«Και μετά την κρίση κύριε;»

Όλα καλά μέχρι εδώ. Ή σχεδόν καλά. 

Φτάσαμε και στο 2013 και καλή χρονιά να λέμε, μέσα από μια τελευταία διετία-τριετία ιδιαίτερα δύσκολη για τους περισσότερους από εμάς...

Είδαμε το βιοτικό μας επίπεδο να κάνει κατακόρυφη βουτιά στα θολά νερά της οικονομίας -δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιος να μας δώσει μετάλλιο για μια τόσο εντυπωσιακή βουτιά- τις ανάγκες μας να μειώνονται, τις ώρες δουλειάς να αυξάνονται – για όσους «τυχερούς» έχουν ακόμα- σε αντίθεση με τα χρήματα και το «γλίστρημα» που έφαγε ο βασικός μισθός, τον προσωπικό μας χρόνο να μειώνεται αισθητά και κατά συνέπεια τον Πολιτισμό μας να ακολουθεί- ο Μίκης Θεοδωράκης είχε πει πολύ εύστοχα ότι ο προσωπικός χρόνος είναι Πολιτισμός-, να κλείνουμε ραντεβού για να…χωρέσουμε κανένα φίλο στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα για να τον δούμε, να περιοριζόμαστε σε τεχνητές και «junk food» απολαύσεις, και να βαυκαλιζόμαστε ότι και πάλι είμαστε τυχεροί που ακόμα είμαστε εδώ, γράφουμε, μιλάμε, αναπνέουμε…
Ας σκεφτούμε λίγο «έξω από το κουτί» που λένε κι οι Άγγλοι, κι ας δούμε λίγο πέρα από την «αιθαλομίχλη» που μας έχει θολώσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά,  και δε μας αφήνει να δούμε τι γίνεται στα πέντε μέτρα.  
Έστω, που λένε κι οι μαθηματικοί, ότι υπάρχει λύση σε σύντομο χρονικό διάστημα για τα δεινά που περνάμε.  
Έστω, ότι ο φόρος του πετρελαίου γυρίζει στα «χαμηλά» επίπεδα που αγαπήσαμε, η βενζίνη πέφτει πάλι στα 0,69 το λίτρο, οι τιμές στα είδη σούπερ μάρκετ επιστρέφουν στα προ ευρώ επίπεδα, η αγορά αρχίζει να κινείται, η ανεργία μειώνεται, οι άστεγοι στεγάζονται, οι συντάξεις επιστρέφουν στις τσέπες των γερόντων, και η ισορροπία αποκαθίσταται. 
Και; Και μετά από αυτό τι; 
Είμαστε ξαφνικά στη γη της επαγγελίας;  
Πάλι χαμένοι θα μαστε χωρίς ηθικό και αξιακό gps.
Το θέμα είναι ξεπερνώντας αυτή την κρίση -γιατί κάποια στιγμή, ελπίζω σύντομα θα ξεπεραστεί- να μάθουμε και ένα χρήσιμο μάθημα, για το ποιοι είμαστε σαν έθνος, πώς λειτουργούμε ατομικά μέσα στο σύνολο, τι έχει εισχωρήσει στο dna μας όλα αυτά τα χρόνια, και πώς θα αποβάλλουμε κάθε μολυσματική «ασθένεια» που δημιουργεί το «καρκίνωμα» που βλέπουμε σήμερα.
Το μηχάνημα «βρώμαγε» εδώ και καιρό ότι ήθελε reset. 
Κανείς δεν είπε ότι αξίζαμε την κρίση, τη «βίαιη προσαρμογή» που όλοι λένε, και τις μνημονιακές πληγές του Φαραώ. Αλλά όταν πολλοί λένε πως η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες, για μένα ευκαιρία είναι να γκρεμίσουμε το ομιχλώδες jenga της οργάνωσης του κράτους, και να το ξαναστήσουμε από την αρχή. Κομμάτι-κομμάτι.  
Μπορούμε; 
Αναμφισβήτητα (σε μια συνέντευξη στελέχους μεγάλης εταιρείας διάβασα ότι η συνταγή είναι απλή: να δουλεύουμε σαν Ευρωπαίοι, και να σκεφτόμαστε σαν Έλληνες).  
Θέλουμε; 
Αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο ερώτημα. 
Αν δεν απαντήσουμε, όμως, μέσα μας πρώτα αυτό το ερώτημα, η αιθαλομίχλη που θα μας πνίξει θα είναι πολύ χειρότερη, γιατί είναι από αυτές που κι όλοι οι Αθηναίοι να μαζευτούν και να φυσάνε πάνω απ’ την Πεντέλη, καθαρό ουρανό δε θα δούμε. 
Καλή χρονιά.

ΥΓ: Εύγε στο φωτογράφο Γιάννη Λάριο, που με μια φωτογραφία -αυτήν που συνοδεύει και το άρθρο- κατάφερε να πει πολλές παραπάνω από χίλιες λέξεις. Λέξεις που είχαμε σκεφτεί, είχαμε ακούσει, αλλά δεν είχαμε νιώσει.

Θάνος Καμπύλης