Η ρευστότητα στην πραγματική οικονομία πάει από το σφιχτό στο σφιχτότερο.
Κύριο μέλημα των επιχειρήσεων δεν είναι πια να κάνουν πωλήσεις, αλλά να εισπράξουν εκείνα που έχουν πουλήσει.Συχνά ακούω γνωστούς και φίλους να αρνούνται πωλήσεις όταν η είσπραξη μοιάζει επισφαλής, ή ακόμη και τραβηγμένη λίγους μήνες.
Φίλος μου πριν λίγες βδομάδες δεν έκανε καν προσφορά για δουλειά που έμαθε από την αγορά ότι ο υποψήφιος πελάτης καθυστερεί στις πληρωμές. Όχι ότι δεν πληρώνει, αλλά απλά ότι καθυστερεί.
Οι οφειλές προς το δημόσιο αυξήθηκαν τον περασμένο μήνα κατά 1,3 δισ. ευρώ...
Όταν η πίστωση μικραίνει, δηλαδή η εμπιστοσύνη μιας επιχείρησης να ξοδέψει χρήμα, πρώτες ύλες, και εργατοώρες για να παραδώσει σε ένα πελάτη προϊόν, έχοντας εμπιστοσύνη ότι ο πελάτης θα πληρώσει το κόστος συν κάποιο κέρδος για αυτό, η αγορά συρρικνώνεται. Αυτή τη στιγμή η πίστωση είναι στο ναδίρ των τελευταίων 40 ετών. Αυτό μεταφράζεται σε κατακόρυφη μείωση της παραγωγής πλούτου.
Για να παράγει πλούτο μια οικονομική οντότητα (επιχείρηση, εργαζόμενος, ή συνεταιρισμός) με εργαλεία τις εργατοώρες και τον εξοπλισμό της, πρέπει να μετασχηματίσει τρία βασικά συστατικά: πρώτες ύλες, ενέργεια, και τεχνογνωσία, σε κάποιο προϊόν ή υπηρεσία.
Όμως ούτε αυτό αρκεί.
Για να παραχθεί πραγματικά ο πλούτος, κάποιος πρέπει να είναι διατεθειμένος να πληρώσει για να αποκτήσει το προϊόν, περισσότερα από όσο κόστισε η παραγωγή του και η παράδοσή του στον αγοραστή.
Σε μια αγορά που δυσλειτουργεί οποιοδήποτε από τα απαραίτητα συστατικά της παραγωγής πλούτου, είναι πολύ δύσκολη ή και αδύνατη η ανάπτυξή της, όπως έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε τη μεγέθυνση των οικονομικών δεικτών της.
Ακόμη και αν η διαθεσιμότητα εργασίας, τεχνογνωσίας, πρώτων υλών, ενέργειας, και κατάλληλου εξοπλισμού, είναι εύκολη, η αδυναμία να πουλήσεις ή να πληρωθείς για αυτό που πούλησες καθιστούν την αγορά υφεσιακή. Η αγχόνη ρευστότητας που πλήττει σήμερα την οικονομία βάζει εμπόδια στην παραγωγή πλούτου. Το τελευταίο προϊόν είναι το χρήμα (the last product is money).
Είναι επιτακτική μια επανάσταση στον τρόπο που παράγουμε πλούτο στη χώρα μας, καθώς είναι πλέον ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχουν νομισματικά εργαλεία που να είναι διαθέσιμα σε εμάς για να αναζωογονήσουμε την οικονομία μας.
Η κατάστασή μας προσομοιάζει εκείνη ενός κράτους που λειτουργεί χωρίς δικό του νόμισμα, και με δεδομένα της Κεντρικής Τράπεζας που ελέγχει το ξένο νόμισμά του, τέτοια που να μην απασχολούνται με τη μείωση της ανεργίας, όπως αποτελεί μια από τις δύο κεντρικές αποστολές της FED στις ΗΠΑ.
Ελλείψει νομισματικών εργαλείων, το μόνο που μπορούμε ως κράτος να κάνουμε, είναι να ισοπεδώσουμε εκείνα τα εμπόδια που τεχνηέντως βάζει το κράτος στην δημιουργία του πλούτου, προκειμένου να εισπράττει το μερίδιο που οι κυβερνώντες επιβάλλουν, για να αναδιανείμει εκεί που επιλέγει.
Το βασικό εμπόδιο που βάζει το κράτος στην δημιουργία πλούτου είναι η φορολογία. Ο φόρος προστιθέμενης αξίας αποτελεί το βασικότερο ίσως εμπόδιο στην επιβίωση μια υφεσιακής αγοράς. Στην αρχή της ύφεσης το 2009 το Ηνωμένο Βασίλειο μείωσε προσωρινά το ΦΠΑ στο 15% για να μειώσει τις επιπτώσεις της παγκόσμιας ύφεσης στην οικονομία του. Στην Ελλάδα το αυξήσαμε από το 18% τότε, στο 23% σε λιγότερο από 2 χρόνια. Αυτό πρέπει να αντιστραφεί. Με την αύξηση αυτή δεν γεμίζουν τα κρατικά ταμεία λόγω της ύφεσης, αλλά κυρίως η αγορά ξεψυχά από αυτό.
Με 30% ύφεση στην Ελλάδα στα τελευταία 5 και κάτι χρόνια, δεν απέχει πολύ το σημείο όπου η καταστροφική ολική κατάρρευση θα αλλάξει βίαια τα δεδομένα του τί νοείται ως Ελληνική οικονομία, Ελληνική κοινωνία, και Ελληνικό κράτος.
Επιπρόσθετα εμπόδια που θέτει το κράτος σε κάθε απόπειρα παραγωγής πλούτου είναι η διαφθορά και η γραφειοκρατική εμπλοκή του γιγαντιαίου ψυχοβόρου μηχανισμού του, που για τους δικούς της λόγους η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση επέλεξε να μην βελτιώσει ούτε λίγο.
Στη σημερινή δεινή κατάσταση που έφτασε η οικονομία μας, καθένας που μπορεί να παράγει πλούτο πρέπει να αφεθεί ήσυχος να τον παράγει, χωρίς αδειοδοτήσεις και άλλα τέτοια κουραφέξαλα που κυρίως αποτελούν ευκαιρίες απόσπασης μιζών, γρηγορόσημων και άλλων βλαπτικών για την επιβίωση πλέον του έθνους.
Επαναλαμβάνω, όποιος σήμερα μπορεί να παράξει πλούτο, πρέπει να αφεθεί στην ησυχία του γιατί η οικονομία πε-θαί-νει!
Δήθεν προοπτικές τόνωσης της οικονομίας με καινούριους οδικούς άξονες, που στην καλύτερη υπολογίζεται να δώσουν 15-20 χιλιάδες θέσεις εργασίας (δεν σπάνε πια τις πέτρες εργάτες με βαριοπούλες αλλά γκρέηντερ) σε μια οικονομία σχεδόν 2.000.000 ανέργων, είναι στην καλύτερη περίπτωση κωμωδία!
Αν καταλαβαίνει κανείς, θα φανεί. Χρόνος πάντως δεν υπάρχει πια.
Τελείωσε...
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter: @Agissilaos
agissilaos@gmail.com
Πηγή:www.capital.gr
Σε μια αγορά που δυσλειτουργεί οποιοδήποτε από τα απαραίτητα συστατικά της παραγωγής πλούτου, είναι πολύ δύσκολη ή και αδύνατη η ανάπτυξή της, όπως έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε τη μεγέθυνση των οικονομικών δεικτών της.
Ακόμη και αν η διαθεσιμότητα εργασίας, τεχνογνωσίας, πρώτων υλών, ενέργειας, και κατάλληλου εξοπλισμού, είναι εύκολη, η αδυναμία να πουλήσεις ή να πληρωθείς για αυτό που πούλησες καθιστούν την αγορά υφεσιακή. Η αγχόνη ρευστότητας που πλήττει σήμερα την οικονομία βάζει εμπόδια στην παραγωγή πλούτου. Το τελευταίο προϊόν είναι το χρήμα (the last product is money).
Είναι επιτακτική μια επανάσταση στον τρόπο που παράγουμε πλούτο στη χώρα μας, καθώς είναι πλέον ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχουν νομισματικά εργαλεία που να είναι διαθέσιμα σε εμάς για να αναζωογονήσουμε την οικονομία μας.
Η κατάστασή μας προσομοιάζει εκείνη ενός κράτους που λειτουργεί χωρίς δικό του νόμισμα, και με δεδομένα της Κεντρικής Τράπεζας που ελέγχει το ξένο νόμισμά του, τέτοια που να μην απασχολούνται με τη μείωση της ανεργίας, όπως αποτελεί μια από τις δύο κεντρικές αποστολές της FED στις ΗΠΑ.
Ελλείψει νομισματικών εργαλείων, το μόνο που μπορούμε ως κράτος να κάνουμε, είναι να ισοπεδώσουμε εκείνα τα εμπόδια που τεχνηέντως βάζει το κράτος στην δημιουργία του πλούτου, προκειμένου να εισπράττει το μερίδιο που οι κυβερνώντες επιβάλλουν, για να αναδιανείμει εκεί που επιλέγει.
Το βασικό εμπόδιο που βάζει το κράτος στην δημιουργία πλούτου είναι η φορολογία. Ο φόρος προστιθέμενης αξίας αποτελεί το βασικότερο ίσως εμπόδιο στην επιβίωση μια υφεσιακής αγοράς. Στην αρχή της ύφεσης το 2009 το Ηνωμένο Βασίλειο μείωσε προσωρινά το ΦΠΑ στο 15% για να μειώσει τις επιπτώσεις της παγκόσμιας ύφεσης στην οικονομία του. Στην Ελλάδα το αυξήσαμε από το 18% τότε, στο 23% σε λιγότερο από 2 χρόνια. Αυτό πρέπει να αντιστραφεί. Με την αύξηση αυτή δεν γεμίζουν τα κρατικά ταμεία λόγω της ύφεσης, αλλά κυρίως η αγορά ξεψυχά από αυτό.
Με 30% ύφεση στην Ελλάδα στα τελευταία 5 και κάτι χρόνια, δεν απέχει πολύ το σημείο όπου η καταστροφική ολική κατάρρευση θα αλλάξει βίαια τα δεδομένα του τί νοείται ως Ελληνική οικονομία, Ελληνική κοινωνία, και Ελληνικό κράτος.
Επιπρόσθετα εμπόδια που θέτει το κράτος σε κάθε απόπειρα παραγωγής πλούτου είναι η διαφθορά και η γραφειοκρατική εμπλοκή του γιγαντιαίου ψυχοβόρου μηχανισμού του, που για τους δικούς της λόγους η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση επέλεξε να μην βελτιώσει ούτε λίγο.
Στη σημερινή δεινή κατάσταση που έφτασε η οικονομία μας, καθένας που μπορεί να παράγει πλούτο πρέπει να αφεθεί ήσυχος να τον παράγει, χωρίς αδειοδοτήσεις και άλλα τέτοια κουραφέξαλα που κυρίως αποτελούν ευκαιρίες απόσπασης μιζών, γρηγορόσημων και άλλων βλαπτικών για την επιβίωση πλέον του έθνους.
Επαναλαμβάνω, όποιος σήμερα μπορεί να παράξει πλούτο, πρέπει να αφεθεί στην ησυχία του γιατί η οικονομία πε-θαί-νει!
Δήθεν προοπτικές τόνωσης της οικονομίας με καινούριους οδικούς άξονες, που στην καλύτερη υπολογίζεται να δώσουν 15-20 χιλιάδες θέσεις εργασίας (δεν σπάνε πια τις πέτρες εργάτες με βαριοπούλες αλλά γκρέηντερ) σε μια οικονομία σχεδόν 2.000.000 ανέργων, είναι στην καλύτερη περίπτωση κωμωδία!
Αν καταλαβαίνει κανείς, θα φανεί. Χρόνος πάντως δεν υπάρχει πια.
Τελείωσε...
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter: @Agissilaos
agissilaos@gmail.com
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου