Πανεπιστημιακό - 1

Το ένα πουλάκι:

Ελληνικό Πανεπιστήμιο!

Όσοι έχουν μια εμπειρία από αυτό, τα τελευταία (πολλά) χρόνια, έστω και με έμμεσο τρόπο, δηλαδή από τη φοίτηση των παιδιών τους ή άλλων προσώπων που τους μεταφέρουν την εικόνα, θα καταλάβουν για ποιο πράγμα μιλάμε.

Το τελευταίο διάστημα συνέβησαν κάποια γεγονότα που αξίζει να τα δούμε και να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.

Το πρώτο είναι οι εκλογές για τα συμβούλια στα ΑΕΙ, εκλογές που σε κάποια ιδρύματα έγιναν και με ηλεκτρονική ψηφοφορία...

Τα ποσοστά συμμετοχής εκεί ήταν από 75% μέχρι και 98%, γεγονός που δείχνει ότι όσα ακούγονταν για «μαζική αντίδραση» των πανεπιστημιακών στο νόμο Διαμαντοπούλου και για «κατάργησή του στην πράξη» ήταν λόγια μειοψηφιών, δυναμικών μεν, μειοψηφιών δε.

Επιπλέον, δείχνει πως όσα ακούγαμε και μαθαίναμε για άσκηση βίας, για κλίμα τρομοκρατίας, για προπηλακισμούς προς όσους τολμούσαν να αψηφήσουν τις δυναμικές αυτές μειοψηφίες είχαν μια βάση αλήθειας.

Ας ακούσουμε όμως κάποιους από τους ίδιους τους πανεπιστημιακούς να μιλούν.

Θα σας διαβάσω αποσπάσματα από δύο κείμενα που είδαν το φως της δημοσιότητας και περιέχουν αντιφατικά μηνύματα, γι’ αυτό και τα θεωρώ ενδιαφέροντα.

Θα αρχίσω με το απαισιόδοξο.

Πρόκειται για μια επιστολή της αναπληρώτριας καθηγήτριας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Μαρίας Ευθυμίου, επιστολή που συνοδεύει την παραίτησή της από τον Σύλλογο Μελών ΔΕΠ της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.

Διαβάζω:

Η αίσθησή μου είναι ότι είμαστε –από πολλού- ένας «κακός σύλλογος» που έχει περιχαρακώσει τους στόχους του σε ό,τι πάγιο διέλυσε την χώρα μας κατά την τελευταία τριακονταετία: ασταμάτητες απεργίες και αγωνιστικές κινητοποιήσεις «μονίμως αγανακτισμένων» και «αγωνιζόμενων πολιτών», που εκβίαζαν ένα εκβιάσιμο κράτος, προκειμένου να επιτύχουν επιπλέον παροχές και προνόμια…

Το άλλο πουλάκι:

Αυτά ακούγονται λίγο γενικόλογα.

Ακούστε όμως παρακάτω:

Η εύρυθμη λειτουργία, η πληρότητα και απαιτητικότητα των μαθημάτων, η επαρκής εκπαίδευση των φοιτητών, η σοβαρότητα της δουλειάς τους και της δουλειάς μας, η αξιοπρέπεια της εργασίας μας δεν έχουν απασχολήσει ποτέ το σύλλογο.

Ποτέ δηλαδή, μας λέει η καθηγήτρια, ο Σύλλογος δεν αντέδρασε για… «την κατάχρηση δικαιωμάτων εκ μέρους μερίδας φοιτητών, για τη βία ενάντια σε καθηγητές και όργανα διοίκησης, για καταλήψεις και χρήσεις χώρων της Σχολής από “φοιτητικές παρατάξεις” […] για καταστροφές και βανδαλισμούς που έχουν γίνει κανονικότητα, για την καθημερινή έκθεση φοιτητών και διδασκόντων στο κοινό έγκλημα, για…»

Λέει κι άλλα πολλά που δεν έχουμε χρόνο να τα δούμε όλα, ας σημειώσουμε μόνο την παρομοίωση της σχολής με «ένα είδος πανεπιστημιακής Ζακύνθου στην οποία μοιράζονται πιστοποιητικά τυφλότητας και όχι πτυχία βαθιάς γνώσης και ουσιαστικής επιστημονικής μάθησης».

Ελάτε όμως να πάμε και στην άλλη πλευρά. Εδώ θα συναντήσουμε ένα άρθρο της αναπληρώτριας καθηγήτριας Φιλοσοφίας, στο ίδιο Πανεπιστήμιο, κ. Βάσω Κιντή, η οποία κάνει λόγο για μια ευχάριστη έκπληξη.

Βλέπει γεμάτα με φοιτητές τα αμφιθέατρα, όχι μόνο στις δικές της παραδόσεις, τη στιγμή που σε άλλες εποχές, ενώ ξεκινούσαν έτσι στην αρχή του εξαμήνου, κατέληγαν με ο 1/5 περίπου των φοιτητών να παρακολουθούν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι άλλαξε, άραγε;

Η καθηγήτρια δίνει τη δική της εκδοχή. Διαβάζω:

Η γενική κατάσταση στη χώρα, πριν από την κρίση ήθελε τα πανεπιστήμια οργανισμούς απονομής πτυχίων, τα οποία οι φοιτητές μπορούν να αποκτήσουν εξ αποστάσεως προσβλέποντας σε κάποιον τύπου διορισμό.

Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Σε ένα περιβάλλον γενικευμένης ανασφάλειας και δυσπραγίας, οι φοιτητές καταλαβαίνουν ότι δεν αρκεί το χαρτί, χρειάζεται και το περιεχόμενο. Δεν χάνουν την ανεμελιά της ηλικίας τους, αλλά δεν ξεχνούν τους κόπους τους και τα έξοδα των γονιών τους.

Αισιόδοξο μήνυμα, λοιπόν.

Βεβαίως, για να μην αφήσουμε κι εμείς λανθασμένες εντυπώσεις, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι και η δεύτερη καθηγήτρια κάνει λόγο για τις «δυνάμεις του αναχρονισμού και της καθήλωσης [που] δεν είναι παρά μια οικτρή μειοψηφία που κρατούσε σε ομηρία το πανεπιστήμιο».

Το λέει κι αυτή με αφορμή την τεράστια συμμετοχή στις εκλογές και τονίζει πως «οι πανεπιστημιακοί που ενδιαφέρονται για τη δουλειά τους, τους φοιτητές τους και το πανεπιστήμιο βάζουν τέλος στις μάχες οπισθοφυλακών».

Βεβαίως, τα σχετικά με τις εκλογές και τον τρόπο ηλεκτρονικής ψηφοφορίας θα τα πούμε αύριο, αφού σας μιλήσουμε και για τον όρο «τεχνοφασισμός».

Αυτά για ένα θέμα που ενδιαφέρει πολλούς άμεσα, έμμεσα όμως ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Όπως είπαμε, τα συμπεράσματα δικά σας.

3πουλάκια