησία ή απλώς εξευμενισμός των ακραίων συνιστωσών του, όπως η «Αριστερή Πλατφόρμα» του Λαφαζάνη;

Φυσικά, ο Λαφαζάνης αποτελεί την πλέον χαρακτηριστική περίπτωση ανθρώπου –πολιτικού που πορεύεται με ιδεοληψίες του παρελθόντος και έρχεται κατ’ ευθείαν από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.
Όμως, μαζί του πορεύεται μια ισχυρή τάση που αντιπροσωπεύει το 30% του συνέδρων του ΣΥΡΙΖΑ, όπως προκύπτει από το ποσοστό που έλαβαν οι απόψεις του στο πρόσφατο συνέδριο.
Κι υπό αυτήν την έννοια, αποτελεί τεράστιο πρόβλημα, τόσο επειδή οι απόψεις του θίγουν δομικά προβλήματα της χώρας –όπως το νόμισμα και η αμφισβήτηση της πορείας της χώρας εντός Ευρωζώνης- όσο κι επειδή οι οραματιστές των ουτοπιών δεν μπορούν να είναι συντεταγμένοι με την κοινή λογική.


Θα πει κάποιος, Λαφαζάνης είναι αυτός, ζει στον κόσμο του!
Όμως δεν είναι έτσι.
Πρόκειται για τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος που φιλοδοξεί να κυβερνήσει τον τόπο.
Πρόκειται για τον άνθρωπο που πιστεύει ότι ο καπιταλισμός θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Το έχει πει ξεκάθαρα:
«Τι θα γίνει; Θα προχωρήσουμε μπροστά σε μια σύγκρουση για να προκαλέσουμε ντόμινο, ή θα περιμένουμε πότε θα γίνει η Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για το Χρέος;».
Πρόκειται για τον άνθρωπο που έχει αντικαταστήσει τους «ιμπεριαλιστές Αμερικάνους» με άλλους «ιμπεριαλιστές», τους Γερμανούς και το «Έξω από το ΝΑΤΟ» σε «Έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη».
Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθούν τα λόγια του «Η Ευρωζώνη και η Ε.Ε. εδώ που έχουν φτάσει δεν μεταρρυθμίζονται ούτε επανιδρύονται ή επαναθεμελιώνονται»;


Αν, λοιπόν, οι απόψεις αυτές που θίγουν ξεκάθαρα την αυριανή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζονται από το ουσιαστικό υπ. αριθμόν δύο πολιτικό στέλεχος του κόμματος, τι πρέπει να περιμένουν οι Έλληνες από το κόμμα του;
Και ποιος λέει την αλήθεια;
Ο Τσίπρας, με όσα είπε στο Τέξας για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας εντός της Ευρωζώνης ή ο Λαφαζάνης για την έξοδο από αυτήν και την επιστροφή στη δραχμή;
Μήπως, ένα ταξιδάκι στο Κίεβο θα τους έδειχνε το δρόμο;

Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος