Μιχάλης Ιγνατίου: O «νόμος» και το «κόστος» της σιωπής

Η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου πρέπει να είναι η αρχή, όχι το τέλος της αναζήτησης των ευθυνών του πολιτικού κόσμου για την οικονομική τραγωδία της Ελλάδας...  

του Μιχάλη Ιγνατίου

Η πολύκροτη δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου, που ξεκίνησε τη Δευτέρα στην Αθήνα, ορθώς θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του λαού και των μέσων μαζικής ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο. Είναι ο πρώτος υπουργός που θα καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου μετά την προσφυγή του κ. Γιώργου Παπανδρέου στο μηχανισμό της ΕΕ και του ΔΝΤ, και μάλιστα με...
βαρύτατες κατηγορίες, που αφορούν στις μίζες για τα εξοπλιστικά προγράμματα.

Ο κ. Τσοχατζόπουλος δεν είναι  ο... οποιοσδήποτε. Παραλίγο να εκλεγεί πρωθυπουργός από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, κάτι που δεν συνέβη, διότι την τελευταία στιγμή άλλα στελέχη του Κινήματος προχώρησαν σε συνδιαλλαγή με το στρατόπεδο του κ. Κώστα Σημίτη, για να δοθεί μετά από ένα χρονικό διάστημα το «δαχτυλίδι» στον πρωτότοκο υιό του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτή η συμφωνία στέρησε την πρωθυπουργία από τον πρώην υπουργό Εθνικής Άμυνας. Ο «Άκης» για τα στελέχη και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ ήταν σύντροφος και φίλος, ήταν ο άνθρωπος που φρόντιζε για τους διορισμούς στο Δημόσιο και στις τράπεζες των μελών του Κινήματος ή των παιδιών τους. Ήταν «ο Άκης τους», που ανελάμβανε, «καθάριζε» και έφερνε σε πέρας όλες τις δουλειές.

Οι δηλώσεις του επίσημου ΠΑΣΟΚ αλλά και επώνυμων στελεχών εναντίον του κ. Τσοχατζόπουλου μόνο θυμηδία προκαλούν. Είναι εύκολο να σπρώξεις στον γκρεμό έναν άνθρωπο που κρατιέται από ένα κλαρί έτοιμο να σπάσει. Στην κατάσταση που βρίσκεται δεν είναι δύσκολο να τον σπρώξεις και να τον τελειώσεις για να γλιτώσεις εσύ ο ίδιος. Αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν γνώριζε κανείς τις δραστηριότητές του, αδυνατώ να δεχτώ ότι ήταν ο μόνος που έκλεψε – σύμφωνα με το κατηγορητήριο, διότι είναι αθώος μέχρι να αποφασίσει το δικαστήριο.

Εάν, λοιπόν, ο πρώην υπουργός είναι αυτός που παρουσιάζουν οι εισαγγελείς και τους οποίους αδυνατώ να αμφισβητήσω, τότε το πρόβλημα για τους υπόλοιπους πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ είναι τεράστιο. Μπορεί να μην γνώριζε ο κ. Σημίτης ότι ένας υπουργός του –και μάλιστα ο «υπαρχηγός» του ΠΑΣΟΚ, με τον οποίο συγκυβέρνησε– απαιτούσε μίζες από τις ξένες εταιρείες που πωλούσαν όπλα στη χώρα; Μπορεί να μην ήξεραν οι συνάδελφοί του πρώην υπουργοί στην κυβέρνηση Σημίτη; Η απάντηση «αποκλείεται, ήξεραν» είναι η πλέον ορθή, διότι ήταν ένα θέμα που συζητείτο στα πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία, με τρόπο ως να επρόκειτο για γεγονός. Το μέγα ερώτημα είναι: γιατί οι πάντες σιωπούσαν; Και η εξήγηση μπορεί να είναι και απλή. Είτε διότι το έκαναν όλοι είτε επειδή ο πρώην υπουργός μπορούσε να επιβάλλει «το νόμο της σιωπής» – και επιβάλλεται με απειλές και εκβιασμούς ή με χρηματισμό.

Δεν γνωρίζω τι εννοεί ο  «υπουργός των Ιμίων», Θεόδωρος Πάγκαλος, όταν ισχυρίζεται ότι «μαζί τα φάγαμε». Αλλά αν έχει στο μυαλό του και την περίπτωση του κ. Τσοχατζόπουλου, θα πρέπει να αποκαλύψει στο λαό και σε ποιους τα διαμοίρασε ο πρώην συνάδελφός του στα Υπουργικά Συμβούλια του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη.

Η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου πρέπει να είναι η αρχή, όχι το τέλος της αναζήτησης των ευθυνών του πολιτικού κόσμου για την οικονομική τραγωδία της Ελλάδας. Το κακό που βρήκε τη χώρα οφείλεται στις αποφάσεις των πρωθυπουργών και των υπουργών. Αυτοί έλαβαν τις αποφάσεις, μέλη του πολιτικού κόσμου έπαιρναν τις μίζες και αύξαναν το χρέος της Ελλάδας εγκρίνοντας αποφάσεις για αγορές όπλων και άλλων προϊόντων, που στις περισσότερες των περιπτώσεων, δεν είχε ανάγκη η χώρα...


e-mail: mignatiou@aol.com – twitter: @mignatiou