Μην υποκρίνεστε. Ξέρετε ότι η δικτατορία των μειοψηφιών εξευτέλισε τα Πανεπιστήμια

Ευτυχώς υπάρχουν κι οι εορτές, για να ηρεμούν τα πνεύματα. 

Μα τώρα που πέρασαν,  φοβούμαι πως θα ξαναδούμε το ίδιο  έργο, με το οποίο έκλεισαν για διακοπές, τα Πανεπιστήμια.

Οι «γνωστοί-άγνωστοι» (συχνά κουκουλοφόροι) θα ξαναπιάσουν πάλι το μίτο από εκεί που τον άφησαν.
Και το λέω αυτό με βεβαιότητα, γιατί από εδώ και πέρα πρέπει να  εφαρμοστούν νέα μέτρα στα Πανεπιστήμια ( π.χ. σχέδιο «Αθηνά») και φοβούμαι πως θα ξεσηκωθούν και πάλι οι  αντιρρησίες κάθε αλλαγής...

Προσωπικότητες διεθνούς εμβέλειας  από Πανεπιστήμια όπως το Πρίνστον ή το Κέμπριτζ , βρίσκονται, πλέον, μέσα στα μέλη των νέων διοικήσεων  των Ιδρυμάτων και θα κληθούν λίαν συντόμως  όχι μόνο να κατανοήσουν, αλλά και να αποσοβήσουν, αν όχι να εξαφανίσουν, συμπεριφορές  καταστροφών, ομηρείας, λεηλασίας , ακόμη και ξυλοδαρμούς. 
Θα τα καταφέρουν όταν τα «εργαλεία» που έχουν στα χέρια τους, έχουν ακυρωθεί προ πολλού ;
Το «καμπανάκι» έκρουσε, για άλλη μια φορά, το συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών, η ΠΟΣΔΕΠ, καταδικάζοντας τα φαινόμενα βίας στα Πανεπιστήμια.  (Αλλοίμονο, δεν είναι πλέον «φαινόμενα» όλα αυτά τα περιστατικά, που μόνο από σύμπτωση δεν είχαν ανθρώπινα θύματα).
Αλλά τη λέξη «καταδίκη»  την ακούμε συχνά απ´τα χείλη πολλών, και όχι μόνο καθηγητών Πανεπιστημίου. Τη χρησιμοποιούν  συχνά και οι πολιτικοί από ορισμένα πολιτικά κόμματα. Όλα αυτά, όμως,  φαίνονται πλέον, κενά ουσιαστικού περιεχομένου.
Κάποιοι, πρόσφατα, έκαναν   λόγο για «πρακτικά» μέτρα, όπως π.χ. η θέσπιση «Πανεπιστημιακής Αστυνομίας». Λες και θα μπορούσαν  5-10 φύλακες (που δεν υπάρχουν και κονδύλια για να προσληφθούν),  να αντιδράσουν σ´αυτές τις ξέφρενες ομάδες, που επιφέρουν στα Ιδρύματα μεγαλύτερα χτυπήματα κι απ´αυτήν ακόμη την οικονομική κρίση .
Άλλοι θέλουν πιο ενεργό το ρόλο των δυνάμεων καταστολής, που συχνά κωφεύουν, ακόμη και στις περιπτώσεις  πρόσκλησης  για επέμβαση, αφού στο πίσω μέρος του εγκεφάλου  πολλών, εμπλεκομένων και μη,  εξακολουθεί να λειτουργεί το «άσυλο» ως λυδία λίθος της δημοκρατικότητάς τους.
Όμως, η βία λειτουργεί αμφίδρομα και φέρνει βία, διακόπτοντας όλες τις παροχές οξυγόνου, που είναι απαραίτητο για να ευδοκιμήσουν τα Ιδρύματα.
Πόση υποκρισία!
Σ´έναν τόπο, όπως η χώρα μας, λένε κάποιοι, όπου η αδικία  και η ανομία περισσεύουν, τα προβλήματα ξεχειλίζουν, η ανέχεια και η δυστυχία, ξεπέρασαν προ πολλού το ανεκτό, είναι φορές που η αντίδραση-έστω και ακραία- ηχεί λιγότερο αποκρουστική.
Αλλά  και παλαιότερα,  σε καλύτερους καιρούς, οι μικρές δικτατορίες των μειοψηφιών, έφεραν μεγάλα δεινά στην ανώτατη Παιδεία, εξευτελίζοντας νόμους και έννοιες.
Άρα, μήπως οι αιτίες είναι πιο βαθιές και πιο περίπλοκες, απ´αυτές που επικαλούμαστε όλοι;
Αν,  δηλαδή, η  μεγάλη αλλά σιωπηρή πλειοψηφία  φοιτητών και καθηγητών, εδώ και χρόνια, είχε πραγματική συνείδηση των συλλογικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεών της,   θα ανεχόταν τις μειοψηφίες που-δεδομένων των συνθηκών- βγαίνουν κι από πάνω;
Μήπως δεν είναι καθήκον των πανεπιστημιακών δασκάλων, να δημιουργήσουν συνειδητούς αυριανούς πολίτες ;
Το  καλύτερο ίσως είναι και το δυσκολότερο  : Να αντιδράσει ολόκληρη η ακαδημαϊκή κοινότητα. Ολόκληρη όμως. Όχι με κούφιες λέξεις περί καταδίκης. Αλλά αποφασιστικά, ομαδικά και συντεταγμένα. Να βρουν πρακτικούς και συλλογικούς τρόπους απομόνωσης των λίγων, μέχρι να εξαφανιστούν.
Εν κατακλείδι, νομίζω πως οι λιγοστοί «γνωστοί, άγνωστοι», δεν αντιμετωπίσθηκαν ποτέ με υπευθυνότητα.
Πολλοί, μέσα στα Πανεπιστήμια, τους αντιμετώπιζαν με μεθόδους «συναλλαγής», ανδρώνοντας το Τέρας που τώρα  πλέον δεν μπορούν να τιθασεύσουν. Τους εξάρτησαν  από τις «πελατειακές σχέσεις». Τους εξέθρεψαν, εξυπηρετώντας τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα, ενώ τους «μεγάλωσαν» με τα δικά τους προσωπικά παραδείγματα.
Ε, όχι λοιπόν. Δεν νομίζω πως είναι οι «κουκουλοφόροι» οι  μόνοι ένοχοι. Εννοώ πως  κατηγορούμενοι είναι όλοι : Καθηγητές,  κομματάρχες,  αρχηγοί και αρχηγίσκοι πολιτικών κομμάτων, κυβερνήσεις και αξιωματούχοι, όλοι όσοι ανέχθηκαν τη βίαιη επιβολή των μειοψηφιών, τον ετσιθελισμό και τον ευτελισμό των εννοιών, μέσα στα Πανεπιστήμια όλα αυτά τα χρόνια, με διάφορα ανούσια «άλλοθι», μεταξύ των οποίων και ένας νόμος που δεν ισχύει πλέον, αλλά πλανάται ως φάντασμα πάνω από τα Ιδρύματα .
Κι επειδή δεν μπορούμε όλους μαζί να τους τιμωρήσουμε (άλλωστε, ποιοι αναμάρτητοι  θα αποδώσουν τις τιμωρίες;), ας αποφασίσουν  εκεί στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά και Πνευματικά Ιδρύματα,  να διδάξουν και να αναδείξουν πρακτικά   έννοιες  που  ξεχάσαμε,  όπως «δημοκρατία» και «σεβασμός», «δικαίωμα»και «υποχρέωση», «ευθύνη» και  «συνείδηση» «δικαιοσύνη» και «ανθρωπιά».
Ίσως,  μόνον έτσι θα επικρατήσουν, κάποτε,  υπεύθυνες συμπεριφορές  στα Πανεπιστήμια , τα οποία είναι μικρογραφία της κοινωνίας μας , αφού, εκτός των άλλων,  προετοιμάζουν την ποιότητα και το ήθος των αυριανών πολιτών, αυτού του έρημου τόπου.
Μαρία Παπουτσάκη
aixmi.gr