Η “επανάσταση” της επαρχίας απέναντι στα αστικά κέντρα

Η αστυφιλία των προηγούμενων δεκαετιών οδήγησε εκατομμύρια πολιτών στις μεγαλουπόλεις. 

Οι θέσεις εργασίας, το εκμοντερνισμένο και πολιπολιτισμικό περιβάλλον, η ψευδαίσθηση της «μεγάλης ζωής» και το κίνητρο για μια νέα αρχή με όραμα και ελπίδα (κάτι σαν το «αμερικάνικο όνειρο») λειτούργησε παρορμητικά, κυρίως στους νέους.  
Η ζωή της επαρχίας με την σκληρή δουλειά (κυρίως αγροτική) αλλά και τις περιορισμένες επιλογές δρούσε ανασταλτικά στο μυαλό των νέων...


Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η αποκέντρωση, ή έστω η ιδέα της, φαντάζει σαν το μοναδικό φως στο τούνελ της ανεργίας και γενικότερα της κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε. Ολοένα και περισσότεροι συνάνθρωποί μας δοκιμάζουν να γυρίσουν στα «πάτρια εδάφη», στον τόπο καταγωγής τους. Οικογένειες νέων, μικρών ηλικιακά, αθρώπων, με μικρά παιδιά επιλέγουν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στην επαρχία. Με μοναδικό σύμμαχο κάποιο σπίτι που διατηρούσαν στο όνομά τους ή το αντικείμενο των σπουδών τους, φεύγουν από το «κλεινόν άστυ» και προσπαθούν να ορθώσουν ανάστημα σε κάτι καινούριο. Απογοητευμεύνοι από το κλίμα στις πόλεις επιδιώκουν την «επανεκκίνηση» σε ένα σαφώς πιο ευχάριστο και υγιές περιβάλλον, αναλαμβάνοντας το ρίσκο της επιλογής τους.

Ολοένα και πιο συχνά ακούμε σε συζητήσεις για αιτήσεις ιατρών σε νοσοκομεία της επαρχιακής Ελλάδας, για δασκάλους που προκειμένου να ασχοληθούν με το αντικείμενο σπουδών τους δηλώνουν κάποιο ακριτικό μέρος για να ζήσουν, για γεωπόνους, κτηνίατρους, αλλά και κάθε άλλη ειδικότητα, που στρέφει το βλέμμα της στις βιοκαλλιέργειες, στον αγροτουρισμό και ερευνά κάθε άλλη μορφή διεξόδου από τον γραφειακό εργασιακό συνωστισμό των πόλεων. Πολλοί μάλιστα είναι και εκείνοι που αποφασίζουν να επενδύσουν σε έναν καινούριο τρόπο ζωής χωρίς κανένα σημείο αναφοράς, ξεκινώντας από το σημείο μηδέν. Είναι τέτοια η απόγνωση αλλά και η κατάσταση στον χώρο εργασίας που δεν τους αφήνει άλλα περιθώρια. Από το να παρακολουθούν αμέτοχοι τις εξελίξεις, αναλαμβάνουν δράση έτσι ώστε να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Σαν ενεργοί και σκεπτόμενοι πολίτες, σαν ενεργά μέλη της κοινωνίας. Χωρίς να ζητούν «ελεημοσύνη» ή να γίνονται υποτελείς στο πολιτικό κατεστημένο για μια θέση.

Η εσωτερική μετανάστευση μπορεί να δώσει λύσεις στη χώρα. Αυτομάτως αυξάνεται η πρωτογενής παραγωγή. Κάθε είδους προσπάθεια παραγωγής αγαθών αξίζει συγχαρητηρίων και στήριξης από τη μεριά της πολιτείας. Υπάρχουν ανεκμετάλευτα κονδύλια που πρέπει να δράσουν ενισχυτικά σε τέτοιου είδους προσπάθειες. Ειδικά όταν έχει κορυφωθεί η αίσθηση ότι φτάσαμε ως εδώ επειδή είχαμε καταντήσει μία χώρα «παροχής υπηρεσιών» και όχι παραγωγής.

Η αγροτική βιομηχανία ήταν πάντα ένα πλεονέκτημα της οικονομίας μας. Απαξιώθηκε όμως τόσο από τον «εξευρωπαϊσμένο», λόγω επιδοτήσεων, Έλληνα αγρότη όσο και από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Με τα νέα μέτρα μάλιστα, ο αγροτικός τομέας της χώρας μας θα υποστεί ακόμα μεγαλύτερη πίεση. Στο χέρι μας είναι να πολεμήσουμε την αρνητική προδιάθεση και να ανοίξουμε ένα παράθυρο στο μέλλον, κυρίως για τα παιδιά μας!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ | 

12.11.2012