Τα "τσόλια" και οι τσολιάδες...

Καταρχήν, η λέξη «τσόλι» ηχεί παράξενα στ’ αυτιά μου. 
Μου ανακαλεί μια επιτήδευση και μια χυδαιότητα, που δεν έχει σχέση με την καθαυτή σημασία της. 
Κατά δεύτερο, με δυσκολία προσπαθώ να φανταστώ κάποιον από τους τραγουδιστές που...φιγουράρει στη λίστα, να φορά την κουκούλα του φοροφυγά και να καταληστεύει το ελληνικό κράτος. Και δεν εννοώ, φυσικά, ότι όλοι είναι άπορες και αθώες κορασίδες που ζουν από το λογαριασμό ταμιευτηρίου της Φρειδερίκης.
Η φορολογική συνείδηση του Έλληνα είναι ανύπαρκτη...
Από τη στιγμή όμως που και το ίδιο το ελληνικό κράτος θεωρεί τον οποιοδήποτε ελεύθερο επαγγελματία a priori κλέφτη, το παιχνίδι είναι εξαρχής χαμένο. Παρότι δε μ’ αρέσουν οι γενικεύσεις, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι από τη συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους πολίτης και κράτος βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα. Οι γέφυρες επικοινωνίας και οι σχέσεις εμπιστοσύνης έχουν χαθεί εντελώς.

Οι περιουσίες των σταρ δε χτίζονται από τη μια μέρα στην άλλη ούτε με το άγγιγμα του Μίδα. Σκεφτείτε όλους αυτούς τους Ελληναράδες με χρεωμένες ζωές, σπίτια και αυτοκίνητα στα κάθε λογής νυχτερινά κέντρα ανά την επικράτεια να αποτιμούν τη ματαιοδοξία τους με 200 ευρώ το (νοθευμένο) μπουκάλι. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που με την ίδια ελαφρότητα και ευκολία σκορπούσαν δάνεια, μισθούς, μαύρο χρήμα, επιδοτήσεις, επιδόματα (μαϊμού ή όχι) και κοινωνικές παροχές σε λουλουδοπόλεμο και σε «πρώτο τραπέζι πίστα».

Δεν μπορώ να κατηγορήσω τους σταρ που πληρώνονται με πακτωλό χρημάτων για τη δουλειά τους. Ο καθένας αποτιμά τη δουλειά και το έργο του όπως θέλει. Ούτε με αφορούν στο κάτω κάτω οι υπερβολικές απαιτήσεις τους. Οι πιο πολλοί έβρισκαν πρόσφορο έδαφος και τα έκαναν. Αλλά, εντέλει, ποιος ακούμπησε στα πόδια τους όλα αυτά τα χρήματα; Υποθετικά, ακόμα κι αν κάποιος από εμάς έχει τόσο ισχυρές αντιστάσεις και παλεύει με νύχια και δόντια να είναι καθόλα τυπικός και νόμιμος, το ίδιο το σύστημα τον βάζει στη γωνία και τον εξωθεί σε παραβατικές συμπεριφορές. Από κοινωνιολογικής άποψης, σε ένα αλλοτριωμένο και σαθρό πλαίσιο, οι μονάδες ενσωματώνουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό την αλλοτρίωση και τη σαθρότητα.

Αλλά δεν ευθύνονται μόνο οι μονάδες, ευθύνονται αυτός ή αυτοί που αποφασίζουν και σχεδιάζουν το πλαίσιο.

Από την άλλη, ακόμα κι αν ένας καλλιτέχνης είναι φοροφυγάς, εγκληματίας, απατεώνας, δεν μπορούμε να ταυτίζουμε το έργο του με τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης και την κενότητα της ψυχής. Το έργο του καλλιτέχνη ακολουθεί τη δική του αυτόνομη διαδρομή. Και σ’ αυτήν ακριβώς την πορεία δε χωρούν τα λαϊκά δικαστήρια. Όπως αποστρεφόμαστε τα τάγματα εφόδου, έτσι πρέπει να αποστρεφόμαστε και τη δημόσια διαπόμπευση.

Σ’ ένα τραγούδι της η Χαρούλα λέει «Έλα μωρό μου να κάνουμε έναν Έλληνα ακόμα». 
Ε αυτός ο Έλληνας, δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχει στο DNA του τον Ελληναρά και τον τσολιά της φαυλότητας. 

Του Θωμά Σίδερη

fimotro