Πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης

      Του Κωσταντίνου Γκαρέλα

      Είναι ένα φαινόμενο περίεργο, θαυμαστό από κάποια άποψη αλλά και λυπηρό, ότι στη χώρα μας έχει εδώ και δεκαετίες επικρατήσει, σχεδόν πλήρως, η αριστερή ιδεολογία, η αριστερή θέαση των πραγμάτων, η αριστερή κοσμοθεωρία. 

Αυτή έχει κατά παράδοξο τρόπο καταστεί η «κυρίαρχη ιδεολογία» μας, κατά τη γνωστή μαρξιστική έκφραση. Ακόμα και δεξιά ή και ακροδεξιά κόμματα χρησιμοποιούν αυτούσιες εκφράσεις και ιδέες της αριστεράς, συχνά της ακραίας. Έτσι κατά τα άλλα «λαϊκοί δεξιοί» (κατά έκφρασή τους) ή «εθνικιστές» (πάλι κατά έκφρασή τους) βάλλουν εναντίον του…
καπιταλισμού, της παγκοσμιοποίησης, των τραπεζών, των κακών και ανάλγητων «ξένων», υποστηρίζουν κάθε απίθανη, εξωπραγματική, παράλογη και φοβική θεωρία συνομωσίας. 

Αυτά συμβαίνουν ενώ διαχρονικά οι Έλληνες (μαζί με τους Εβραίους, τους υποτιθέμενους «εχθρούς» αυτών των κυρίων), είναι ένας από τους πιο διεθνοποιημένους λαούς, που όχι μόνο διαχρονικά ζούσαν και ζουν (σήμερα σχεδόν μια ακόμα Ελλάδα) διάσπαρτοι ανά την υφήλιο, αλλά συν-διαμόρφωσαν με τις πρωτοπόρες πνευματικές αναζητήσεις και τα επιτεύγματά τους καθοριστικά τον παγκόσμιο πολιτισμό. 

Πως από παγκοσμίως πρωτοπόροι έχουμε καταστεί μεταπράτες και μηρυκαστές (αναμασητές) πεπαλαιωμένων, σκουριασμένων και ιστορικά αποτυχημένων θεωριών και λεξιλογίου είναι προς (κλινική;) διερεύνηση. 

Το ότι παραδοθήκαμε ιδεολογικά σε μια αριθμητική μειοψηφία ίσως είναι απότοκο όχι μόνο της ιδεολογικής αβελτηρίας της φιλελεύθερης «δεξιάς» παράταξης, αλλά και του γενικού ιδεολογικού «μεταπρατισμού» και επαρχιωτισμού που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος της υποτιθέμενης πνευματικής «ελίτ» της χώρας μας. 

Βαριόμαστε ή φοβόμαστε να σκεφτόμαστε και να εκφραζόμαστε, ή το κάνουμε μόνο κατά τον εύκολο παραδεδεγμένο («πολιτικά ορθό» κατά την τρέχουσα έκφραση) τρόπο, χρησιμοποιώντας «μπούσουλες» ξύλινης έκφρασης και αποξηραμένης σκέψης. 

Παίζουμε στο γήπεδο (και με τους κανόνες) του αντιπάλου (δέους). Δεν είναι περίεργο που χάνουμε το παιχνίδι του ιδεολογικού αγώνα. Φτάσαμε στο επίπεδο οι «δεξιοί» (ας χρησιμοποιήσω πάλι την κακιά και απαγορευμένη λέξη) να διεκδικούμε πιστοποιητικά… αριστεροφροσύνης! 

Από ποιον άραγε και για ποιο λόγο; 

Δεν καταλαβαίνουμε ότι αν χρησιμοποιούμε ξένα πνευματικά «όπλα» (εργαλεία), αν μαϊμουδίζουμε αλλότριο λεξιλόγιο, όχι μόνο χάνουμε το διανοητικό αγώνα (όπως σε μέγιστο βαθμό τον χάσαμε) αλλά γινόμαστε και καταγέλαστοι; Ας τακτοποιήσουμε λοιπόν πρώτα όσα έχουμε «εν κρανίω» και ας προτείνουμε, κάποιοι, μια ειλικρινή και συνεκτική πρόταση, γιατί ανάμεσα στο πρωτότυπο και το κακέκτυπο-απομίμηση, τη «μαϊμού», ο αποδέκτης πάντα θα προτιμήσει το πρώτο.

      Αναφέρομαι, όπως είναι ευνόητο, κυρίως σε πολιτικούς χώρους και κόμματα της ευρύτερης εξωκυβερνητικής δεξιάς (ή ακροδεξιάς) που πολύ πρόθυμα ενστερνίζονται εκφράσεις και απόψεις της αριστεράς ως και της άκρας αριστεράς. Δε θα ήθελα να ασχοληθώ τώρα περισσότερο με όλους αυτούς τους σχηματισμούς. Απλά να αναφέρω το αμίμητο που είπε σε τοπική τηλεοπτική εκπομπή εκπρόσωπος τέτοιου κόμματος, ότι το κόμμα του (οι Ανεξ.Ελ. συγκεκριμένα) είναι κεντρώο κόμμα της λαϊκής δεξιάς! Πως μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο ακόμα δεν μπόρεσα να το καταλάβω… 

Αλλά δεν είναι μόνο οι εν λόγω κύριοι που λαϊκίζουν, αριστερολογίζουν και έτσι τελικά παραλογίζονται. Και σε de facto (εκ των πραγμάτων) υπεύθυνα κεντροδεξιά ή (κατά διατύπωσή τους) κεντροαριστερά κόμματα γίνεται χρήση όρων και ιδεών της απαρχαιωμένης, ομφαλοσκοπικής αριστεράς. 

Γενικά η πολιτική συζήτηση στη χώρα μας διεξάγεται ακόμα και κυρίως με όρους και αντιλήψεις εξ ευωνύμων του πολιτικού φάσματος. Αυτή η ιδεολογική ανισορροπία ή ασυμμετρία συμπεριλαμβάνεται -κατά την αντίληψή μου- στις γενεσιουργές αιτίες της καταβαράθρωσης της χώρας μας στους περισσότερους τομείς και εκφάνσεις του κοινού γίγνεσθαι. Γιατί στη βάση κάθε πράξης (όπως παλιότερα ξαναείπαμε) βρίσκεται πάντα μια ιδέα, ακόμα κι αν αυτό δεν το αντιλαμβανόμαστε. 

Όταν λοιπόν έχουμε στήσει όλο το «εποικοδόμημα» (ας χρησιμοποιήσω μια ακόμα αριστερή έκφραση για να γίνω πιο εύκολα κατανοητός) σε αριστερές ιδέες, σε αριστερές βάσεις, δεν είναι παράξενο που είχαμε σχεδόν τη μοίρα των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού, δηλαδή την οιονεί κατάρρευση. Ευτυχώς δεν ήμασταν, σαν κοινωνία και χώρα εννοώ, εντελώς «σοσιαλιστές», για αυτό και η κατάρρευση δεν ήταν πλήρης. 

Ο σοσιαλισμός είναι μια υπέροχη θεωρία, την οποία και εγώ όπως όλοι μας ασμένως θα ενστερνιζόμασταν, αν οι καλές προθέσεις και «οι πρωτότυπες ιδέες του (δεν) εξαντλούνταν στο πώς να ξοδεύει κανείς τα χρήματα των άλλων», κατά την έκφραση της αείμνηστης Μάργκαρετ Θάτσερ. Το πόσα χρήματα ή πλούτο μπορεί να παράγει ο ίδιος ο «σοσιαλισμός», το είδαμε καθαρά στις προαναφερθείσες χώρες. Αλλά και στη χώρα μας, στη χώρα του (κατά μια προσφυή έκφραση) «υπαρκτού ελληνισμού», το είδαμε σχεδόν σε όλες τις εταιρίες «δημοσίου (φευ) συμφέροντος»: κακοδιαχείριση, πελατειασμός, νεποτισμός και βουνά χρεών που μετακυλίονται στην πλάτη του «υπερήφανου» (κατά τα άλλα) ελληνικού λαού. Και αυτό, ο άκρατος κρατισμός, είναι το πρόγραμμα όχι μόνο της αριστερής αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και των λεκτικά αριστερίζοντων δεξιών ιδεολογικών παρακόλουθών της, που έτσι (δεν αντιλαμβάνονται ότι) καταντούν ιδεολογικά εκτρώματα –ας μου συγχωρεθεί η βαριά λέξη αλλά αποδίδει, φοβάμαι, την πραγματικότητα. Ή (θα είσαι) παπάς-παπάς ή ζευγάς-ζευγάς. Δε μπορείς να είσαι (κατά δήλωσή σου!) δεξιός (έστω και «λαϊκός») ή εθνικιστής και ταυτόχρονα αριστερός και… σοσιαλιστής! Δεν μπορείς να είσαι ιδεολογικό ασπόνδυλο ή να στηρίζεσαι σε ιδεολογικά σκαλαθύρματα. Επόμενο είναι σύντομα να καταρρεύσεις. Όπως βλέπουμε ήδη αυτό, δημοσκοπικά, στους προαναφερθέντες πολιτικούς σχηματισμούς να συμβαίνει.

      Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τους δεξιούς, αλλά και για τους αριστερούς παρόμοιους, που παρότι «παίζουν στην έδρα τους», όχι λιγότερο παραμένουν εκτός τόπου και χρόνου, βυθισμένοι σε παρωχημένους υπερβατικούς κόσμους ιδεολογικής φαντασίας. Υπάρχει, θα έπρεπε να υπάρχει, χρειαζόμαστε και στη χώρα μας, μια σύγχρονη, συνετή και συνεργάσιμη αριστερά. Δυστυχώς έχουμε διάφορες μορφές αναχρονιστικής και ονειροβατούσας αριστεράς, που (κατά μόνας ή σε πολυσυσκευασία) προτείνουν ουσιαστικά το αδιέξοδο και αποτυχημένο χθες. Ευτυχώς ο λαός, οι πολίτες, διαθέτουν πολιτική αντίληψη, σύνεση και σοφία συχνά πολύ περισσότερη και ανώτερη από διάφορους πολιτικούς τους «εκφραστές» και «ταγούς». Έτσι αντιλαμβάνονται τις ανεπάρκειες, τα αδιέξοδα και τον κίνδυνο από παρόμοιες μαγικές και «ακούραστες» δήθεν «αριστερές» λύσεις. Πρέπει η πολιτική και οι πολιτικοί αυτή τη συχνά σιωπηρή πλειοψηφία επιτέλους περισσότερο να την εκφράσουν.

www.kostasgarelas.blogspot.gr