Η Ντέμι Μουρ και οι βδέλλες

Της Λένας Παπαδημητρίου

Διαβάζοντας εσχάτως ότι η 50χρονη Ντέμι Μουρ ετοιμάζεται να γράψει τα άκρως πικάντικα απομνημονεύματά της (οι φήμες στους χολιγουντιανούς διαδρόμους ήδη κάνουν λόγο για συμβόλαιο 2 εκατομμυρίων δολαρίων με τον εκδοτικό οίκο ΗarperCollins), θυμήθηκα εκείνο το σχόλιο του Ντέιβιντ Λέτερμαν όταν την είχε καλέσει προ ετών στην εκπομπή του. 
Ακούγοντάς τη να περιγράφει γλαφυρά ένα μυστικό της αιώνιας νεότητάς της, που δεν ήταν άλλο από τη βδελλοθεραπεία (αληθινές βδέλλες απομυζούν το αίμα σου για να το αποτοξινώσουν), ο χιουμορίστας οικοδεσπότης τη ρώτησε με νόημα: «Είσαι βέβαιη ότι δεν πρόκειται για εμμηνόπαυση;»...
.
Η Ντέμι Μουρ (που πέρυσι τέτοια εποχή χώρισε με τον trophy husband της, τον κατά 16 χρόνια νεότερό της Αστον Κούτσερ) προσπαθεί και αυτή να επιβιώσει στην εποχή της «αθνητότητας», όπου κατά τους ειδικούς η μέση ηλικία είναι από ακαθόριστη (άλλοι την εντοπίζουν στα 40, άλλοι στα 50, άλλοι στα 60) έως παντελώς κατηργημένη. Το ίδιο κάνει και η αισίως 52χρονη Μαντόνα που πριν από δύο μήνες έδειχνε τη ρώγα της σε αλαλάζοντα πλήθη στην Κωνσταντινούπολη. Το ίδιο κάνουν χιλιάδες «μεσόκοπες» γυναίκες του δυτικού κόσμου που γαντζώνονται με νύχια και με δόντια από τα οιστρογόνα τους.
Η πίεση είναι μεγάλη. Και να μη δείχνεις και να μη νιώθεις την ηλικία σου. Να λιώσεις τον χρόνο κάτω από το δεκάποντο τακούνι σου. Η τεχνολογία και η επιστήμη σιγοντάρουν αυτή τη γλυκιά αυταπάτη. Λίγο μπότοξ στο μέτωπο και στο «πόδι της χήνας», μπόλικη γυμναστική, ισορροπημένη διατροφή και κανείς (ούτε εσύ η ίδια) δεν θα το πάρει χαμπάρι. Οπως οι σταρ του Χόλιγουντ. Δεν γερνούν, απλώς μια μέρα εξαφανίζονται από προσώπου Γης. Χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι οι προσπάθειες πάντα εκτιμώνται. Οπως ορθώς το είχε θέσει ο θρυλικός αμερικανός δημοσιογράφος και σχολιαστής Αντι Ρούνεϊ (πέθανε μόλις πέρυσι): «Ναι, επαινούμε για πολλούς λόγους τις γυναίκες άνω των 40. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι αμοιβαίο. Για κάθε εκθαμβωτική, έξυπνη, καλοχτενισμένη, “καυτή” γυναίκα άνω των 40, υπάρχει ένα λείψανο με φαλάκρα και κοιλιά που φοράει κίτρινο παντελόνι και γίνεται “ρόμπα” στο πλευρό μιας 22χρονης γκαρσόνας».
Είναι και αυτός ο αγώνας δρόμου για την κατάργηση των ορίων της γονιμότητας στις γυναίκες που έχει συμβάλει τα μάλα. Αφού, για παράδειγμα, στα 45 μου στέκομαι στην ουρά στο σουπερμάρκετ με δύο πακέτα Pampers Νewborn και μια κρέμα για το σύγκαμα, δεν μπορεί, είμαι ακόμη νέα. Μια γνωστή, γύρω στα 50, μου εκμυστηρεύτηκε ότι παρ’ ότι έχει αναμφίβολα εμφανίσει όλα τα ενοχλητικά για την πλειονότητα των γυναικών συμπτώματα της εμμηνόπαυσης (νυχτερινές εφιδρώσεις κτλ.), δεν προλαβαίνει ούτε να τα νιώσει ούτε να σκεφτεί, διότι είναι μονίμως απασχολημένη με τα δίδυμα, μόλις τριών ετών, αγόρια της. Για να συμπληρώσει όμως: «Κανείς δεν σε προειδοποιεί για τη σωματική και ψυχολογική κούραση που συνεπάγεται το μεγάλωμα ενός παιδιού σε αυτή την ηλικία. Μερικές φορές νομίζω πως θα πέσω κάτω». Θυμάμαι, βέβαια, πάντα και τα σκληρά λόγια μιας παιδιάτρου: «Βλέπω το υπερβολικό άγχος που έχουν οι μεγάλες μαμάδες που έχουν κάνει παιδιά με εξωσωματική. Είναι υπερπροστατευτικές, κάνουν πράγματα που δεν διανοείται να κάνει π.χ. μια γυναίκα 30 χρόνων, γιατί ξέρουν ότι δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία να κάνουν παιδί. Και καλά όταν είναι μικρό. Τι θα γίνει, όμως, όταν αυτό φτάσει στην εφηβεία και η μαμά είναι 60-65 χρόνων;».
Μια μέρα στο γυμναστήριο δεν μπόρεσα να μην κοιτάξω έμπλεος θαυμασμού μια λαμπερή γυναίκα μέσης ηλικίας. Σώμα αδύνατο και σφριγηλό, αληθινές ρυτίδες και ένα χαμόγελο που θύμιζε νεαρή έφηβο στην αυλή του σχολείου. Πιάσαμε την κουβέντα και μου εκμυστηρεύτηκε ότι πράγματι αισθάνεται 16 ετών, παρ’ ότι έχει κλείσει τα 65. Χωρίς αγώνα, χωρίς εντάσεις, χωρίς να παλεύει με τον χρόνο. Μόνο με φροντίδα και αποδοχή. «Δεν με νοιάζει να δείχνω νεότερη», μου είπε, «αλλά να γεράσω τίμια».