Ανώδυνο

Το ένα πουλάκι:

Λέγαμε για κάποιες αλλαγές…

Κουβεντιάζοντας με φίλους, κάποιος παρατήρησε πως οι πολιτικοί μας «δεν έχουν καταλάβει τίποτα» και εξακολουθούν να συμπεριφέρονται όπως τον προ κρίσης καιρό.

Οι άλλοι της παρέας συμφώνησαν, όμως κάποιος επεσήμανε:

Γιατί, μήπως έχουμε καταλάβει τίποτε εμείς και ζητάμε να καταλάβουν οι πολιτικοί μας;...

Δεν εννοώ, είπε, αυτά που υποχρεωθήκαμε να καταλάβουμε, λόγω περικοπών στους μισθούς και τις συντάξεις ή λόγω βίαιων αλλαγών στο σύστημα υγείας.

Αυτά, στο κάτω κάτω, δεν αγγίζουν υπουργούς και βουλευτές, τουλάχιστον στο βαθμό που αγγίζουν τον μέσο πολίτη. Γιατί, λοιπόν ζητάμε από τους πολιτικούς μας να κάνουν κάτι που εμείς δεν κάνουμε;

Το θέμα σήκωνε συζήτηση κι έτσι, με την κουβέντα, έγινε περισσότερο κατανοητό τι εννοούσε ο φίλος.

Τα παραδείγματα πάντοτε βοηθούν σε τέτοιες περιπτώσεις.

Την ώρα που τα δελτία ειδήσεων είναι γεμάτα από θέματα σχετικά με την κρίση την οικονομική κατάσταση της χώρας, τις συζητήσεις για το νέο μνημόνιο, τις θέσεις κομμάτων και βουλευτών κ.λπ., υπάρχει, εξακολουθεί και υπάρχει, ένα δελτίο που «αλλού βόσκει».

Το δελτίο αυτό αυτοαποκαλείται «νεανικό» και οι μετρήσεις δείχνουν ότι πράγματι το παρακολουθούν νέοι άνθρωποι, όχι όμως μόνο. Αυτές τις μέρες κύρια θέματά του είναι… οι πρεμιέρες καλλιτεχνών (τρόπος του λέγειν) στα μαγαζιά που θα εμφανίζονται την χειμερινή σαιζόν που ξεκινά.

Αναλυτικά ρεπορτάζ από τις «μεγάλες πίστες», συνεντεύξεις με τραγουδιστές, σχόλια, ανταποκρίσεις, λες και παρουσιάζουν κάτι που ενδιαφέρει, που «καίει» θα λέγαμε, τον κοσμάκη.

Ή μήπως, τον «καίει» πράγματι;

Ξέρω, υπάρχει –πάντοτε υπάρχει- η εύκολη δικαιολογία:

Τα υπόλοιπα δελτία σου μαυρίζουν την καρδιά, θέλεις κάτι να ξεφύγεις, να χαλαρώσεις, να μη σκέφτεσαι…

Αυτό ακριβώς όμως επεσήμανε και ο φίλος. Αν δεν σκεφτείς τώρα, τι λάθος έγινε, τι πήγε στραβά, πού βρίσκεται η ευθύνη του καθενός, πότε θα το κάνεις;

Το άλλο πουλάκι:

Δεν χρειάζεται να σκεφτείς!

Το κάνουν άλλοι για σένα. Οι οποίοι σου χαϊδεύουν τα αφτιά λέγοντας πως για όλα φταίει πάντα κάποιος τρίτος. Οι πολιτικοί που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν, οι ξένοι που θέλουν το κακό μας, η πλουτοκρατία, η «μαντάμ Μέρκελ» προσωπικά…

Εμείς, που ποτέ δεν απαιτήσαμε λίγη ποιότητα στη ζωή μας, δεν φταίμε σε τίποτα. Έτσι είναι όμως. Όταν δεν είσαι απαιτητικός από το πρόγραμμα που παρακολουθείς στην τηλεόραση –με το τηλεχειριστήριο στο χέρι- θα είσαι από τον πολιτικό που ψήφισες;

Τη στιγμή που ζουν και βασιλεύουν στην ελληνική τηλεόραση κάθε είδους «σκουπίδια», κάθε είδους «νούμερα», και κάνουν μάλιστα υψηλές τηλεθεάσεις, για ποιο λόγο μας φταίνε οι άλλοι;

Προλαβαίνω το επιχείρημα: Αυτά έχει η τηλεόραση αυτά βλέπουμε.

Μέγα λάθος. Το κρατικό κανάλι εξασφάλισε και μεταδίδει αξιοπρεπέστατες σειρές του BBC, όπου αν μη τι άλλο, βλέπεις την υποκριτική τέχνη στα καλύτερά της.

Οι σειρές «πατώνουν». Αντιθέτως, τα τούρκικα «σαπούνια», τα πουλάνε ακόμη και στα περίπτερα σε DVD, μη τυχόν και χάσουμε κανένα επεισόδιο και δεν καταλάβουμε την εξέλιξη της υπόθεσης.

Που, ένα λεπτό να παρακολουθήσεις, καταλαβαίνεις τι θα συμβεί στο τέλος!

Α, και μια σημείωση. Επειδή ακόμα και τώρα εξακολουθούν κάποιοι να μιλούν περιφρονητικά για τα «αμερικανάκια» και την «υποκουλτούρα» τους, σας πληροφορώ ότι ο «Πύργος του Ντάουτον» σπάει ρεκόρ τηλεθέασης στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εύκολα, πρόχειρα, γρήγορα!

Να μια από τις αιτίες που μας οδήγησαν εδώ. Χωρίς καμιά προσπάθεια, χωρίς καν να προβληματιστούμε, χωρίς να μπούμε στον κόπο να διακρίνουμε και να επιλέξουμε κάτι ποιοτικά ανώτερο.

Έτσι θέλαμε (θέλουμε) να ζούμε. Λες και ο κόσμος ήταν (είναι) προορισμένος να μας υπηρετεί, χωρίς εμείς να ιδρώσουμε, χωρίς να στενοχωρηθούμε, χωρίς να προσφέρουμε με τη σειρά μας κάτι στην κοινωνία, πέρα από το μεγαλείο της ύπαρξης μας.

Να πλουτίσουμε εύκολα, πρόχειρα, γρήγορα. Να σπουδάσουμε εύκολα, πρόχειρα, γρήγορα. Να φάμε, να οδηγήσουμε, να κάνουμε διακοπές, να εργαστούμε, να ψωνίσουμε, να διασκεδάσουμε, εύκολα, πρόχειρα, γρήγορα.

Να ερωτευθούμε εύκολα, πρόχειρα, γρήγορα…

Χωρίς να κοπιάσουμε, χωρίς να ιδρώσουμε, χωρίς να πονέσουμε, χωρίς να ματώσουμε, χωρίς να δώσουμε τίποτε από τον εαυτό μας, χωρίς να ρισκάρουμε κάτι δικό μας, χωρίς να νιώσουμε ποτέ το αίσθημα της αποτυχίας, της απογοήτευσης, της ματαίωσης…

Αυτό όμως δεν είναι αληθινή ζωή, είναι σαπουνόπερα στην οποία ούτε καν πρωταγωνιστείς. Την παρακολουθείς στην οθόνη.

Κι όμως, η κρίση ας γινόταν τουλάχιστον μια ευκαιρία να τα ξανασκεφτούμε όλα αυτά κι όχι να συνεχίζουμε στο ίδιο βιολί και να περιμένουμε από τους άλλους να αλλάξουν, μπας και βρεθεί ένας μαγικός τρόπος, ένας από μηχανής θεός, όπως συμβαίνει στις ταινίες, και ξαναγίνουν όλα όπως ήταν πριν.

Δυστυχώς, φαίνεται να χάνουμε κι αυτή την ευκαιρία!