Τι κάνει η Χρυσή Αυγή;

Τα της έντασης που σημειώθηκε το απόγευμα της Τρίτης στο λιμάνι του Πειραιά - όταν ομάδα της Χρυσής Αυγής επιτέθηκε στο όχημα το οποίο μετέφερε τον 19χρονο, που κατηγορείται για την κακοποίηση της δύσμοιρης κοπέλας στην Πάρο - τα γνωρίζετε.
Το ρεπορτάζ συναδέλφων καταγράφει - κατηγορηματικά - ότι μέλη της Χρυσής Αυγής εισέβαλαν στο πλοίο και βιαιοπράγησαν στο όχημα της Αστυνομίας, σπάζοντας μάλιστα το παρμπρίζ του, με στόχο, φυσικά, τον δράστη.
Δεν μπορούμε να συζητήσουμε το πόσο ειδεχθής και ανθρωπόμορφη είναι η απόλυτα βίαιη πράξη του νεαρού Πακιστανού εις βάρος της 15χρονης...

Τώρα, αφού εξεταστεί κάθε παράμετρος σχετική με την υπόθεση, το λόγο έχει ήδη ο Νόμος και οι λειτουργοί του. Έτσι, θα στοιχειοθετηθεί το όποιο κατηγορητήριο προκύψει και θα επιβληθούν οι ποινές που αρμόζουν σε όλες τις παρόμοιες και καθ’ όλα εγκληματικές πράξεις. 

Αυτή είναι η δουλειά της Δικαιοσύνης, αυτή είναι η ηθική, κοινωνική και νομική υποχρέωσή της κι αυτό είμαι βέβαιος ότι θα πράξει, σε κάποια αίθουσα δικαστηρίου.

Πόση απόσταση, όμως, έχει όλο αυτό, από εκείνα που είδαμε στον Πειραιά; Τι, ακριβώς, κάνει η Χρυσή Αυγή; Τι τύπου «ακτιβισμός» είναι αυτός που έχει αναπτύξει; 

Μπορεί να αντιμετωπίζουμε άπειρα προβλήματα στην καθημερινότητά μας, αλλά - ευτυχώς, προς το παρόν - παραμένουμε μια συντεταγμένη πολιτεία και έτσι πρέπει να παραμείνουμε. 

Δεν παίρνει ο καθένας την καραμπίνα ή το σπαθί του, για να απονείμει Δικαιοσύνη, για να βρει το δίκιο του ή για να λύσει τις διαφορές του, οικονομικές, νομικές ή ηθικές. 

Αυτό το μαζικό «πέσιμο» που έκαναν οι Χρυσαυγίτες στο αυτοκίνητο με το οποίο γινόταν η μεταφορά του Πακιστανού, δεν έχει καμία θέση, σε καμία ευνομούμενη κοινωνία.

Το γράφω και πάλι: Αν πάρει ο καθένας από εμάς το Νόμο στα χέρια του, κάνοντας διάφορες ενέργειες με τις οποίες θα λύνει μόνος του τις όποιες ανακύπτουσες διαφορές έχει με κάποιον, είναι δεδομένο ότι η κοινωνία μας θα μετατραπεί σε μια απέραντη ζούγκλα. Θα μιλάμε τότε για μια κατάσταση ανεξέλεγκτη, κατά την οποία όλα θα διέπονται από τον γνωστό «νόμο της ζούγκλας». Ειλικρινά, τρέμω και μόνο στην ιδέα ότι σε αυτήν την περίπτωση θα επικρατήσει ο πιο δυνατός, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, που δεν θα εμπίπτει σε καμία ένδικη και νόμιμη διαδικασία.

Τότε, τα αποτελέσματα αυτής της πρακτικής δεν θα φέρουν κανένα ψήγμα πολιτισμού και, εν τέλει, δεν θα μας διαφοροποιεί τίποτε από τα ζώα της άγριας φύσης.

Καλά θα κάνουν, λοιπόν, οι όποιοι επίδοξοι «στρατιώτες», να αλλάξουν άρδην τη συμπεριφορά τους, δεν είναι κοινωνικά αποδεκτές οι τακτικές που ενέχουν παντελή έλλειψη Δημοκρατίας και, ταυτόχρονα, καλλιεργούν το στέρφο χώμα του φόβου. 

Η Δικαιοσύνη δεν είναι προσωπικώς διεκπεραιωτική υπόθεση του καθενός, ούτε ποτίζεται με διώξεις, βανδαλισμούς, αυτοδικίες και αίμα.

Αν δεν δοθεί η δέουσα προσοχή σε τέτοιες πράξεις, το μέλλον προδιαγράφεται σκοτεινό και ζοφερό: Αν υπάρξει αργοπορία στην αντίδραση, θα δούμε αντίστοιχους, «τακτικούς» λόχους, που θα επιβάλλουν, κάθε στιγμή, τον - κατά το δοκούν - «νόμο» τους σε γειτονιές, κυνηγώντας ανθρώπους που δεν θα είναι απαραίτητα εγκληματίες. 

Απλώς, θα έχουν άλλο χρώμα δέρματος και άλλη εθνικότητα, ικανή συνθήκη για να δράσουν κάποιοι «Έλληνες», εγκληματικά, απέναντί τους.

Προτού, λοιπόν, όλη αυτή η «αγανακτισμένη», φασιστική αντίδραση θεριέψει και προτού αποτελέσει αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μας - σήμερα, κιόλας - πρέπει να ληφθούν μέτρα, από την Πολιτεία. Επειδή, αύριο, θα έχει χαθεί το momentum του νομικού πολιτισμού μας.

Ο Νόμος είναι ένας, κανείς δεν έχει δικαίωμα να στήνει «λαϊκά δικαστήρια». Ο δράστης της Πάρου θα κριθεί ένοχος, στον νομικό βαθμό που του αναλογεί, αφού καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου, ακολουθηθεί κάθε νόμιμη διαδικασία και του απαγγελθούν κατηγορίες. Η άγρια Δύση - με τις μονομαχίες, τα λιντσαρίσματα και τις λογής ασχημονίες - έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Κανείς, πλέον, δεν είναι υπεράνω του Νόμου.

Και ο 19χρονος δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο ένοχος για τις αποτρόπαιες πράξεις του, επειδή είναι Πακιστανός. Κάθε μη νόμιμη πράξη - άρα αξιόποινη - και κάθε έγκλημα, δεν έχει εθνικότητα και εθνότητα.

Θα μπορούσα να γράψω μια πτυχιακή επ’ αυτού, αλλά ας το κλείσω εδώ.

Ας μην εξηγώ, περαιτέρω, τα αυτονόητα της κοινωνίας μας. 

   

του Σπύρου Σεραφείμ