Θα ήταν, εκτιμώ, μια πολύ καλή ιδέα: Κατά τη διοργάνωση της επόμενης «τηλεμαχίας» -ανεξαρτήτως του πότε θα γίνουν βουλευτικές εκλογές- απέναντι στους Σαμαρά, Τσίπρα, Βενιζέλο, Κουβέλη, Καμμένο, Μιχαλολιάκο και Κουτσούμπα, δεν θα πρέπει να καθήσουν δημοσιογράφοι, μα πολίτες.
Άνθρωποι που με καθάριο βλέμμα θα προκαλέσουν τους πολιτικούς αρχηγούς. Αν και είμαι σχεδόν βέβαιος πως δεν θα καλυφθούν από τις απαντήσεις…
Επέλεξα τρείς νέους, οι οποίοι θα απευθύνουν ερωτήσεις στους ηγέτες των παρατάξεων που...
αυτή τη στιγμή συνθέτουν το –ομολογουμένως απαξιωμένο- πολιτικό μωσαϊκό του τόπου. Τρία παιδιά που είδαν το φως της δημοσιότητας και συνθέτουν, με τη σειρά τους, το κοινωνικό μωσαϊκό της σημερινής νέας γενιάς της Ελλάδας.
Ο Χρήστος Φιαμέγκος είναι μόλις 15 ετών. «Εκτοξεύθηκε» από την Γ΄ Γυμνασίου κατ΄ευθείαν στην κορυφή της πληροφορικής, αφού διακρίθηκε στην 3η θέση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Microsoft στις ΗΠΑ, ως Specialist μεταξύ 650.000 μαθητών από 100 κράτη. Ο νεαρός «παίζει στα χέρια» το ευρέως γνωστό πρόγραμμα λογιστικών φύλλων Excel, ενώ εκτός της διάκρισής του κέρδισε $1.000. Ο Χρήστος θα έπρεπε να έχει την ευκαιρία να ρωτήσει τους συγκυβερνώντες κκ. Σαμαρά και Βενιζέλο για ποιόν ακριβώς λόγο η ίδια του η χώρα, όταν με το καλό τελειώσει τις σπουδές του, θα τον διώξει κατά πάσα πιθανότητα άκομψα για να αναζητήσει το μέλλον του εκτός των τειχών. Γιατί, εφόσον θα μπορεί ως λ.χ. προγραμματιστής εφαρμογών στην Οικονομία να συμβάλλει στην αναβάθμιση απαρχαιωμένων συστημάτων – βάσεων δεδομένων στα ασφαλιστικά ταμεία, πρέπει να προσφέρει τις υπηρεσίες του π.χ. στο Μάλμε της Σουηδίας; Γιατί, σε τελική ανάλυση, να αφήσει την πατρίδα του;
Ο Δημήτρης Ζαρούλας είναι 24 ετών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα των πληγέντων από την μείωση του κατώτερου μισθού στη χώρα μας, επελέγη από ρεπορτάζ του Reuters το οποίο «φωτίζει» το πρόβλημα στους νέους κάτω των 25 ετών. Ο Δημήτρης αμοίβεται με 4 ευρώ την ώρα εργαζόμενος σε ψαροταβέρνα ως σερβιτόρος, έχοντας σπουδάσει δημοσιογραφία. Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ του πρακτορείου ειδήσεων, φωτογραφήθηκε συμβολικά μπροστά από την Ακρόπολη, αλλά στο σπίτι των γονιών του με τους οποίους ζει. Ο Δημήτρης θα έπρεπε να έχει την ευκαιρία να ρωτήσει τους αντιπολιτευόμενους κκ. Τσίπρα, Καμμένο και Κουτσούμπαμε ποιόν ακριβώς τρόπο θα επαναφέρουν τον κατώτατο μισθό στα προ του 2009 επίπεδα. Θα μπορούσε να ρωτήσει π.χ. κατά πόσο η άμεση δημιουργία περιουσιολογίου, με στόχο την παρακολούθηση της κίνησης στην περιουσία κάθε πολίτη και άρα τη «δίκαιη φορολόγηση», που φέρεται ότι θα εξαγγείλει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη ΔΕΘ, θα επαναφέρει και τον ίδιο στην επίτευξη ενός από τα όνειρά του, όπως το να μπορέσει να εργαστεί στα media. Και γιατί, εφόσον θα μπορούσε λ.χ. να προσληφθεί -με σύμβαση, έστω- στη νέα κρατική τηλεόραση, οι προαναφερθέντες αρχηγοί κάνουν λόγο για μονιμότητες στο Δημόσιο και διατήρηση αποδεδειγμένα σαθρών δημοσιονομικών πολιτικών;
Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι επίσης 24 ετών, ηθοποιός. Ο νεαρός απέσπασε για την ταινία «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» το βραβείο Αντρικής Ερμηνείας από την κριτική επιτροπή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονικής. Το βραβείο αυτό ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά από επαίνους που έχουν απονεμηθεί στην ταινία, με αποκορύφωμα τις συζητήσεις των τελευταίων εβδομάδουν που φέρουν το φιλμ ως πρόταση της χώρας μας για υποψηφιότητα Oscar στην κατηγορία ξενόγλωσσης ταινίας. Υπενθυμίζεται ότι η ταινία αφορά σε έναν 22χρονο ο οποίος ζει άνεργος σε ένα μικρό αθηναϊκό διαμέρισμα και δεν έχει χρήματα για να τραφεί καν. Όταν μένει και άστεγος, περιφέρεται στους δρόμους μαζί με το καναρίνι του. (Διαβάστε σχετικό άρθρο στο aixmi.gr). Ο εν λόγω ρόλος «έστειλε» τον Γιάννη μεν σε κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο, το κατάφερε ωστόσο ενσαρκώνοντας έναν Έλληνα «βουτηγμένο» στην ένδεια και την βιοτική εξαθλίωση. Ο Γιάννης θα έπρεπε να έχει την ευκαιρία να ρωτήσει τους αντιπολιτευόμενους κκ. Κουβέλη και Μιχαλολιάκο. Τον μεν πρώτο αν θα μπορέσει ενδεχόμενη συμπαράταξη της Αριστεράς να σταθεί ρεαλιστικά στο ύψος των περιστάσεων, αλλά και σε τι βαθμό είναι διατεθειμένοι να επιμεριστούν ευθύνες όλοι οι «κρατώντες το τιμόνι». Τον δε γενικό γραμματέα της Χρυσής Αυγής λ.χ. γιατί, ταλαιπωρημένος από την ασιτία, ο ήρωας που ενσάρκωσε δικαιούται φαγητό σε διανομή συσσιτίου, ενώ ο διπλανός του μετανάστης, αν και συμπολίτης του στην Αθήνα, όχι. Γιατί, επίσης, η δεδομένη ελευθερία της έκφρασης –και δη στην Τέχνη (βλ. προ μηνών επεισόδια στο θέατρο «Χυτήριο»)- πρέπει να ελέγχεται από μια παράταξη η οποία βρέθηκε στο κοινοβούλιο καθαρά και μόνο ως «κραυγή οργής» των ψηφοφόρων, ελλείψει σοβαρών πολιτικών;
Όμως:
Ο Χρήστος, ο Δημήτρης και ο Γιάννης, είναι σχεδόν βέβαιο, εκτός ότι δεν θα λάβουν πειστικές απαντήσεις, ότι δεν το περιμένουν κιόλας…
Κι αυτό γιατί ο Χρήστος, ο Δημήτρης, ο Γιάννης, ο μαθητής, ο υπάλληλος, ο καλλιτέχνης, ο άνεργος, ο άστεγος, ο προδωμένος, ο ξεγελασμένος, ο απογοητευμένος, μα και τελικά ο Έλληνας ο… ξενιτεμένος δεν μπορεί να ξαναπιστέψει και άρα να γυρίσει. Δεν μπορεί να ελπίζει…
Μπορεί, όμως, να ονειρεύεται, να μάχεται για ότι αγαπά και θεωρεί τίμιο, να μοιράζεται, ναχαμογελά και να πιστεύει στις δυνάμεις του. Να δοκιμάζεται, να κάνει απολογισμό, πριν κοιμηθεί, του τι έδωσε, τι έλαβε και από ποιούς.
Να προσφέρει σε μια κοινωνία που αργά η γρήγορα θα του ανταποδώσει και πάλι. Γιατί, απλά, του το οφείλει στο έπακρο…
Βαγγέλης Λιακόγκονας
*Follow on Twitter: @VagLiak
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου