Ο οδικός χάρτης των φόρων αντίστοιχος με το Κράτος που θέλουμε

Αν δούμε ψύχραιμα και νηφάλια την ιστορία με το Μνημόνιο και τις υποχρεώσεις μας απέναντι στους δανειστές μας, θα συνειδητοποιήσουμε ότι μετά την κατάρρευση της χώρας μας το 2010, κάθε χρόνο έχουμε τα ίδια και τα ίδια.

Όλες οι κυβερνήσεις, χωρίς κανένα αναπτυξιακό σχέδιο καταφεύγουν στον ίδιο φαύλο κύκλο.

Υπέρμετρη φορολόγηση των πάντων και ασύστολα οικονομικά μέτρα.

Μόλις τα εφαρμόσουν, αρχίζει η γνωστή επωδός για αλλαγές και...
μεταρρυθμίσεις που θα ωφελήσουν τους αγρίους φορολογουμένους πολίτες.

Αμέσως μετά, αρχίζουν τις…σκληρές διαπραγματεύσεις.

Φυσικά και επί της ουσίας δεν κάνουν το παραμικρό, πλην της καθημερινής διαχείρισης. Το έχουμε πει και γράψει επανειλημμένως.

Στη χώρα μας, η άρνηση των προυχόντων και επί δεκαετίες ευεργετημένων τάξεων (δημόσιοι υπάλληλοι, αγρότες, συντεχνίες κλπ) να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις των καιρών, έχει φτάσει στο απροχώρητο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αντίδραση των βουλευτών της επαρχίας της Νέας Δημοκρατίας, στην δίκαιη μετακύλιση μέρους της βαρύτατης φορολογίας και σε άλλους συμπολίτες μας, πλην των αστών της μεσαίας τάξης. Όπως οι αγρότες, που παρεμπιπτόντως δεν έχουν περάσει ποτέ μέχρι σήμερα, τις πόρτες κάποιας εφορίας

Ευνόητο είναι, ότι αν και πάλι εξαιρεθούν οι αγρότες, τα βάρη τους θα κληθούν να πληρώσουν και πάλι κάποιοι άλλοι.

Τα γνωστά υποζύγια.

Τα οποία, ειδικά αυτά του ιδιωτικού τομέα, μετρούν εκατομμύρια θύματα από τον ανορθολογισμό του Κράτους και την αδυναμία της κυβέρνησης να θίξει τα κακώς κείμενα.

Είναι περίεργη ράτσα ο Έλληνας.

Από τη μια αρνείται τον εξορθολογισμό του Κράτους κι αντιδρά ακόμη και βιαίως σε οποιαδήποτε επιχείρηση μείωσης του κόστους του, κι από την άλλη κάνει το ίδιο όταν επιβάλλονται οι δυσθεώρητοι φόροι.

Από τη μια αρνείται να κλείσουν οι κοστοβόροι κι αντιπαραγωγικοί κρατικοί οργανισμοί κι από την άλλη διαμαρτύρεται επειδή δια των φόρων του καλείται να τους συντηρήσει.

Από τη μια χαλάει τον κόσμο ακόμη και για το ημίμετρο της κινητικότητας στο δημόσιο και από την άλλη ισχυρίζεται ότι δεν πρέπει να πληρώνει φόρο για το χωραφάκι που του άφησε ο παππούς του.

Πρέπει να αποφασίσουμε. Να αποφασίσουμε τι Κράτος θέλουμε. Με κυρίαρχο κριτήριο ότι πλέον δεν υπάρχουν δανεικά.

Αυτό που έχουμε και παράγει συνεχώς ελλείμματα, τα οποία οφείλουμε να πληρώνουμε με υπέρογκους φόρους ή ένα διαφορετικό, πιο μικρό, πιο φτηνό, πιο παραγωγικό, που θα μπορεί να συντηρείται μεν με τους φόρους μας, αλλά κατά πολύ λιγότερους;

Νομίζω ότι αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα που πρέπει να βάλουν οι πολιτικοί και να απαντήσει η κοινωνία.

Κι αναλόγως της απάντησης, θα ξέρουμε τι φόρους θα πληρώνουμε.

Όλα τα άλλα, είναι για φτηνή λαϊκή κατανάλωση.

Κι αν μέχρι τις εκλογές του 2009 λέγαμε ότι δεν ξέραμε, από τότε και μετά, με το, μετά συγχωρήσεως, αγγούρι στα οπίσθια, δεν μπορούμε να λέμε το ίδιο.

Κι είναι τεράστια η ευθύνη όλων των κυβερνήσεων από τότε και μετά, που αναλώθηκαν στην διαχείριση και συντήρηση του κρατικού πελατειακού συστήματος, αλλά και στη δημιουργία φρούδων ελπίδων στην κοινωνία…
Όπως τεράστια είναι και η ευθύνη της αντιπολίτευσης, που υπόσχεται τα πάντα στους πάντες... 

Έγραψε
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος