Κυβέρνηση Ευρώπης, αντιπολίτευση Συρίας

Είναι η Καγκελάριος της Γερμανίας ανεπιθύμητη στην Ελλάδα, κ. Τσίπρα; 

Ο γερμανικός τύπος, η γερμανική κοινή γνώμη μάλλον δυσκολεύονται να κατανοήσουν την στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Ελλάδος.
Τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης στέκονται ιδιαίτερα στην αντίδραση και στο κάλεσμα για εξεγέρσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά πρώτον και της λοιπής αριστεράς και των συνδικάτων κατά δεύτερον. 

Τους φαίνεται αδιανόητο ότι η αξιωματική αντιπολίτευση της Ελληνικής Δημοκρατίας θεωρεί κατ’ ουσίαν ανεπιθύμητη την καγκελάριο της Γερμανίας και «κηρύσσει πόλεμο» ενάντια στην επίσκεψή της...

Σχεδόν παντού μνημονεύεται κάποια δήλωση στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ ότι «θα βγάλουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στους δρόμους» (όπως στο Spiegel), πολλές φορές ως τίτλος. 

Η Zeit (όπως και πολλοί άλλοι) μεταφέρει τις δηλώσεις του Τσίπρα: «Έρχεται για να σώσει το διεφθαρμένο, ανυπόληπτο και υποτελές στα συμφέροντά της πολιτικό σύστημα. Θα της ετοιμάσουμε την υποδοχή που της αξίζει». 

Ποιά είναι η εχθρική υποδοχή που «αξίζει» στον εκλεγμένο αρχηγό αυτού του κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης; 

Γερμανός ιστολόγος παρατηρεί ότι, ως προς την ετοιμαζόμενη υποδοχή της Καγκελαρίου της Γερμανίας, είναι σαν να εδρεύει η κυβέρνηση στην Ευρώπη και η αξιωματική αντιπολίτευση στην… Συρία.

Σχετικά με την απουσία κάποιας προγραμματισμένης συνάντησης Μέρκελ-Τσίπρα, αναδημοσιεύεται η δήλωση του κ. Μουλόπουλου: «Ωραιότατα. Ούτε εμείς επιθυμούσαμε μια τέτοια συνάντηση». 

Ο Γερμανός αναγνώστης βρίσκει ίσως λογικό το ότι η προσερχόμενη αρχηγός κράτους αποφασίζει αν θα συναντήσει ή όχι τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος δεν συνιστά μέρος της κυβέρνησης. Όμως, το γεγονός ότι δηλώνεται πως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης «δεν επιθυμεί» να συναντήσει την Καγκελάριο, την αρχηγό της ισχυρότερης σήμερα χώρας της Ευρώπης, μάλλον προβληματίζει. 

Σίγουρα δίνει την εντύπωση πως δεν είναι όλες οι μείζονες πολιτικές δυνάμεις της χώρας ταγμένες στην ενότητα της Ευρώπης: κάποιες αντιμετωπίζουν στην πράξη τον «υπαρκτό ευρωπαϊσμό», τις σημερινές ηγεσίες της Ευρώπης, ως «εχθρό» που πρέπει να «νικηθεί». Έτσι δημιουργείται η εικόνα μιας Ελλάδας που επιδιώκει η ίδια να είναι με το ένα πόδι έξω από την υπαρκτή Ευρώπη.

Το θέμα δεν είναι τί θα πούμε για την Μέρκελ, μην την στενοχωρήσουμε. Όμως, το τί λέγεται έχει τελείως διαφορετική βαρύτητα αναλογικά με το ποιός το λέει, ειδικά δε όταν μιλάμε για θεσμούς του πολιτεύματος. 

Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι αυτή η συμπεριφορά εκπορεύεται, όπως είπαμε, από την αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας, δηλαδή θεωρητικά (όσον αφορά τους ξένους) την ανά πάσα στιγμή επόμενη κυβέρνηση της χώρας. Όλο και σε κάποιο γερμανικό άρθρο αναφέρονται οι αντιδράσεις κομμάτων όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ή το ΚΚΕ, μόνο παροδικά όμως: τελείως διαφορετική, συγκριτικά ελάχιστη βαρύτητα έχει η στάση «κομμάτων της αντιπολίτευσης», γενικά. 

Ο κ. Τσίπρας φαίνεται να μην το αντιλαμβάνεται αυτό. Φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται ότι η διαφορά του 4% από το 27% δεν είναι απλώς μια ποσοτική διαφορά, αλλά μια «μετάβαση σε άλλο γένος»: τίποτα από αυτά που λέει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι πλέον μόνο για εσωτερική κατανάλωση ή για κομματικό ακροατήριο. Καταγράφονται, επιδρούν και επηρεάζουν τα της χώρας.

Φαίνεται ότι η διαδρομή από τις καταλήψεις του σχολικού δεκαπενταμελούς μέχρι τον μείζονα πυλώνα του πολιτεύματος που είναι η αρχηγία της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πολύ μακρά. Και, σύμφωνα με τα φαινόμενα, δεν υφίσταται καμία διάθεση να διανυθεί – κάτι που δεν συμβαίνει χωρίς κόστος για τη χώρα.




Σωτήρης Μητραλέξης
http://www.antinews.gr 

politika.gr