Έλληνες μιλούν από την... άκρη του χάρτη

Για τους κατοίκους των πόλεων η παραμικρή επιδείνωση του καιρού συνοδεύεται με κάθε λογής σχόλια για «βαρύ» χειμώνα. 

Στο άκουσμα αυτής της λέξης ένας μόνιμος κάτοικος ενός ορεινού χωριού στην Καστοριά ή στον Έβρο πιθανώς να γελούσε περιφρονητικά. 

«Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια», θα έλεγε και θα συνέχιζε να βάζει ξύλα στην ταλαιπωρημένη σόμπα. 

Ο χειμώνας για τους μόνιμους κατοίκους των πιο μακρινών περιοχών της Ελλάδας είναι «βαρύς» από πολλές απόψεις. ...

Οι επισκέπτες του καλοκαιριού έχουν φύγει προ πολλού, υπηρεσίες αυτονόητες για τους κατοίκους της πόλης όπως ιατρική περίθαλψη σπανίζουν, το ίδιο και οι συγκοινωνίες με τον «έξω κόσμο». Όμως φαίνεται πως σε αυτήν την απομονωμένη ζωή κάποιοι βρήκαν την εσωτερική γαλήνη που πάντα επιθυμούσαν, άλλοι γαλουχήθηκαν με αυτήν και δεν προσπάθησαν ποτέ να ξεφύγουν. 

Γιατί να το κάνουν άλλωστε; 

Θέλοντας να μάθουμε περισσότερα για αυτόν τον τρόπο ζωής, επικοινωνήσαμε με κατοίκους απομακρυσμένων περιοχών της Ελλάδας, από τον Έβρο μέχρι την Καστοριά και από το Καστελόριζο μέχρι την Τήλο και εκείνοι με προθυμία μας μίλησαν για τον χειμώνα της ελληνικής εσχατιάς. 

Ο ακριτικός χειμώνας της Καστοριάς και του Έβρου 

Ο κ. Σωτήρης, 55 χρονών, εργάζεται στα ΚΕΠ της Διποταμιάς του Δήμου Ακριτών στην Καστοριά. 

Ο ορεινός αυτός οικισμός βρίσκεται σε 1000 μέτρα υψόμετρο και η διαφορά θερμοκρασίας με την Καστοριά είναι μεγάλη. 

«Πέφτει πάρα πολύ χιόνι εδώ, πολύ παγωνιά. Οι δρόμοι καθαρίζουν μεν, αλλά επειδή το χιόνι πέφτει συνήθως βράδυ δεν προλαβαίνουν να είναι έτοιμοι το πρωί και έτσι χάνουμε ώρες από τη δουλειά. 

Ο Δήμος και η Νομαρχία προσπαθούν, αλλά προτεραιότητα έχουν τα απομακρυσμένα βοσκοτόπια για να μην ψοφήσουν τα ζώα», λέει. Στο χωριό υπάρχουν περίπου τριακόσιοι μόνιμοι κάτοικοι, στην πλειοψηφία τους άτομα τρίτης ηλικίας τα οποία δουλεύουν σε φάρμες με ζώα. 

Παραδόξως, αρκετοί νέοι έχουν μείνει στο χωριό, κυρίως λόγω της κτηνοτροφίας. 

«Ο κόσμος εδώ είναι πολύ φιλόξενος και ο χρόνος κυλά αργά. Έχουν κρατήσει τις παραδοσιακές τους ασχολίες, μαζεύονται, πίνουν τα τσιπουράκια τους στα καφενεδάκια και μετά πάνε για ψήσιμο αν έχουν χτυπήσει κάποιο κυνήγι. Έχουμε τέτοιες μικροχαρές εδώ», αναφέρει ο ίδιος για την ζωή στο χωριό. «Μοναδικό μας πρόβλημα είναι η ασφάλεια. 

Τα σύνορα είναι στα 100 μέτρα και οι αλλοδαποί μπαίνουν μέσα κάνουν πλιάτσικο και φεύγουν. 

Τις προάλλες φίμωσαν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων και τους πήραν τα χρυσαφικά. Είχε έρθει τις προάλλες ο Υπουργός Γεωργίας όμως δεν μας άφησαν να μιλήσουμε στις κάμερες. 

Τώρα περιμένουμε να έρθει ο Δένδιας. Ο κόσμος στα φυλάκια δεν φτάνει, έχουν μόνο τέσσερα παιδάκια εκεί τα οποία δεν έχουν καν τη δικαιοδοσία να τους κυνηγήσουν», επισημαίνει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι. 

Η κ. Βούλα 47 χρονών, είναι και αυτή μόνιμη κάτοικος του χωριού και δηλώνει αμετανόητη λάτρης της ζωής στο βουνό. 

«Είμαστε στην φύση, στην ηρεμία, στην ησυχία. Καμία σχέση με την πόλη και το τσιμέντο της. Το μόνο αρνητικό είναι ότι φοβόμαστε. Το κράτος μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, ποιος όμως θα πάρει τις πρωτοβουλίες δεν ξέρω. Δεν εισακουγόμαστε σε κανέναν τα τελευταία χρόνια. «Εννοείται όμως ότι θα μείνουμε εδώ. 

Έχετε καμία καλύτερη λύση; 

Το χωριό και οι κάτοικοι είναι φιλόξενοι. Αν έρθετε θα καταλάβετε. Εμείς το αγαπάμε το χωριό. Όμως κάτι πρέπει να γίνει με την ασφάλεια. 

Ελπίζω να μας βοηθήσετε όλοι για ένα καλύτερο αύριο για τη Διποταμιά. 

Είναι στο χέρι του κράτους να μείνουμε εδώ και να κάνουν το ίδιο και τα παιδιά μας», καταλήγει.
http://www.in2life.gr/everyday/modernlife/article/306002/9-ellhnes-miloyn-apo-thn-akrh-toy-harth.html
Πηγή: www.in2life.gr