Του Νίκου Κοτζιά
Στο όνομα της επερχόμενης καταστροφής που μας
πηγαίνουν, λαμβάνουν μέτρα που οδηγούν τη χώρα σε ολοκαύτωμα.
Στο όνομα
της «σωτηρίας» της χώρας από το έλλειμμα την πήγαν στο χρέος.
Στο όνομα
της «σωτηρίας» από το χρέος παραδίδουν την οικονομία της χώρας σε μια
άνευ προηγουμένου ύφεση.
Στο όνομα της ύφεσης, καταστρέφουν το κοινωνικό
κράτος και την εναπομείνασα παραγωγική βάση.
Στο όνομα της
δυσλειτουργίας και της διάλυσης της ίδιας της κοινωνίας, παρακάμπτουν
τις δημοκρατικές διαδικασίες...
Υποβαθμίζουν τον ρόλο της Βουλής
προκειμένου να παραδώσουν πιο εύκολα την Κυριαρχία της χώρας.
Όλα αυτά
είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι οι πολιτικοί που είναι υπεύθυνοι για
το ότι η χώρα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, συνεχίζουν να κυβερνούν
εξυπηρετώντας αταλάντευτα τα ίδια συμφέροντα.
Το τρίτο μνημόνιο
ουσιαστικά εξυπηρετεί αυτή τη «λογική» με τρόπο που οδηγεί στην
επιτάχυνση της διάλυσης της κοινωνίας και της χώρας.
Το ερώτημα είναι,
γιατί παρά την ολοφάνερη διάλυση της χώρας, οι δυνάμεις που οδήγησαν τη
χώρα στη κρίση και την διαχειρίστηκαν καταστροφικά την οδηγούν, πλέον,
σε μια ολοκληρωτική καταστροφή;
Η απάντηση είναι απλή: διότι έχουν θέσει
εαυτόν και τα ολιγαρχικά συμφέροντα που εξυπηρετούν υπεράνω της
κοινωνίας και της πατρίδας. Προκειμένου δε να τα εξυπηρετήσουν, δεν
διστάζουν να συνεργαστούν με τα αφεντικά της Ελλάδας, να μετατρέψουν την
Πατρίδα σε αποικία χρέους.
Το επόμενο ερώτημα είναι πώς προασπίζονται
και επιθυμούν να συνεχίσουν να προασπίζονται αυτά τα συμφέροντα;
Η
απάντηση είναι απλή: με κοινωνικά άδικες πολιτική.
Με ανακατανομή
πλούτου και εισοδημάτων υπέρ των λίγων. Υπέρ των τραπεζιτών, ιδιαίτερα
των ξένων, των μεγαλοεργολάβων, των ενδιαφερόμενων για την ενέργεια.
Ολοι αυτοί φοροαπαλλάσσονται, έχουν αποκτήσει το δικαίωμα σε περαιώσεις,
αγοράζουν φτηνά κρατική περιουσία, μειώνουν το εργατικό-κοινωνικό
κόστος ενώ διατηρούν ψηλά τις τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών τους.
Κερδίζουν από την εσωτερική υποτίμηση μισθών και συντάξεων, της αξίας
της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας.
Μέσα στην κρίση, που εκείνοι
δημιούργησαν και μπλοκάρουν κάθε ουσιαστική δυνατότητα λύσης της,
βγάζουν κέρδη, ή στη χειρότερη για αυτούς περίπτωση διασώζουν τα ήδη
πραγματοποιηθέντα κέρδη τους.
Διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα, χωρίς
επιστροφή και το κυριότερο χωρίς εποπτεία.
Νομίζω η απάντηση στο επόμενο
ερώτημα, γιατί αυτό το σύστημα εκδηλώνει τέτοιο ισχυρό αυταρχισμό η
απάντηση είναι, επίσης, άμεση και απλή.
Η ελληνική ολιγαρχία δεν έχει
μάθει σε πολιτικές συναίνεσης και να σχεδιάζει/υλοποιεί μακρόχρονα
σχέδια, έστω μεσοπρόθεσμα. Και αυτό διότι έχει μάθει «στις φυσιολογικές»
για εκείνην καταστάσεις, στην αρπακτική από την κοινωνία.
Στη λεηλασία
του δημοσίου.
Στην αναλγησία σε βάρος των εργαζομένων. Και όταν οι
καταστάσεις γίνονται έκτακτες, όπως έδειξε η άμεσα μεταπολεμική εξέλιξη
της χώρας και η περίοδος της χούντας, έχουν μάθει να στηρίζονται στις
πλάτες τρίτων, ξένων, μηχανισμών.
Ουδέποτε πλήρωσαν τα λάθη τους και
πολύ λιγότερο τις εγκληματικές τους πράξεις σε βάρος της κοινωνίας.
Δεν
είχαν κανένα πρόβλημα να εμφανίζουν την επιστροφή της κοινωνίας σε
μεσαιωνικού τύπου δομές ως εκσυγχρονισμό και την παράδοση της χώρας ως
«εθνικά αναγκαίο».
Η σωτηρία των θέσεων εξουσίας και των παλαιότερων ή
και σημερινών κερδών τους είναι ο ύψιστος θεός στον οποίο πιστεύουν οι
Ολιγάρχες. Προκειμένου δε, να τα διασφαλίσουν δεν έχουν καμιά αναστολή
να θυσιάσουν τον τόπο και τον λαό του.
Η Ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε
βαθιά ηθική, πνευματική, πολιτισμική κρίση.
Ο πυρήνας, όμως, της κρίσης
της είναι ότι μερικές οικογένειες έθεσαν τον εαυτό τους υπεράνω των
αναγκών της χώρας.
Αυτό είναι το πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα της
χώρας.
Οφείλουμε να το λύσουμε οργανωμένα, αποφασιστικά και δημοκρατικά
με κύριο στόχο τη Σωτηρία της Πατρίδας και των Ανθρώπων της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου