Η παγίδα της «Ανάπτυξης»

Μέσα από μία σειρά σκληρών και άδικων μέτρων φαίνεται να προσεγγίζουμε τους δημοσιονομικούς μας στόχους. 

Μείωση δημοσιονομικού ελλείμματος και μείωση ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών είναι δύο από τους σημαντικότερους στόχους, που σε συνδυασμό με την μείωση του δημοσίου χρέους, θα δώσουν μία αναπτυξιακή προοπτική στη χώρα, μόνο όμως μέσα από την οπτική των αριθμών.

Το 2013 πιθανό είναι να εμφανίσουμε πρωτογενές πλεόνασμα και κάπου εκεί στο Φθινόπωρο, κατόπιν ή και λίγο πριν τις γερμανικές εκλογές, μέσα σε ένα κλίμα γενικότερης αντιμετώπισης της κρίσης στην Ευρωζώνη, να πραγματοποιηθεί ένα νέο κούρεμα στο χρέος...

 της χώρας που να το καθιστά πια χωρίς ενδοιασμούς βιώσιμο τόσο στα μάτια των δανειστών μας όσο και στα μάτια των διεθνών οίκων αξιολόγησης.

Κάτι τέτοιο θα σήμαινε την αυτόματη αναβάθμιση του ελληνικού αξιόχρεου και επομένως θα έβαζε τη χώρα σε τροχιά επανόδου στις αγορές. Αν και η επάνοδος αυτή θα γινόταν πραγματικότητα σε μακροχρόνιο ορίζοντα, αυτό που θα συνέβαινε  τους αμέσως επόμενους μήνες θα ήταν η επανάκτηση της εμπιστοσύνης των διεθνών fund τόσο από τις επανακεφαλαιοποιημένες πια ελληνικές τράπεζες όσο και από άλλους τομείς της οικονομίας. 

Η εμπιστοσύνη αυτή μεταφράζεται στον χρηματοπιστωτικό κλάδο ως άνοιγμα πιστωτικών γραμμών, δηλαδή παροχή ρευστότητας με επιτόκια αγοράς, καθώς και άμεσες επενδύσεις στους υπόλοιπους κλάδους μέσω, κυρίως σε πρώτη φάση, συμμετοχών στο μετοχικό κεφάλαιο εγχώριων επιχειρήσεων.

Το σημείο αυτό είναι και το κρίσιμο στην ιστορία. 

Με την Ελλάδα ναι μεν εντός των δημοσιονομικών στόχων, χωρίς όμως γενναίες παρεμβάσεις στον τομέα των μεταρρυθμίσεων, η ανωτέρω εξέλιξη σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα δημιουργήσει συνθήκες μίας εκ νέου ρηχής και επίπλαστης ανάπτυξης.

Χωρίς ιδιωτικοποιήσεις, φορολογική εκ βάθρων μεταρρύθμιση, αναδόμηση του κράτους και της δημόσιας διοίκησης είναι βέβαιο ότι τα λάθη του παρελθόντος θα επαναληφθούν. Και εφόσον δεν θα έχουμε καταφέρει να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στην ρίζα του, αυτό θα επανέλθει πολύ γρήγορα με μεγαλύτερη ένταση.

Θα έχουμε πέσει δηλαδή στην παγίδα της απλής μεγέθυνσης, χάνοντας το τρένο της πραγματικής ανάπτυξης, αυτής που στηρίζεται σε υγιείς βάσεις και βγάζει τις προβληματικές οικονομίες από τις κρίσεις.

Γράφει ο Πραγματιστής

http://www.apospasma.gr