Δεν το κρύβω ότι μου πέρασε από το μυαλό. Μήπως γυρίζουν ταινία;
Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου όταν είδα έναν μετανάστη δεύτερης γενιάς να κραδαίνει μπαλτά μπροστά από μία κάμερα κινητού όντας σε ισλαμιστικό παραλήρημα.
Το παράξενο δεν ήταν μόνο η άνεση που είχε να μιλά μπροστά στην κάμερα ενός αγνώστου -δηλώνοντας υπερήφανος που σκότωσε τον βρετανό αξιωματικό λίγο έξω από τη στρατιωτική σχολή στο Γούλγουιτς- αλλά ότι δίπλα του περνούσε μία περαστική σαν να μην συμβαίνει τίποτα...
Ο άγνωστος που έτυχε να τον «κινηματογραφίσει» κατέβηκε από ένα λεωφορείο.
Το παράδοξο είναι ότι στο διαδίκτυο δεν ανέβηκε καμία εικόνα ή πλάνο από τα κινητά κανενός από τους υπόλοιπους επιβάτες.
Την ίδια στιγμή, όμως, η κάμερα «πιάνει» μία άλλη γυναίκα – η οποία συστήθηκε στα Μέσα Ενημέρωσης ως μητέρα δύο παιδιών και πρώην πρόσκοπος- να προσπαθεί να τον ηρεμήσει και να τον αφοπλίσει.
Ιστορίες συνωμοσίας ή μία νέα πραγματικότητα που αδυνατούμε να αντιληφθούμε;
Πριν από δύο χρόνια, όταν είχα πάει στο βοριοανατολικό Λονδίνο, ήταν αισθητή η παρουσία των μεταναστών σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Οι περισσότεροι είναι δεύτερης και τρίτης γενιάς προερχόμενοι από τις αποικίες.
Μου έδιναν την εντύπωση ότι ήταν ενταγμένοι στην κοινωνία, αν και οι Βρετανοί τους έδειχναν σε όλους τους τόνους ότι πρέπει να τηρούν τις αποστάσεις. Σε όλα τα σούπερ μάρκετ πίσω από τα ταμεία έβλεπες Ινδούς με τουρμπάνια ή Νιγηριανούς.
Στην περιφέρεια υπήρχε βοριοαφρικανική συνοικία με μαγαζιά που πουλούσαν προϊόντα μιας λίρας.
Η βρετανική πρωτεύουσα, όπως και όλες οι πρωτεύουσες της δυτικής και κεντρικής Ευρώπης, αποτελούσε και αποτελεί ένα μωσαϊκό πολιτισμών. Και υπήρχε από παλιά μια -αν όχι αρμονική- ανεκτική συμπόρευση μέσα στην ίδια πόλη.
Τι είναι αυτό που άλλαξε και κάνει όλο και περισσότερο αφόρητη την συνύπαρξη στο κέντρο του Λονδίνου;
Από τις τρομοκρατικές επιθέσεις του 2005 στο σταθμό του μετρό τίποτα δεν είναι, πλέον, το ίδιο. Τα αστυνομικά μέτρα είναι ιδιαίτερα αυξημένα. Σε κάθε γωνιά του δρόμου συναντάς αστυνομικούς να περιπολούν.
Δεν υπάρχουν κάδοι σκουπιδιών σε καμία γωνία –για να μην τοποθετούνται εκρηκτικοί μηχανισμοί -αν και η πόλη είναι καθαρή, τουλάχιστον στα προάστια.
Πολύ συχνά γίνονται έφοδοι σε σπίτια για τον εντοπισμό εν δυνάμει τρομοκρατών, ενώ όλη η πόλη παρακολουθείται από αναρίθμητες κάμερες.
Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν,οι δύο δράστες της δολοφονίας του νεαρού αξιωματικού να είναι γνωστοί στις μυστικές υπηρεσίες -και ειδικά ο ένας να έχει συλληφθεί και απελαθεί από την Κένυα, ενώ ετοίμαζε επιθέσεις με παρακλάδι της Αλ Κάιντα;
Αυτό σημαίνει ή ότι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους οι μυστικές υπηρεσίες ή κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει.
Αυτόπτες μάρτυρες της εν ψυχρώ δολοφονίας του άτυχου 25 χρονου στρατιώτη παρατήρησαν ότι οι δράστες είχαν πολύ χρόνο για να διαφύγουν, ωστόσο καθυστερούσαν ανεξήγητα σαν να περίμεναν την αστυνομία..
Φίλος των δραστών δίνει συνέντευξη στο ΒΒC, υποστηρίζοντας ότι γνωρίζει καλά πως οι μυστικές υπηρεσίες τους είχαν προσεγγίσει για πληροφοριοδότες…
Από την άλλη πλευρά είναι τουλάχιστον πρωτοφανές να βλέπεις Βρετανό να παρεμβαίνει σε υπόθεση μαχαιρώματος.
Επειδή τα περιστατικά διαπληκτισμών, που μπορεί να καταλήξουν και σε φόνο, είναι πολλά και συνηθισμένα μεταξύ των μεταναστών στο Λονδίνο, η συνήθης αντίδραση των ντόπιων είναι η αδιαφορία.
Και λίγες ημέρες αργότερα ένα παρόμοιο περιστατικό λαμβάνει χώρα στο Παρίσι. Σε αυτήν την περίπτωση ο Γάλλος αξιωματικός, αν και μαχαιρώθηκε, διεφυγε τον κίνδυνο.
Τελικά, όλα είναι μία σύμπτωση ή έχουμε εθιστεί τόσο στα σενάρια και στις πλοκές, που κινηματογραφούμε την ίδια μας τη ζωή;
Ας πάρουμε για παράδειγμα τα πρωτοφανή επεισόδια στα γκέτο των μεταναστών στη Σουηδία. Εμπνευσμένοι από τις εξεγέρσεις στα γαλλικά προάστια το 2005 επιχειρούν να αποδομήσουν το κοινωνικό πρόσωπο της χώρας.
Το σουηδικό μοντέλο -πρότυπο της ανοχής στο διαφορετικό, το οποίο αποδεικνύεται βιτρίνα, καθώς ποτέ οι μετανάστες δεν εντάχθηκαν στον πυρήνα της κοινωνίας.
Για το λόγο αυτό οι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς που μεταφέρουν την πίκρα από τους γονείς τους που δεν κατάφεραν να ενσωματωθούν, νιώθουν την ανάγκη «να δημιουργήσουν ηγετικούς επαναστατικούς πυρήνες τύπου Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ή Μάλκολμ X, οι οποίες θα μετατρέψουν το θυμό και τη βία σε πολιτικά κινήματα, όπως συνέβη στις ΗΠΑ με τα κινήματα αναγνώρισης δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών» (όπως έγραφε για το ξέσπασμα των επεισοδίων στα γαλλικά προάστια ο καθηγητής ιστορίας του ΠΑ , Αντώνης Λιάκος…)
Για να συμπληρώσει προφητικά: «Αν κοιτάξουμε στο παρελθόν, θα δούμε ότι οι φτωχοί, όταν πέτυχαν μεταρρυθμίσεις οι οποίες βελτίωσαν την κοινωνική τους θέση, τις πέτυχαν πάντοτε σε συμμαχία με μεσαία στρώματα. Ηταν αυτή η συμμαχία των κατώτερων (βιομηχανικών και χειρωνακτών εργατών) με τα μεσαία στρώματα (τεχνικούς, υπαλλήλους, επαγγελματίες) που εκφράστηκε πολιτικά με το συνδικαλισμό και τη σοσιαλδημοκρατία και κατόρθωσε να επιβάλει το κοινωνικό κράτος και μεταρρυθμίσεις στα απρόθυμα ανώτερα στρώματα.
Αν σήμερα βλέπουμε τα φαινόμενα της νέας φτώχειας είναι γιατί αυτή η συμμαχία πλέον δεν υφίσταται».
Η λανθάνουσα ένταση που ελλοχεύει μεταξύ μουσουλμάνων και ακροδεξιών δε χρειάζεται παρά μόνο μία μικρή σπίθα για να γίνει φλόγα. Τί και αν φωνάζουν οι ιμάμηδες ότι πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση, για μοναχικό λύκο ή ακόμα και τρελό που έχει παρερμηνεύσει τη θεωρία του Ισλάμ…
Η φλόγα κινδυνεύει να λάβει διαστάσεις ανεξέλεγκτης πυρκαγιάς στην καρδιά της Ευρώπης, σε μία εποχή που η ανασφάλεια που δημιουργεί η οικονομική κρίση ψάχνει απεγνωσμένα για εξιλαστήρια θύματα.
Ιουλία Βελισσαράτου
aixmi.gr
Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου όταν είδα έναν μετανάστη δεύτερης γενιάς να κραδαίνει μπαλτά μπροστά από μία κάμερα κινητού όντας σε ισλαμιστικό παραλήρημα.
Το παράξενο δεν ήταν μόνο η άνεση που είχε να μιλά μπροστά στην κάμερα ενός αγνώστου -δηλώνοντας υπερήφανος που σκότωσε τον βρετανό αξιωματικό λίγο έξω από τη στρατιωτική σχολή στο Γούλγουιτς- αλλά ότι δίπλα του περνούσε μία περαστική σαν να μην συμβαίνει τίποτα...
Ο άγνωστος που έτυχε να τον «κινηματογραφίσει» κατέβηκε από ένα λεωφορείο.
Το παράδοξο είναι ότι στο διαδίκτυο δεν ανέβηκε καμία εικόνα ή πλάνο από τα κινητά κανενός από τους υπόλοιπους επιβάτες.
Την ίδια στιγμή, όμως, η κάμερα «πιάνει» μία άλλη γυναίκα – η οποία συστήθηκε στα Μέσα Ενημέρωσης ως μητέρα δύο παιδιών και πρώην πρόσκοπος- να προσπαθεί να τον ηρεμήσει και να τον αφοπλίσει.
Ιστορίες συνωμοσίας ή μία νέα πραγματικότητα που αδυνατούμε να αντιληφθούμε;
Πριν από δύο χρόνια, όταν είχα πάει στο βοριοανατολικό Λονδίνο, ήταν αισθητή η παρουσία των μεταναστών σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Οι περισσότεροι είναι δεύτερης και τρίτης γενιάς προερχόμενοι από τις αποικίες.
Μου έδιναν την εντύπωση ότι ήταν ενταγμένοι στην κοινωνία, αν και οι Βρετανοί τους έδειχναν σε όλους τους τόνους ότι πρέπει να τηρούν τις αποστάσεις. Σε όλα τα σούπερ μάρκετ πίσω από τα ταμεία έβλεπες Ινδούς με τουρμπάνια ή Νιγηριανούς.
Στην περιφέρεια υπήρχε βοριοαφρικανική συνοικία με μαγαζιά που πουλούσαν προϊόντα μιας λίρας.
Η βρετανική πρωτεύουσα, όπως και όλες οι πρωτεύουσες της δυτικής και κεντρικής Ευρώπης, αποτελούσε και αποτελεί ένα μωσαϊκό πολιτισμών. Και υπήρχε από παλιά μια -αν όχι αρμονική- ανεκτική συμπόρευση μέσα στην ίδια πόλη.
Τι είναι αυτό που άλλαξε και κάνει όλο και περισσότερο αφόρητη την συνύπαρξη στο κέντρο του Λονδίνου;
Από τις τρομοκρατικές επιθέσεις του 2005 στο σταθμό του μετρό τίποτα δεν είναι, πλέον, το ίδιο. Τα αστυνομικά μέτρα είναι ιδιαίτερα αυξημένα. Σε κάθε γωνιά του δρόμου συναντάς αστυνομικούς να περιπολούν.
Δεν υπάρχουν κάδοι σκουπιδιών σε καμία γωνία –για να μην τοποθετούνται εκρηκτικοί μηχανισμοί -αν και η πόλη είναι καθαρή, τουλάχιστον στα προάστια.
Πολύ συχνά γίνονται έφοδοι σε σπίτια για τον εντοπισμό εν δυνάμει τρομοκρατών, ενώ όλη η πόλη παρακολουθείται από αναρίθμητες κάμερες.
Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν,οι δύο δράστες της δολοφονίας του νεαρού αξιωματικού να είναι γνωστοί στις μυστικές υπηρεσίες -και ειδικά ο ένας να έχει συλληφθεί και απελαθεί από την Κένυα, ενώ ετοίμαζε επιθέσεις με παρακλάδι της Αλ Κάιντα;
Αυτό σημαίνει ή ότι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους οι μυστικές υπηρεσίες ή κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει.
Αυτόπτες μάρτυρες της εν ψυχρώ δολοφονίας του άτυχου 25 χρονου στρατιώτη παρατήρησαν ότι οι δράστες είχαν πολύ χρόνο για να διαφύγουν, ωστόσο καθυστερούσαν ανεξήγητα σαν να περίμεναν την αστυνομία..
Φίλος των δραστών δίνει συνέντευξη στο ΒΒC, υποστηρίζοντας ότι γνωρίζει καλά πως οι μυστικές υπηρεσίες τους είχαν προσεγγίσει για πληροφοριοδότες…
Από την άλλη πλευρά είναι τουλάχιστον πρωτοφανές να βλέπεις Βρετανό να παρεμβαίνει σε υπόθεση μαχαιρώματος.
Επειδή τα περιστατικά διαπληκτισμών, που μπορεί να καταλήξουν και σε φόνο, είναι πολλά και συνηθισμένα μεταξύ των μεταναστών στο Λονδίνο, η συνήθης αντίδραση των ντόπιων είναι η αδιαφορία.
Και λίγες ημέρες αργότερα ένα παρόμοιο περιστατικό λαμβάνει χώρα στο Παρίσι. Σε αυτήν την περίπτωση ο Γάλλος αξιωματικός, αν και μαχαιρώθηκε, διεφυγε τον κίνδυνο.
Τελικά, όλα είναι μία σύμπτωση ή έχουμε εθιστεί τόσο στα σενάρια και στις πλοκές, που κινηματογραφούμε την ίδια μας τη ζωή;
Ας πάρουμε για παράδειγμα τα πρωτοφανή επεισόδια στα γκέτο των μεταναστών στη Σουηδία. Εμπνευσμένοι από τις εξεγέρσεις στα γαλλικά προάστια το 2005 επιχειρούν να αποδομήσουν το κοινωνικό πρόσωπο της χώρας.
Το σουηδικό μοντέλο -πρότυπο της ανοχής στο διαφορετικό, το οποίο αποδεικνύεται βιτρίνα, καθώς ποτέ οι μετανάστες δεν εντάχθηκαν στον πυρήνα της κοινωνίας.
Για το λόγο αυτό οι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς που μεταφέρουν την πίκρα από τους γονείς τους που δεν κατάφεραν να ενσωματωθούν, νιώθουν την ανάγκη «να δημιουργήσουν ηγετικούς επαναστατικούς πυρήνες τύπου Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ή Μάλκολμ X, οι οποίες θα μετατρέψουν το θυμό και τη βία σε πολιτικά κινήματα, όπως συνέβη στις ΗΠΑ με τα κινήματα αναγνώρισης δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών» (όπως έγραφε για το ξέσπασμα των επεισοδίων στα γαλλικά προάστια ο καθηγητής ιστορίας του ΠΑ , Αντώνης Λιάκος…)
Για να συμπληρώσει προφητικά: «Αν κοιτάξουμε στο παρελθόν, θα δούμε ότι οι φτωχοί, όταν πέτυχαν μεταρρυθμίσεις οι οποίες βελτίωσαν την κοινωνική τους θέση, τις πέτυχαν πάντοτε σε συμμαχία με μεσαία στρώματα. Ηταν αυτή η συμμαχία των κατώτερων (βιομηχανικών και χειρωνακτών εργατών) με τα μεσαία στρώματα (τεχνικούς, υπαλλήλους, επαγγελματίες) που εκφράστηκε πολιτικά με το συνδικαλισμό και τη σοσιαλδημοκρατία και κατόρθωσε να επιβάλει το κοινωνικό κράτος και μεταρρυθμίσεις στα απρόθυμα ανώτερα στρώματα.
Αν σήμερα βλέπουμε τα φαινόμενα της νέας φτώχειας είναι γιατί αυτή η συμμαχία πλέον δεν υφίσταται».
Η λανθάνουσα ένταση που ελλοχεύει μεταξύ μουσουλμάνων και ακροδεξιών δε χρειάζεται παρά μόνο μία μικρή σπίθα για να γίνει φλόγα. Τί και αν φωνάζουν οι ιμάμηδες ότι πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση, για μοναχικό λύκο ή ακόμα και τρελό που έχει παρερμηνεύσει τη θεωρία του Ισλάμ…
Η φλόγα κινδυνεύει να λάβει διαστάσεις ανεξέλεγκτης πυρκαγιάς στην καρδιά της Ευρώπης, σε μία εποχή που η ανασφάλεια που δημιουργεί η οικονομική κρίση ψάχνει απεγνωσμένα για εξιλαστήρια θύματα.
Ιουλία Βελισσαράτου
aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου