Άραγε θα επιβιώσουμε;

Άγχος, κρίσεις πανικού, θυμός, οργή. 

Σκυθρωπά πρόσωπα, με βλέμμα χαμένο και μυαλό παραδομένο σε υπολογισμούς που, ακόμη και με χαρτί και με μολύβι, δεν μπορούν να βγουν.

Δυσβάστακτοι φόροι, ανεξόφλητοι λογαριασμοί, μισθοί και συντάξεις της πείνας, με την ανεργία να «χτυπάει» κόκκινο. 

Αυτή είναι η καθημερινότητα ενός μέσου Έλληνα. Μεταξύ μας, πάνω κάτω σε αυτήν την κατηγορία ανήκουμε οι περισσότεροι, οπότε και βιώνουμε τις παραπάνω καταστάσεις. Η απόγνωση είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας και το ερώτημα που κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά είναι: 

«Θα επιβιώσουμε;»

Απάντηση δεν παίρνεις...

 Ο πιο αισιόδοξος θα σου πει: «Να σκέφτεσαι θετικά. Με τη θετική σκέψη έρχονται θετικά πράγματα». 

Εγώ ανέκαθεν ήμουν απαισιόδοξος άνθρωπος, οπότε δεν είμαι η πιο κατάλληλη για να μπορέσω να μπω σε μία τέτοια ψυχολογία και να σκεφτώ θετικά. Έχω, όμως, φίλους και γνωστούς που σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο. Και ξέρετε κάτι; Κάνουν τα πάντα για να μπορέσουν να επιβιώσουν, γιατί δεν τα παίρνουν τόσο κατάκαρδα όλα. Δεν τους παίρνει από κάτω η όποια δυσκολία και δεν κάνουν κακό στην υγεία τους, γιατί η ψυχική υγεία, να θυμάστε, είναι σημαντικότερη από την σωματική. Όλα ξεκινούν από μέσα μας και εξωτερικεύονται στην συνέχεια.

Προς Θεού, δεν λέμε βέβαια ότι με τη θετική σκέψη γίνονται θαύματα. Απλά επιβιώνεις στις δυσκολίες, προσαρμόζεσαι σε καταστάσεις ευκολότερα από το να είσαι αρνητικός σε όλα. Μετά από μία μεγάλη (θα έλεγα) παρένθεση, επανέρχομαι στο ερώτημα που έθεσα λίγο παραπάνω.

Για το αν θα επιβιώσουμε. Άγνωστο. Και ξέρετε κάτι; Το άγνωστο φοβίζει. Είναι πρωτόγνωρες καταστάσεις γιατί ο οικονομικός πόλεμος που ζούμε, είναι κάτι που δεν έχει επαναληφθεί. Οι συνθήκες πια δεν μας ευνοούν. Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους, παιδιά δεν έχουν να φάνε, συνάνθρωποί μας τρώνε από τους κάδους απορριμμάτων, επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη με γοργούς ρυθμούς, οι άνεργοι είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους, οικογένειες αποχωρίζονται αφού αναγκάζονται τα παιδιά να μεταναστεύσουν. Βίαια συναισθήματα σε έναν κόσμο που μόνο αγγελικά πλασμένο δεν τον λες.

Τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες περνούν, αφήνοντας  πίσω τους μία γεύση πίκρας. Λένε κάποιοι: «Η ζωή δεν πρέπει να είναι μόνο γλυκιά. Αλλά πρέπει να την ζήσεις. Αν δεν γευτείς και την πικρή γεύση τότε θα είναι άνοστη..». Το θέμα, όμως, είναι ότι η ζωή τα τελευταία χρόνια είναι μόνο πικρή για μία μεγάλη μερίδα κόσμου.  Πώς, λοιπόν, μπορείς να ζεις τη ζωή σου, όταν ο συγγενής, ο φίλος σου, ο γείτονάς σου, δεν μπορεί να ζήσει..;

Θα μου πείτε κάποιοι, ότι δεν είστε υπεύθυνοι για τους άλλους και για τις επιλογές τους που, ίσως, τους έφεραν σε αυτό το σημείο. Σωστό, εν μέρει. Δεν ξέρεις, όμως, τι έχει συμβεί στη ζωή τους και αν φταίνε αυτοί.

Επανέρχομαι για δεύτερη φορά, λοιπόν, στο ερώτημα που έθεσα για το αν θα επιβιώσουμε και θα πω το εξής, που κάποιοι θα συμφωνήσουν και κάποιοι θα διαφωνήσουν. 

Υπάρχει μία πιθανότητα να επιβιώσουμε, αν γίνουμε άνθρωποι και αν ενωθούμε.

Θα μου πείτε κάποιοι: 

«τώρα τι είναι αυτά που κάθεσαι και μας λες κορίτσι μου; Εδώ δεν έχουμε να φάμε και εσύ μας μιλάς για ενότητα και ανθρωπιά;» 

Κι όμως φίλοι μου. 

Εξαιτίας της έλλειψής τους, φτάσαμε ως εδώ. Επειδή ο καθένας κοιτούσε το τομάρι του. Είχε χαθεί η ανθρωπιά. Μία λέξη με τεράστια δύναμη που μπορεί να κάνει, ακόμη και τώρα, θαύματα. Σε αυτόν τον πόλεμο που ζούμε δεν θα υπάρχει νικητής. Ο αντίπαλος είναι ένας και, μάλιστα, πολύ ισχυρός -ακόμη και για αυτούς που νομίζουν ότι είναι Θεοί οι ίδιοι, που έχουν στην κατοχή τους χρήματα, εξουσία, δύναμη.

Συμπέρασμα: 

Θα επιβιώσουμε; Θα το αφήσω να το απαντήσετε εσείς. 

Αυτό, όμως, που οφείλουμε να κάνουμε και θα κάνουμε είναι να σταθούμε δυνατοί σε αυτό το τέρας που μας δαγκώνει σιγά σιγά, με τα κοφτερά του δόντια, θέλοντας να μας κατασπαράξει. Αυτό που πρέπει να διαφυλάξουμε για να προχωρήσουμε είναι η υγεία μας, σωματική και ψυχική, η οποία βάλλεται διαρκώς στην καθημερινότητά μας.

Θα μου πείτε, είναι εύκολο αυτό; 

Όχι. Αλλά η δύναμη της σκέψης και της πίστης είναι πολύ δυνατές. 

Πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας, ότι θέλουμε να ζήσουμε ακόμη κι αν η ζωή, αυτό το διάστημα μας αφήνει μία πικρή γεύση. Ίσως αυτή η γεύση αλλάξει, και γίνει πιο γλυκιά… όπως τότε που τη θεωρούσαμε δεδομένη…

Μαρκέλλα Σαράιχα