Η αντιπολίτευση προβλέπει ότι μετά τις γιορτές, όταν οι πολίτες συνειδητοποιήσουν τις νέες περικοπές και τους νέους φόρους, που επιβάλλονται από 1ης Ιανουαρίου, θα βγουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι κατά της κυβερνητικής πολιτικής και των Μνημονίων.
Είναι πολύ πιθανόν να επιβεβαιωθεί. Διαδηλώσεις και πορείες, απεργίες, όσων έχουν ακόμα εργασία, κι αποκλεισμούς δρόμους, θα δούμε πιθανότατα με εντονότερη έκφραση τους επόμενους μήνες.
Στις δραστηριότητες αυτές προσωπικά δεν πρόκειται να συμμετάσχω...
Όχι γιατί δεν συμμερίζομαι τους φόβους και τις αγωνίες όσων συμμετείχαν. Αντιθέτως, η ίδια βαθιά αγωνία, που ορισμένες φορές εγγίζει τα όρια του πανικού, για το προσωπικό, το οικογενειακό μέλλον μου και το μέλλον της πατρίδας μου με καταλαμβάνει, όπως περίπου συμβαίνει και με το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων σήμερα.
Δεν θα συμμετάσχω διότι έχω τη βάσιμη εντύπωση ότι τα αιτήματα των απεργών και των διαδηλωτών, μολονότι έχουν ως βάση τη διάχυτη αγωνία της ελληνικής κοινωνίας, εκκινούν από λανθασμένη κι εξόχως επικίνδυνη λογική.
Αν τα συλλαλητήρια γίνονταν για να διαδηλώσουν οι Έλληνες εναντίον του συντεχνιακού και πελατειακού κράτους, που οι φαύλοι πολιτικοί όλων των κομμάτων οικοδόμησαν με δανεικά τις τελευταίες, τρεις κυρίως, δεκαετίες, θα ήμουν στην κορυφή της διαδήλωσης.
Αν η διαμαρτυρία ήταν εναντίον εκείνων, που για να κερδίσουν ψήφους αλλά και για να μεγαλώσουν τους δικούς τους λογαριασμούς, έφτιαξαν μια δημόσια διοίκηση άκρως διεφθαρμένη και γραφειοκρατική, που οδήγησε τη χώρα στην κοινωνική κι οικονομική κατάρρευση, θα ήμουν από τους πιο μαχητικούς διαδηλωτές.
Αν το βασικό αίτημα της πορείας ήταν να αλλάξει το κράτος, να πάψει να θέτει εμπόδια στην επιχειρηματική δραστηριότητα, να σταματήσει να κυνηγά την ιδιωτική πρωτοβουλία και να θέτει αντικίνητρα στην ανάπτυξη της οικονομίας μέσα από την παραγωγή πλούτου, τη σκληρή, δημιουργική κι ευφάνταστη εργασία, που μόνον αυτή μπορεί να μας σώσει κι από την τυπική χρεοκοπία, θα ήμουν από τους πρώτους, που θα αγωνίζονταν κατά της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, των κομμάτων της διαφθοράς και της ξεφτίλας, του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, που – κατά τον Αριστοτέλη- είναι η πλέον διεστραμμένη έκφραση της Δημοκρατίας.
Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι η βάση της διαμαρτυρίας τόσων χιλιάδων ανθρώπων είναι εξαιρετικά αντίθετη προς αυτό, που πρέπει να γίνει για να ξεφύγει η χώρα από την προϊούσα παρακμή, πολιτική, κοινωνική, ηθική και φυσικά οικονομική στην οποία βρίσκεται.
Έχω την εδραία πεποίθηση ότι οι διαδηλωτές διαμαρτύρονται όχι κατά του διεφθαρμένου, πελατειακού και συντεχνιακού κράτους αλλά υπέρ της διατήρησής του.
Όχι εναντίον των κυβερνώντων, επειδή θέλουν να το μεταρρυθμίσουν, αλλά ακριβώς γιατί κάνουν αυτές τις μεταρρυθμίσεις και δεν συνεχίζουν να διορίζουν («ημέτερους» και μη) μαζικά στο Δημόσιο, επειδή δεν συνεχίζουν να απονέμουν πρόωρες συντάξεις σε 45άρηδες και 50άρηδες, επειδή δεν βολεύουν κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, επειδή δεν εξυπηρετούν οργανωμένα συμφέροντα, προνομιούχους συνδικαλιστές και βολεμένες συντεχνίες.
Όμως, προφανώς δεν έχουν καταλάβει ότι αυτό το κράτος οικοδομήθηκε με δανεικά, που οι εκάστοτε κυβερνώντες έπαιρναν βυθίζοντας τη χώρα στη μιζέρια και στην αναξιοπιστία. Υπονομεύοντας το μέλλον μας και το βιοτικό μας επίπεδο, που τώρα δυστυχώς καταρρέει με τρόπο απόλυτο, βίαιο, άγριο, που μας ξεβολεύει.
Είμαι βέβαιος ότι αν οι κύριοι Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης κι οι υπουργοί τους είχαν τη δυνατότητα να συνεχίσουν να δανείζονται, θα συνέχιζαν κι αυτοί τη φαύλη πολιτική, που μας έφερε σε αυτά τα χάλια. Όμως η κυβέρνηση, ούτε η παρούσα ούτε κι η επόμενη, δεν μπορεί να εξασφαλίσει δανεισμό για καταναλωτικές κι άλλες ανάγκες βολεμένων. Άρα, πρέπει να αλλάξουμε άρδην νοοτροπία.
Πρέπει να αγωνισθούμε για ένα καλύτερο μέλλον, που δεν θα στηρίζεται στο διεφθαρμένο κράτος αλλά στο δαιμόνιο του Έλληνα, που θα αφεθεί ελεύθερος από τα ασφυκτικά δεσμά του κράτους να μεγαλουργήσει. Αν αυτό δεν συμβεί, όσες απεργίες και διαδηλώσεις κι αν γίνουν τίποτα δεν θα αλλάξει. Και το αύριο θα είναι πολύ χειρότερο από το σκληρό παρόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου