Τρία χρόνια κρίση και ακόμη «γνωριζόμαστε»…

Τρία χρόνια και τρία μνημόνια μετά το διάγγελμα Γ. Παπανδρέου στο Καστελόριζο, η Ελλάδα έλαβε χθες τη διαβεβαίωση, δια στόματος υπουργού Εργασίας Γ.Βρούτση, ότι έως την 1η Ιουνίου, του τρέχοντος έτους, θα μάθει πόσους συνταξιούχους διαθέτει καθώς και το ύψος της «μέσης» σύνταξης, που αυτοί λαμβάνουν. 

Προφανώς, ελέω μνημονιακών απαιτήσεων… 

Αντιστοίχως, επίσης ελέω μνημονίου, η χώρα και οι κάτοικοί της, πληροφορήθηκαν, μόνον πρόσφατα, πόσοι είναι οι φορείς του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, συμπεριλαμβανομένων των ΝΠΔΔ και των ΝΠΙΔ που τον απαρτίζουν, ενώ, αναμένεται σύντομα να μάθουν και πόσα εξ’αυτών θα καταργηθούν...
 

Ακόμη νωρίτερα, χάριν, όχι μίας αλλά δύο απογραφών στον δημόσιο τομέα, πληροφορηθήκαμε τον ακριβή αριθμό των απασχολουμένων σε αυτόν, αλλά και το ύψος των αποδοχών τους, οι οποίες βεβαίως ελάχιστα θυμίζουν τα προ 2010 επίπεδά τους. 

Ελάχιστα, όμως, θυμίζει σήμερα και η Ελλάδα τον προ του 2010 εαυτόν της. 

Ήταν, άραγε, απαραίτητο να υποστεί η χώρα όσα υπέστη, στη διάρκεια της τελευταίας τριετίας, ώστε να μάθουμε πόσοι δουλεύουν στο δημόσιο τομέα και πόσο αμείβονται, όπως και πόσοι είναι οι συνταξιούχοι και τι παίρνουν ή ποιοι είναι οι φορείς του δημοσίου;
Τρία χρόνια μνημόνιο, χιλιάδες λουκέτα στις επιχειρήσεις, περισσότερες από 1,3 εκ. χαμένες θέσεις εργασίας, απώλειες ΑΕΠ άνω του 20% έως τώρα και άνω του 25% έως το τέλος του έτους, καταβαράθρωση μισθών και εισοδημάτων και απαξίωση κάθε είδους περιουσίας, για να αναφέρουμε μόνον τις πλέον προφανείς πτυχές της περιπέτειας στην οποία έχει μπει η ελληνική κοινωνία στο διάστημα αυτό. 

Ας μην μιλήσουμε, δε, για το βαρύ πλήγμα που δέχθηκε η κοινωνική συνοχή σε αυτόν τον τόπο ή για την ενίσχυση των σχηματισμών στα άκρα του πολιτικού φάσματος, δύο στοιχείων χαρακτηριστικών της τρέχουσας κρίσης. 

Την ίδια ώρα, όμως, τι άλλαξε σε αυτήν τη χώρα, ώστε πρώτον, να βγει από το σημερινό της αδιέξοδο και δεύτερον, να διασφαλίσει ότι δεν θα ξανακυλήσει, σύντομα, σε ένα νέο; 

Η γραφειοκρατία, η αδιαφάνεια, η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή, οι καθυστερήσεις στην διαδικασία απονομής δικαιοσύνης και τόσα άλλα στοιχεία που συντέλεσαν, από κοινού με το πελατειακό κράτος, ώστε να κατρακυλήσει η Ελλάδα στην κρίση, παραμένουν ακόμη ανοικτές πληγές. 

Την ίδια ώρα που εκατομμύρια πολίτες αυτής της χώρας πασχίζουν να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους, οι κυριότερες πηγές κοινωνικής αδικίας παραμένουν ανοικτές. Ποιο είναι το νόημα των αιματηρών θυσιών στις οποίες υποβάλλονται σήμερα οι πολίτες, εάν ηφοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή παραμένουν στα ύψη; 

Ποιο το νόημα της μείωσης των μισθών ή των συντάξεων, εάν το κράτος καταφεύγει μονίμως στους ίδιους και τους ίδιους, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, για να αντλήσει τα έσοδά του και δεν «ακουμπά» όσους συνεχίζουν να παρανομούν; 

Στη διάρκεια των τελευταίων τριών ετών η χώρα γνώρισε την βαθύτερη ύφεση που έχει γνωρίσει σεκαιρό ειρήνης και οι κάτοικοί της μια περιπέτεια δίχως προηγούμενο. 

Όλα αυτά, όμως, θα αποδειχθούν μάταια εάν δεν συνοδευτούν από τις βαθιές εκείνες τομές που έχει ανάγκη ο τόπος. 

Η επιστροφή στην ανάπτυξη απαιτεί πραγματικές μεταρρυθμίσεις, έτσι ώστε ο κάθε φορολογούμενος που βάζει το χέρι στην τσέπη για να πληρώσει τις υποχρεώσεις του έναντι του κράτους, να νοιώθει ότι τα λεφτά του πιάνουν τόπο. 

Να νοιώθει ότι η χώρα στην οποία κατοικεί, σέβεται τον πολίτη και δεν τον ταλαιπωρεί ή τον αδικεί. 

Πόσα και τι είδους «μνημόνια» θα χρειαστούμε, για να φθάσουμε έως εκεί; 

του Ν.Γ. Δρόσου