Μια συνταγή η οποία από την πρώτη στιγμή που υιοθετήθηκε εμπεριείχε λάθη, γνωστά και διαπιστωμένα, τα οποία δεν αφορούν μόνον στην διαβόητη υπόθεση του «πολλαπλασιαστή» του ΔΝΤ αλλά, κυριότερα, στην τιμωρητικού χαρακτήρα διάσταση του πρώτου μνημονίου και στο γεγονός ότι ουδέποτε προωθήθηκαν στη χώρα μας οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές...
Σχεδόν τρία χρόνια μετά την έναρξη εφαρμογής ενός προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής αντίστοιχο του οποίου ίσως να μην υπάρχει στην οικονομική ιστορία, η Ελλάδα βιώνει συνθήκες που μόνον σε καιρό πολέμου απαντώνται.
Οι άνεργοι ξεπερνούν, επισήμως, τα 1,35 εκ. και στην πραγματικότητα είναι πολλοί περισσότεροι, η ανέχεια συνοδεύει ολοένα αυξανόμενα στρώματα του πληθυσμού και όσοι έχουν ακόμη δουλειά ζουν υπό το βάρος μιας τρομακτικής υπερφορολόγησης, αδυνατώντας, κατά κανόνα, να ανταπεξέλθουν ακόμη και σε στοιχειώδεις ανάγκες διαβίωσης των ιδίων και των οικογενειών τους.
Το γεγονός αυτό, το οποίο δεν επιδέχεται αμφισβητήσεως, σημειώνεται ως ευθύ αποτέλεσμα της «λάθος» συνταγής, που αν και ξέφυγε από τον αρχικό της τιμωρητικό χαρακτήρα των υψηλών επιτοκίων και του ιδιαίτερα σύντομου χρονοδιαγράμματος επίτευξης των στόχων δημοσιονομικής προσαρμογής, τους οποίους είχαν επιβάλει οι ευρωπαίοι εταίροι μας, ουδέποτε απέκτησε το αναγκαίο αντίβαρο στις επιπτώσεις αυτής της προσαρμογής.
Πώς είναι δυνατόν μέσα σε μια τριετία και σε καθεστώς πλήρους πιστωτικής ασφυξίας, να αφαιρούνται κεφάλαια ύψους άνω των 60 δισ. ευρώ από την ελληνική οικονομία, μέσω μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής και να μην λαμβάνεται ούτε ένα μέτρο για την αντιστάθμιση των επιπτώσεων της πολιτικής αυτής;
Άνοιξαν ποτέ πραγματικά τα επαγγέλματα και οι αγορές στη χώρα μας; Συνιστά απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας το γεγονός ότι μια εταιρεία, η ΔΕΗ, ελέγχει το 95% ή και περισσότερο της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας;
Απελευθερώθηκαν ποτέ οι μεταφορές, υπό το φως των μεταβατικών περιόδων που ακόμη εξακολουθούν να διέπουν τη λειτουργία τους; Απελευθερώθηκε πραγματικά κάποιο από τα λεγόμενα «κλειστά επαγγέλματα», κατά τρόπο ο οποίος θα επέτρεπε την είσοδο νέων ανθρώπων σε αυτά;
Υπήρξε έστω και μια κίνηση για τον περιορισμό της γραφειοκρατίας και της αδιαφάνειας που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τη λειτουργία του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα;
Τί αποκρατικοποιήθηκε ώστε να μειωθεί ο ασφυκτικός εναγκαλισμός της ελληνικής οικονομίας από το κράτος και να δοθεί χώρος ανάπτυξης στον ιδιωτικό τομέα;
Προφανώς ο λάθος υπολογισμός των επιπτώσεων της δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως αποτυπώθηκε στην έκθεση του φίλτατου κ.Ολιβιέ Μπλανσάρ του ΔΝΤ, επί της πορείας της οικονομίας μεγέθυνε την υφεσιακή της πορεία.
Όμως ουδέποτε κάποιος εκ του ΔΝΤ ή εκ των ευρωπαίων εταίρων μας υπαγόρευσε σε όσους κράτησαν τα ηνία αυτού του τόπου κατά την τελευταία τριετία πώς να υλοποιήσουν τους στόχους δημοσιονομικής προσαρμογής.
Δεν τους είπαν να μειώσουν κατά τρόπο οριζόντιο τις αποδοχές στον δημόσιο τομέα και στις συντάξεις και όταν οι στόχοι αυτοί δεν επιτεύχθηκαν, δεν τους είπαν να καταφύγουν στην υπερφορολόγηση για την αντιστάθμιση του χαμένου εδάφους. Οι δικοί μας «φωστήρες» τα σκέφτηκαν αυτά.
Για περιορισμό του αριθμού όσων απασχολούνται στο δημόσιο έκανε λόγο το πρώτο μνημόνιο, όπως και όσα το ακολούθησαν. Για την προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών και για την απελευθέρωση αγορών και επαγγελμάτων μιλούσαν οι εταίροι μας και εμείς ακούγαμε μια περισσότερο σφίξιμο στο ζωνάρι…
Αν υπάρχουν δυο αλήθειες σε αυτήν τη υπόθεση αυτές έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι ακόμη και εάν δεν υπήρχε το μνημόνιο, η χώρα μας όφειλε να το έχει εφεύρει, καθώς και ότι το μνημόνιο ουδέποτε πραγματικά εφαρμόστηκε στην Ελλάδα.
Σε μια χώρα η οποία ξόδευε περισσότερα από όσα είχε και όσα μπορούσε να παράξει και η οποία προτίμησε, μέσω του πολιτικού της προσωπικού, να συνεχίζει να στηρίζει το πλέγμα πελατειακών σχέσεων μεταξύ εκλογικού σώματος και πολιτικών.
Την ίδια ώρα που περισσότεροι από 323.808 άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους πέρυσι στον ιδιωτικό τομέα, στο δημόσιο πόσοι την έχασαν;
Η ελληνική οικονομία και οι πολίτες αυτής της χώρας υποφέρουν σήμερα ό,τι υποφέρουν, επειδή η φοροδιαφυγή εξακολουθεί να μαστίζει τον τόπο, ο δημόσιος τομέας εξακολουθεί να είναι υπερτροφικός και αναποτελεσματικός, η γραφειοκρατία και η αδιαφάνεια στέκουν εμπόδιο στην επιχειρηματικότητα, η διαδικασία απονομής δικαιοσύνης είναι ιδιαίτερα χρονοβόρα έως του βαθμού της αρνησιδικίας και το κράτος εξακολουθεί να διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη λειτουργία της.
Η συνταγή ίσως είχε λάθη, αλλά ο μάγειρας εκτός από ερασιτέχνης ήταν και τυφλός…
του Ν.Γ. Δρόσου
euro2day
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου