Η πολιτική ηγεσία της χώρας βρίσκεται σήμερα ακριβώς σε αυτό το σταυροδρόμι.
Έχει αποδειχθεί πως η λογική του «χαμηλού πήχη» και του «ναι σε όλα» δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο σε ένα βασανιστικό παιχνίδι καθυστερήσεων με το χρόνο.
Η πολιτική όμως δεν είναι ψυχανάλυση για να σου λέει ο ψυχαναλυτής «πάρε το χρόνο σου».
Στην πολιτική το «ΟΧΙ» σημαίνει πως ξεκαθαρίζεις με ποιους πάς και ποιους αφήνεις. Straight απαντήσεις...
Το ίδιο συμβαίνει παντού άλλωστε. Πάρτε για παράδειγμα, τη δική μας αγορά επικοινωνίας. Συμβαίνει πολλές φορές μετά από μια πολύχρονη σχέση με κάποιον πελάτη να σου ζητήσει πράγματα που ξεφεύγουν από ένα αμιγώς επαγγελματικό πλαίσιο συνεργασίας και φτάνουν στο πεδίο μιας αμφιλεγόμενης «μεσολάβησης». Απέναντι σε τέτοιες προτάσεις η εταιρεία μου απάντησε πάντα με ένα ξερό «ΟΧΙ». Άλλες εταιρείες επέλεξαν διαφορετικά. Δικαστικό ρεπορτάζ δεν κάνω αλλά διάφορες «γλώσσες» ( άλλες κακές, άλλες καλές) λένε πως φάκελοι με δικογραφίες εξαγορών και συγχωνεύσεων που κίνησαν δικαστικές διαδικασίες, εκκρεμούν ακόμη στο γραφείο του εισαγγελέα. Πάντα σύμφωνα με τις «γλώσσες», αυτοί επέλεξαν το «ΝΑΙ». Είμαι σίγουρος ωστόσο πως κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα θα κάνουμε «ταμείο» κι αυτό που θα μετρήσει θα είναι τα «ΟΧΙ» του καθενός και όχι τα «ΝΑΙ».
Η συνταγή λοιπόν του «συμφωνήσαμε, ψηφίσαμε, παίρνουμε τη δόση» είναι η ανακύκλωση του φαύλου κύκλου. Είναι η λογική του εξαρτημένου που είναι έτοιμος να δεχθεί να κάνει τα πάντα μόνο και μόνο για να πάρει τη δόση του. Όσο το κάνει, παίρνει τη δόση του και οδηγείται στο θάνατο. Αν έχει μια ελπίδα τη χρωστάει στη μέρα που θα ξυπνήσει και θα πει «ΟΧΙ». Στη μέρα που θα κόψει τη δόση και θα αποφασίσει να «καθαρίσει» μόνος του. Δύσκολο; Πάρα πολύ.
Έχετε δει εξαρτημένο στις πρώτες μέρες διακοπής της δόσης του; Σφαδάζει από τον πόνο και χτυπιέται κάτω σαν χταπόδι. Μέσα από μια τέτοια σκληρή δοκιμασία μπορεί να χρειαστεί να περάσει και η Ελλάδα. Δείτε τον όμως, μετά από ένα μήνα… Έχει σταθεί ξανά στα πόδια του και έχει κερδίσει το δικαίωμά του στη ζωή, στο σεβασμό και στην αξιοπρέπεια.
Η παραμονή της χώρας στο ευρώ με τους σημερινούς όρους σημαίνει εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και μάλιστα με ταπεινωτικούς όρους για τον πληθυσμό. Αυτή είναι η αλήθεια και η πολιτική τάξη οφείλει να μην μασάει τα λόγια της. Την «κρατάει» ο φόβος και παίζει με το χρόνο. Όσο όμως καθυστερεί να βάλει πάνω στο τραπέζι και την επιλογή της διαπραγμάτευσης για την αποχώρησή μας από το ευρώ, όσο το «ΟΧΙ» δεν συνιστά μία από τις εθνικές επιλογές, τόσο πιο εύκολο θα είναι για τους Γερμανούς να ονειρεύονται το θρόνο του Ολύμπου!
ΥΓ1: Για πολλά χρόνια η αριστερή μυθολογία προσπαθούσε να απαξιώσει το «ΟΧΙ» του Ιωάννη Μεταξά στο τελεσίγραφο του ιταλού πρέσβη, ισχυριζόμενη πως «το ΟΧΙ το είπε ο λαός». Φαντάζομαι πως σήμερα συνειδητοποιούν όλοι πως το «ΟΧΙ» όσο το λέει ο λαός, δεν το ακούει κανένας. Πρέπει πάντα να βρεθεί ο ηγέτης που θα το πει, δυνατά και καθαρά. Αριστεροί της «φακής» μην βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα δεν είμαι ακροδεξιός. Η αλήθεια όμως πρέπει να λέγεται.
ΥΓ2: Εκπλήσσομαι πάντα από το τι διαβάζεται με περισσότερο ενδιαφέρον από το άρθρο μου. Είναι λοιπόν αλήθεια πως τα «υστερόγραφα», έχουν αγαπηθεί ιδιαίτερα, σε σημείο που κάποιοι ξεκινούν την ανάγνωση από αυτά. Πήρα και χθες πολλά e mails από αυτούς που δεν κάνουν δημόσια σχόλια επειδή «είναι αυτοί που είναι», για το υστερόγραφο που αφορούσε τον Χρύσανθο Λαζαρίδη. Με ρωτούσαν οι πιο πολλοί τι μου έχει κάνει ο Στυλιανίδης. Δεν μου έχει κάνει απολύτως τίποτα. Ήθελα απλά να τονίσω πως δεν θα μπορούσα ποτέ να συζητήσω με τον Στυλιανίδη γιατί έχει την άποψη της άνευ όρων παράδοσης στους Γερμανούς, ενώ εγώ πιστεύω πως έστω και στο «παραπέντε», έστω και με τον σημερινό αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα – καθότι έχουμε να δούμε αξιόλογο πρέσβη από την εποχή του Μπερνς – μπορούμε και πρέπει να προκαλέσουμε την παρέμβαση των ΗΠΑ. Απεναντίας με τον Χρύσανθο, για το θέμα Αμερική, δεν υπάρχει περίπτωση να διαφωνήσουμε.
http://www.spirosrizopoulos.com
Σχόλιο jimner: Εαν δεν καταλάβουμε πόσο διαπλεκόμενοι είναι οι κυβερνώντες με το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο, πάντα θα μένουμε με την απορία γιατί δεν έχουν το ανάστημα να ορθώσουν τη φωνή τους.
Εάν υπήρχε έννομη τάξη στην Ελλάδα τα περισσότερα κόμματα έπρεπε να είχαν πτωχεύσει και διαλυθεί λόγω χρεών, τα ΜΜΕ που τα στηρίζουν να είχαν βάλει λουκέτο λόγω φορολογικών και λοιπών ατασθαλειών, οι ξένες εταιρείες (Siemens , Hochtief κλπ) έπρεπε να είχαν καταβάλλει σε φόρους και πρόστιμα δισεκατομυρίων , και οι μισοι από τους πολιτικούς μας θα έπρεπε να είναι υπόδικοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου