Υποβιβασμένο

Το ένα πουλάκι:

Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά;

Γίνεται μεγάλη κουβέντα το τελευταίο διάστημα για το πόσο χαμηλά πέσαμε με την κρίση που περνάει η χώρα μας.

Ακούγονται από παντού νούμερα, ποσοστά και είναι δύσκολο να βγει ένα ακριβές συμπέρασμα, με δεδομένο ότι είμαστε μανούλες στις στατιστικές, τόσο που έχουμε δώσει και το όνομά μας στη στατιστική λοβιτούρα: Γκρικ στατίστικς!

Πώς είπατε; Δεν ξέρετε τι σημαίνει λοβιτούρα;

Προέρχεται από το ρουμάνικο «lovitura» που θα πει χτύπημα, στη γλώσσα μας όμως σημαίνει απατεωνιά, ραδιουργία, παγαποντιά και όλα τα συναφή...

Για το ότι πέσαμε χαμηλά δεν χωράει κουβέντα, ούτε χρειάζονται ειδικοί μελετητές να μας το αναλύσουν με τις στατιστικές τους μετρήσεις. Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει.

Αν και εδώ υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, όχι για το ότι επιδεινώθηκε η θέση μας, αλλά κατά πόσο «λίπος» έχουμε ακόμη να κάψουμε. Αυτό δεν γίνεται με βάση επιστημονικές μελέτες αλλά την απλή παρατήρηση, η οποία, θυμίζω χρησιμοποιείται επίσης ως επιστημονική μέθοδος.

Έλεγε, λοιπόν, ένας φίλος, παρατηρώντας πως, κάποιες μέρες, στις καφετερίες της Δράμας δεν βρίσκεις καρέκλα να καθίσεις, πως ή δεν έχουμε καταλάβει ακόμη πού βρισκόμαστε ή υπάρχει αρκετό «λίπος» για κάψιμο.

Αναρωτιόταν μάλιστα αν αυτή την εικόνα τη γνωρίζουν και οι συνομιλητές και δανειστές μας κι έτσι ακυρώνονται και οι προσπάθειες της κυβέρνησης να τους πείσει ότι ο ελληνικός λαός έχει εξαντλήσει τα όρια της αντοχής του και δεν μπορεί να δεχτεί άλλα τέτοια μέτρα.

Πού βρισκόμαστε, λοιπόν;

Διάβαζα προχθές με μελέτη που δείχνει ότι, παρ’ όλες τις περικοπές και τα μέτρα, ακόμη «παίζουμε στην Α2»!

Το άλλο πουλάκι:

Να χαρούμε ή να λυπηθούμε;

Ας σας εξηγήσω πρώτα τι σημαίνει «Α2» και μετά σκεφτόμαστε μαζί αν είναι για καλό ή για κακό αυτή η κατάταξη.

Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατατάχθηκαν σε μια αξιολογική σειρά με βάση κάποια κριτήρια που έχουν να κάνουν με τα μέτρα που συζητούνται και αποφασίζονται (;) αυτές τις μέρες.

Δηλαδή το ποιος είναι ο βασικός μισθός, πόσες ώρες εργάζονται οι μισθωτοί, σε ποια ηλικία συνταξιοδοτούνται, με τι διαδικασίες απολύονται…

Με βάση τις «επιδόσεις» τους σε όλα τα παραπάνω, οι χώρες κατατάχθηκαν σε τρεις κατηγορίες.

Την πρώτη, όπου όλα είναι καλά και άγια για τους εργαζόμενους, τη δεύτερη όπου το πράγμα… τρώγεται και την τρίτη κατηγορία, όπου η μοίρα των εργαζομένων δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και… αξιοζήλευτη.

Θα σας δώσω μερικά παραδείγματα για να καταλάβετε.

Ο βασικός μισθός, στην πρώτη κατηγορία, κυμαίνεται μεταξύ 1200 και 1700 ευρώ. Στη δεύτερη από 566 μέχρι 763 ευρώ, ενώ στην τρίτη κατηγορία ξεκινά από 148 ευρώ και φτάνει τα 353!

Τώρα ξέρω τι περιμένετε, να σας πω και ποιες ομάδες «παίζουν» στην κάθε κατηγορία.

Λοιπόν ακούστε. Στην πρώτη βρίσκονται χώρες όπως το Λουξεμβοούργο, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Γαλλία.

Στη δεύτερη η Πορτογαλία, η Μάλτα, η Ισπανία, η Σλοβενία, ενώ στους «ουραγούς» θα συναντήσουμε την Πολωνία, την Τσεχία, την Ρουμανία, την Βουλγαρία.

Εμείς, όπως είπαμε, βρισκόμαστε στην «Α2» ή στη δεύτερη κατηγορία, αφού ο βασικός μισθός… σταμάτησε στα 586 ευρώ.

Σταμάτησε μετά τις πρόσφατες περικοπές, για τις οποίες μας βεβαιώνουν ότι είναι οι τελευταίες, αλλά ποιος τους πιστεύει;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δηλαδή, έχουμε ακόμη δρόμο!

Αν συνεχίσουμε την πορεία που έχουμε πάρει, υπάρχει ακόμη μια ολόκληρη κατηγορία να διασχίσουμε για να φτάσουμε στους μισθούς Εσθονίας (290 ευρώ), Ρουμανίας (157 ευρώ) ή Βουλγαρίας (148 ευρώ), κι ας υποστηρίζουν πολλοί ότι τέτοιους παίρνουμε τώρα.

Διότι, σου λέει και ο άλλος που του ζητάς να σου δανείσει, πώς ισχυρίζεσαι, κύριε, ότι έφτασες στα όριά σου και δεν μπορείς να ζήσεις, όταν υπάρχουν Ευρωπαίοι πολίτες που ζουν με τα μισά και το ένα τρίτο από εσένα;

Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους δείκτες που αναφέραμε. Είμαστε (έχουμε φτάσει) στις τελευταίες θέσεις, της δεύτερης όμως κατηγορίας. Που πάει να πει ότι μπορούμε ή να αγωνιστούμε για καλύτερη θέση ή να υποβιβαστούμε.

Από τι θα εξαρτηθεί;

Υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις. Η μια λέει από το πόσο γρήγορα θα πάρουμε αποφάσεις που έπρεπε να είχαν παρθεί πριν από χρόνια. Η άλλη λέει από το πόσο γρήγορα θα φύγουμε από τα Μνημόνια.

Και οι δύο συμφωνούν ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, να παίξουμε μπάλα. Με το να καθόμαστε και να κλαίμε τη μοίρα μας, όπως κάνουν μέχρι σήμερα οι πολιτικοί μας, δεν γίνεται τίποτε, απλώς χάνουμε πολύτιμους βαθμούς και ο υποβιβασμός είναι σίγουρος.

Εσείς τι λέτε;

3πουλάκια

Δημοσιεύθηκε στην εφ."ΧΡΟΝΙΚΑ" της Δράμας