Ο υγιής αποτροπιασμός

Δεν μπορεί να πει κάποιος πολλά για τον άδικο χαμό δύο νέων ανθρώπων στο Νέο Ηράκλειο, που ήρθε μετά τον εξίσου άδικο χαμό ενός άλλου νέου στο Κερατσίνι. 

Κάθε απώλεια ανθρώπου είναι άδικη. Ειδικά των νέων, που θα μπορούσαν σήμερα να χαίρονται τη ζωή, τα κορίτσια τους, την οικογένειά τους. 
Το αίμα που κυλάει δεν ζητάει εκδίκηση· για νου και γνώση έπρεπε να συζητούν ακόμη και οι αφιονισμένοι των διαδηλώσεων. 
Νου και γνώση πως ο κύκλος της βίας δεν κλείνει ποτέ. Το μόνο που αφήνει πίσω του είναι χαροκαμένες μάνες, πόνο, οργή και υποσχέσεις άλλων αφιονισμένων για εκδίκηση.
Μέσα στη μαυρίλα, όμως, του διπλού φονικού υπήρξε μια αχτίδα φωτός...
Δεν μιλάμε μόνο για τις οικογένειες των δολοφονηθέντων που δεν θέλησαν να εκμεταλλευτούν με κάποιο τρόπο το γεγονός και μέσα στον πόνο τους είχαν το κουράγιο να αρθρώσουν δυο λογικές κουβέντες για τα αδιέξοδα της βίας. Και τα κόμματα ομοθύμως καταδίκασαν το έγκλημα χωρίς αστερίσκους και τσιριμόνιες. Η ελληνική κοινωνία σοκαρίστηκε από τον θάνατο αυτών των δύο νέων, όπως σοκαρίστηκε και από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. 

Ουδείς στάθηκε στην πολιτική τοποθέτηση των δολοφονηθέντων· τους είδαν όπως ακριβώς είναι: δύο νέοι άνθρωποι που χάθηκαν άδικα από τα πυρά κάποιων διαταραγμένων, οι οποίοι νομίζουν ότι κάνουν αντιφασιστικό αγώνα, λειτουργώντας σαν τους αυθεντικούς ναζί που δολοφονούσαν άοπλους ανθρώπους. 

Η ελληνική κοινωνία είδε ένα στυγνό φονικό και όχι μια «πολιτική εκτέλεση», όπως κατ’ ευφημισμόν αποκαλούσαμε παλιά τα εγκλήματα. 

Οι φονιάδες είναι εξίσου αποτροπιαστικοί, όπως και ο καθ’ ομολογίαν φονιάς της Αμφιάλης.

Η ομόθυμη καταδίκη των κομμάτων και ο αποτροπιασμός της ελληνικής κοινωνίας δείχνουν ότι αυτή η χώρα θέλει να γυρίσει σελίδα. Δεν υπήρξαν οι αντιδράσεις, που πιθανότατα θα ακούγαμε στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Δεν βρέθηκε «Αριστερός» να πει «γεια στα χέρια τους». Δεν βρέθηκε κάποιος να δικαιολογήσει το φονικό· κι ελπίζουμε να μη βρεθεί εφημερίδα που θα δημοσιεύσει το παραλήρημά τους, αν και όποτε το στείλουν. Οι φόβοι (ή οι ελπίδες κάποιων άρρωστων) για εμφύλιο στη χώρα δεν ευσταθούν. Περισσότερο πιθανός είναι ο κίνδυνος σύγκρουσης συμμοριών με όπλα και μαχαίρια, το ξεκαθάρισμα λογαριασμών του πολιτικού υπόκοσμου, παρά μια γενικευμένη σύγκρουση.

Οι Ελληνες πολίτες, παρά τις κακουχίες που ζουν τα τελευταία χρόνια, κατάλαβαν ότι το κεκτημένο της Δημοκρατίας είναι εξαιρετικά πολύτιμο για να το χαρίσουν σε κάποιους αιμοδιψείς παράφρονες. Θέλουν να ζήσουν σε μια ειρηνική χώρα, να τους επιτραπεί να προκόψουν, αντί να γυρίσουν πίσω στις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας τους. Γνωρίζουν από την Ιστορία ότι η βία δεν έδωσε ποτέ κάποια λύση, μόνο περισσότερη βία ή όπως έλεγε ο Μαχάτμα Γκάντι «το οφθαλμόν αντί οφθαλμού αφήνει στο τέλος όλο τον κόσμο τυφλό».

Οι συμμορίες με τα πιστόλια «Ζάσταβα» και τα μαχαίρια ξέρουν από προχθές ότι ο ελληνικός λαός δεν τους δίνει άφεση αμαρτιών. Περιμένει από την πολιτεία, από τις αστυνομικές και κυρίως από τις δικαστικές αρχές, να πράξουν το καθήκον τους στο ακέραιο και όχι να αφήνουν τρομοκράτες ελεύθερους, επειδή δεν προλαβαίνουν να τους δικάσουν μέσα σε δεκαοκτώ μήνες. Η Ελλάδα γυρίζει σελίδα και το ίδιο πρέπει να κάνει και η Δικαιοσύνη.

Του Πάσχου Μανδραβέλη - Κ.