Ήταν το φθινόπωρο του 2012 που ο
Κωνσταντίνος Καβάφης βρέθηκε στην Αθήνα.
Μπήκε στο μετρό και κατέβηκε
στο σταθμό της Ομόνοιας, πιστεύοντας ότι θα συναντούσε τον Παλαμά στο
γνωστό τους στέκι.
Ο Παλαμάς τον είχε πικράνει, αφού
σχολίασε για τον αιγυπτιώτη ποιητή: «Αυτός δεν κάνει ποίηση. Αυτός κάνει
ρεπορτάζ από τους αιώνες.»
Και ήθελε να του μιλήσει, να ξεκαθαρίσει την παρεξήγηση.
Μόλις κατέβηκε από το τρένο είδε τρεις
μαυροντυμένους νεαρούς να τον κοιτάνε παράξενα.
Δεν τους έδωσε σημασία,
φασισμός δεν είχε υπάρξει ακόμα στον κόσμο του, και αυτός ήταν
συνηθισμένος στα πειράγματα των «αντρών».
Σαν τους πλησίασε όμως εκείνοι του έφραξαν το δρόμο.
«Που πας, μωρή αδελφάρα; Στο Χυτήριο;» του είπε ο ένας.
«Ορίστε;» έκανε ο Καβάφης...
Οι τρεις κοιταχτήκαν μεταξύ τους σαν άκουσαν την παράξενη προφορά του.
«Δεν είσαι Έλληνας, ρε πουστάρα;» του είπαν με μια φωνή.
«Σας παρακαλώ, κύριοι… Βεβαίως και είμαι Έλληνας. Είμαι Έλληνας της Αλεξανδρείας.»
Οι τρεις μαυροντυμένοι έμειναν για λίγο να σκέφτονται. Η μόνη Αλεξάνδρεια που τους ερχόταν στο μυαλό ήταν εκείνη στην Ημαθία.
Για να μη φανεί ανίδεος ο αρχηγός τους είπε:
«Βούλγαρος είσαι, ρε πουστάρα; Θεσσαλονικιός;»
«Κατάγομαι από την Πόλη, κύριοι, αλλά μεγάλωσα στην Αίγυπτο», απάντησε ο Καβάφης.
Ο αρχηγός των μαυροντυμένων άρχισε να ουρλιάζει:
«Αιγύπτιος είσαι, ρε; Και ήρθες στη χώρα μας να κάνεις πούστηδες τα παιδιά μας; Θα σε γαμήσω.»
Έπεσαν πάνω του και οι τρεις και άρχισαν
να τον χτυπάνε με μανία. Πιο πολύ από το κεφάλι τον κλωτσούσαν στον
κώλο, σαν να προσπαθούσαν να τον βιάσουν με τα πόδια τους.
Οι περαστικοί άνοιγαν το βήμα τους σαν τους έβλεπαν.
Μόνο μια κοπέλα στάθηκε και φώναξε:
«Τι κάνετε στον άνθρωπο; Παίρνω την αστυνομία».
«Πάρτηνε να τον βαράμε όλοι μαζί», της απάντησε ο μαυροντυμένος και συνέχισε το έργο του.
Όταν χορτάσανε αφήσανε τον ποιητή αιμόφυρτο στο έδαφος και έφυγαν προς αναζήτηση καινούριου θύματος.
Η κοπέλα πλησίασε τον Καβάφη και του έδωσε χαρτομάντιλα για να σκουπίσει το αίμα του.
«Τι έπαθαν αυτοί;» ρώτησε ο ποιητής.
«Χρυσαυγίτες ήταν», απάντησε η κοπέλα. «Τι να πάθουν;»
«Τι εννοείς;» ρώτησε ο ποιητής. «Χρυσαυγίτες…»
Μια λάμψη φάνηκε στα μάτια του. Του είχε αρέσει η λέξη…
Το περιπολικό ήρθε μετά από μισή ώρα. Οι αστυνομικοί πλησίασαν βαριεστημένοι τον Καβάφη και την κοπέλα.
«Τι έπαθε αυτός;» ρώτησε ο ένας.
«Του τη ‘πεσαν οι νεοναζί», είπε η κοπέλα.
«Έλληνας είναι;» αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα ο αστυνομικός.
«Γιατί; Έχει σημασία;» είπε θυμωμένα η κοπέλα.
«Εσύ τι μιλάς;» της είπε ο δεύτερος αστυνομικός. «Η γκόμενα του είσαι;»
«Και τι σε νοιάζει ποιανού γκόμενα είμαι;»
Ο αστυνομικός την πλησίασε και στάθηκε μπροστά της.
«Συνέχισε λίγο ακόμα και θα σου δείξω ποιανού γκόμενα είσαι» της είπε απειλητικά.
Εκείνης της ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Ήθελε να τους βρίσει, αλλά άκουσε τον Καβάφη να βογκά και συγκρατήθηκε.
«Έχεις ταυτότητα;» τον ρώτησε ο άλλος αστυνομικός χωρίς να μπει στον κόπο να σκύψει. «Πως ονομάζεσαι;»
«Κωνσταντίνος Καβάφης», ψιθύρισε εκείνος.
Κάμποσοι περαστικοί είχαν σταθεί και χάζευαν.
«Τι έγινε;» ρώτησε μια γυναίκα το διπλανό της.
«Τον έδειραν», είπε αδιάφορα εκείνος.
«Ξένος είναι;» ξαναρώτησε η γυναίκα.
«Μάλλον… Για να τον δείρουνε.»
«Καλά του κάνανε. Έχουμε γεμίσει ξένους.»
Και έφυγε γρήγορα για να προλάβει το τούρκικο σίριαλ.
Οι αστυνομικοί είχαν σηκώσει τον Καβάφη και τον πήγαιναν προς το περιπολικό.
«Που με πάτε;» είπε αυτός.
«Εξακρίβωση στοιχείων», του απάντησε ρομποτικά ο αστυνομικός.
Η κοπέλα που στεκόταν λίγο πίσω τους άρχισε να φωνάζει:
«Ο άνθρωπος είναι χτυπημένος! Στο νοσοκομείο πρέπει να πάει.»
«Σου μοιάζουμε για νοσοκόμοι;» είπε ειρωνικά ο ένας αστυνομικός.
Μερικοί νεαροί που είχαν δει τα φώτα του περιπολικού και έμαθαν τι είχε γίνει ξεκίνησαν να βρίζουν –από απόσταση:
«Γαμημένοι μπάτσοι, έχουμε τα στοιχεία σας. Αν πάθει τίποτα ο άνθρωπος…»
Οι αστυνομικοί πετάξανε τον Καβάφη στην πίσω θέση και ο οδηγός έπιασε τον ασύρματο:
«Ταραχές στην Ομόνοια με αναρχικούς», είπε και μπήκε μέσα.
Ο Καβάφης από το περιπολικό παρατηρούσε
την Αθήνα. Πόσο είχε αλλάξει και πόσο ίδια ήταν! Του ήρθαν μερικοί
στίχοι, αλλά δεν είχε χαρτί να τους γράψει και έφυγαν το ίδιο απότομα
από το χτυπημένο κεφάλι του. Οι αστυνομικοί μιλούσαν για αγώνες
ποδοσφαίρου.
Η κοπέλα γύρισε στο σπίτι της και έκατσε
στον υπολογιστή για να γράψει κάτι στο μπλοκ της. Αλλά δεν έβλεπε την
οθόνη από τα δάκρυα.
Ο μαυροντυμένος νεαρός, που πρώτος είχε ορμήσει στον Καβάφη, μπήκε στο σπίτι του τσαντισμένος.
«Που ήσουν;» του είπε η μάνα του χωρίς να σηκωθεί από την τηλεόραση.
«Γάμησε μας, ρε μάνα», είπε εκείνος και πήγε στο δωμάτιο του.
Στην τηλεόραση μιλούσε ο πρωθυπουργός:
«Οι θυσίες που κάνουμε φέρνουν επιτέλους αποτέλεσμα. Η ανάπτυξη…»
Ο ποιητής πέθανε λίγο πριν φτάσουν στο τμήμα. Ένα σπασμένο αγγείο, τίποτα παραπάνω….
Το φθινόπωρο του 2012, εν Αθήναις.
Πηγή: sanejoker.blogspot.gr
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου