Στη σύγχρονη ιστορία μας έχει αποδειχθεί ότι οι πολιτικοί ταγοί αυτού του τόπου σπάνια διδάσκονται από τα λάθη τους και για αυτό συνηθίζουν να τα επαναλαμβάνουν.
Η υπόθεση της ΕΡΤ έφερε με δραματικό τρόπο στην επιφάνεια τις παιδικές ασθένειες του -με την ευρεία έννοια- πολιτικού συστήματος και ως εκ τούτου προσφέρεται για χρήσιμα συμπεράσματα.
Κάποια από αυτά καταγράφονται παρακάτω, με την ελπίδα κάποια στιγμή τα παθήματα να γίνουν μαθήματα...
Μάθημα 1ο για τον Αντώνη Σαμαρά (και λοιπούς επίδοξους πρωθυπουργούς): Η υλοποίηση μίας μεταρρύθμισης, όσο αυτονόητη και εάν είναι, απαιτεί στρατηγική στόχευση, τακτική, σχέδιο για την επόμενη μέρα και σοβαρή επικοινωνιακή διαχείριση. Όταν μάλιστα πρόκειται για κυβέρνηση συνεργασίας, χρειάζεται και η συμφωνία των μικρότερων κυβερνητικών εταίρων.
Διότι οι χειρισμοί του Μαξίμου στο θέμα της ΕΡΤ βύθισαν τη χώρα επί σχεδόν 10 μέρες στη μεγαλύτερη πολιτική κρίση μετά τις περσινές διπλές εκλογικές αναμετρήσεις. Και κατάφεραν, παράλληλα, να προκαλέσουν τη συμπάθεια πολλών Ελλήνων για έναν οργανισμό που μέχρι την ανακοίνωση κατάργησής του ήταν ταυτόσημος με την κομματοκρατία και το βόλεμα.
Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να μην έχεις αναλογιστεί τους αρνητικούς συνειρμούς που θα προκαλέσει, τα δημοκρατικά ανακλαστικά που θα ενεργοποιήσει, το μαύρο στις οθόνες της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Ήταν τέτοιος ο ερασιτεχνισμός του εγχειρήματος που δεν φρόντισαν να κατεβάσουν τον διακόπτη ούτε καν μετά τα μεσάνυχτα όταν θα έπαιζαν οι εκπομπές κονσέρβα, παρά το έκαναν ενώ ήταν οι δημοσιογράφοι στον αέρα...
Επιπλέον, δεν μπορεί να αναθέτεις το (διαβόητο πια) διάγγελμα διάλυσης της ΕΡΤ σε έναν άνθρωπο που ένα χρόνο πριν έλεγε τα ακριβώς αντίθετα, βγάζοντας πύρινους λόγους κατά του (πολύ πιο ήπιου) σχεδίου Μόσιαλου-Αλιβιζάτου. Στην εποχή του youtube ζούμε, θα πρέπει να σκεφτείς τον χλευασμό που θα υποστείς. Στην ανάγκη, εκφώνησε ο ίδιος, ως πρωθυπουργός, το διάγγελμα. Συμπερασματικά, εάν επιχειρήσεις μία μεταρρύθμιση χωρίς σχεδιασμό, κινδυνεύεις να απαξιώσεις στα μάτια των πολιτών την ίδια τη φιλοσοφία της.
Μάθημα 2ο για τολμηρούς αριστερούς : Εδώ και πολύ καιρό, είναι γνωστό ότι η συρρίκνωση του δημοσίου τομέα, που περιλαμβάνει και απολύσεις, είναι, καλώς ή κακώς, προϋπόθεση για να συνεχιστεί η απρόσκοπτη χρηματοδότηση της χώρας. Όσο κι αν θέλεις να πείσεις ότι ως ΔΗΜΑΡ είσαι η Αριστερά της ευθύνης, η Αριστερά που μπορεί να κυβερνήσει, δεν θα αργήσει η στιγμή που θα κληθείς να αντιμετωπίσεις τη σκληρή πραγματικότητα. Οι επιλογές που έχεις είναι δύο: Ή αναθεωρείς, πριν αναλάβεις κυβερνητικές ευθύνες, τις θέσεις σου για τις απολύσεις στο δημόσιο ή δεν μπαίνεις καθόλου στην κυβέρνηση. Εάν, τέλος πάντων, δεχθεί κανείς ότι το έκανες σε μία συγκεκριμένη συγκυρία για να σωθεί η χώρα από την καταστροφή, τουλάχιστον μην αναλαμβάνεις το υπουργείο που θα πρέπει να κάνει τις απολύσεις.
Μάθημα 3ο για συνδικαλιστές: Ο ρόλος του υγιούς συνδικαλισμού είναι να προνοεί για το συμφέρον των εργαζομένων, να μην τρέχει πίσω από τις εξελίξεις. Ακριβώς, δηλαδή, το αντίθετο από τη στάση της ΠΟΣΠΕΡΤ, που επέμεινε σε μαξιμαλιστικές και ως εκ τούτου ανεδαφικές διεκδικήσεις, εν καιρώ μνημονίου, με απανωτές απεργίες που το μόνο που κατάφεραν ήταν να ενισχύσουν το αίσθημα απαξίωσης των Ελλήνων πολιτών για την ΕΡΤ. Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα για τους ίδιους τους εργαζόμενους, αλλά και για το κύρος της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, εάν η ΠΟΣΠΕΡΤ είχε συζητήσει στα σοβαρά την αναδιάρθρωση της ΕΡΤ εν λειτουργία, βάσει του σχεδίου Μόσιαλου; Ακούγεται εκτός ελληνικής πραγματικότητας, αλλά αυτή η αντίληψη θα πρέπει να αποτελέσει την πυξίδα για τον συνδικαλισμό του αύριο, εάν αυτός θέλει να παίξει κάποιον ουσιαστικό ρόλο στις εξελίξεις και να μην μείνει απλός παρατηρητής τους.
Μάθημα 4ο για συνομωσιολόγους: Ήταν θλιβερή μειοψηφία όσοι πίστευαν, στην αρχή της κυβερνητικής κρίσης, ότι η ΕΡΤ μπορεί να δρομολογήσει τέτοιες ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις. Σκεφτείτε πόσες φορές ακούστηκε και γράφτηκε ότι οι τρεις αρχηγοί παίζουν επικοινωνιακό θεατράκι, ότι διαφωνούν για τα μάτια του κόσμου, ότι στο τέλος θα τα βρουν. Ή, εναλλακτικά, τις τελευταίες μέρες, ότι ο Αντώνης Σαμαράς επιχειρεί ηρωική έξοδο εν όψει των χειρότερων που έρχονται. Ωστόσο, στη ζωή και στην πολιτική ισχύει η θεωρία για το ξυράφι του Όκαμ: Για όσα συμβαίνουν, η απλούστερη εξήγηση είναι συνήθως η σωστή.
Μάθημα 5ο, πολιτικό: Ποτέ μην υποτιμάς έναν ευφυή πολιτικό. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που από πολλούς θεωρείται καμένο χαρτί, ήταν ο κυρίως κερδισμένος από την κυβερνητική κρίση. Έσπασε το μέτωπο με τον Κουβέλη στο... παρά ένα, ακριβώς δηλαδή όταν έπρεπε, έστειλε μήνυμα σταθερότητας της χώρας και επιχείρησε να αναδειχθεί ως η φωνή της λογικής, η μέση οδός σε δύο ακραίες προσεγγίσεις. Το αν και σε ποιο βαθμό θα καταφέρει να αποτελέσει ο ίδιος τον πόλο για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, ανασταίνοντας ή μετεξελίσσοντας το ημιθανές ΠΑΣΟΚ, θα το δείξει ο χρόνος. Οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ του, αλλά σίγουρα είναι περισσότερες από όσες είχε πριν την "υπόθεση ΕΡΤ". Η ενεργή εμπλοκή του ΠΑΣΟΚ στη νέα κυβέρνηση φαίνεται ότι θα είναι η τελευταία του ευκαιρία.
Μάθημα 6ο, γενικό: Όσο δεν παίρνεις σκληρά πλην αναγκαία μέτρα σήμερα, τόσο πιο σκληρά, τόσο πιο τυφλά και ισοπεδωτικά, θα είναι τα μέτρα που θα αναγκαστείς να λάβεις αύριο. Όπως συνέβη δηλαδή με την ΕΡΤ, όπου βρέθηκαν στον δρόμο 2.600 εργαζόμενοι χωρίς καμία αξιολόγηση.
του Γιώργου Χατζηλίδη
Πηγή:Voria
parapolitika
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου