«Η ροδιά μου, η μετανάστευση και μια αυτοκτονία»

Προχθές πήγα να χαιρετήσω τη γιαγιά μου. Ίσως δεν την ξαναδώ ποτέ, φεύγω μετανάστης και η γιαγιά είναι 89 χρονών, οπότε σε ένα χρόνο που υπολογίζω πως θα γυρίσω (στην καλύτερη περίπτωση και οικονομικών επιτρεπόντων) μπορεί να μην με περιμένει. 

Είπα στην μητέρα μου ότι θα πέρναγα να την πάρω να φάμε μαζί και αυτή μου απάντησε ότι η γιαγιά θα είναι κουρασμένη και δεν θα μπορεί. Δεν είχα καταλάβει τι μπορεί να έκανε για να κουραστεί. Φτάνοντας στην εξώπορτα δεν αναγνώρισα το σπίτι.

Είχαν γίνει...

εκτεταμένες εργασίες συντήρησης γιατί ήταν έτοιμο σχεδόν να πέσει. Το είχε φτιάξει ο παππούς το 1934 – ήταν 16 χρόνια μεγαλύτερος από τη γιαγιά, την είχε πάρει μικρούλα και πάντα την αγαπούσε σαν τα μάτια του και την είχε βασίλισσά του – και το είχε χτίσει δίπλα σε μία ροδιά η οποία απ’ ό,τι λέγεται ήταν εκεί από όταν είχε πάρει το χωράφι ο πατέρας του. Θα ήταν δηλαδή 120-130 χρόνων δέντρο. Η γιαγιά λέει ότι ίσως ήταν πάνω από 150. Αλλά δεν είναι πλέον.

Έκοψαν τη ροδιά μας. Γι αυτό νόμισα ότι κοίταζα το λάθος σπίτι όταν έφτασα μπροστά στην πόρτα, δεν ήταν οι τοίχοι που φαίνονταν καινούργιοι, αλλά η αυλή που έμοιαζε άδεια.

Με έπιασε ένα σφίξιμο στην καρδιά. Στην αρχή ήθελα να πείσω τον εαυτό μου ότι την έβγαλαν προσεκτικά με τις ρίζες της και την πήγαν κάπου παράμερα, και όπου να ‘ναι θα την ξαναφυτέψουν στο ίδιο ακριβώς μέρος, με την λυπημένο γέρικό της σκύψιμο και τα γλυκά της ρόδια – τα καλύτερα που είχα φάει ποτέ. Θυμήθηκα το φιλαράκι μου που αυτοκτόνησε και πώς προσπαθώ πάντα να πείσω τον εαυτό μου πως κάποια μέρα θα τον ξαναπετύχω στο δρόμο – δεν έχω δει τον τάφο άρα δεν έχει πεθάνει, άλλη μια από τις μαλακισμένες του πλάκες.

Άλλα μάλλον δεν θα ξαναδώ τον Δημήτρη, και δεν θα ξαναφάω ρόδια από το δέντρο μας.

Την έκοψαν λέει η γιαγιά, ήταν σάπια. «Και η χώρα» μουρμουράω, αλλά δεν ακούει και πολύ καλά. Η κοπέλα μου με κοιτάει στραβά. Ήρθαμε να χαιρετίσουμε τη γιαγιά, όχι να μιλήσουμε για πολιτική.

Λέμε τα ίδια πάντα με τη γιαγιά, για τα ξαδέρφια στο χωριό που το πολεμάνε, για την ξαδέρφη στη Γερμανία που βρήκε επιτέλους δουλειά, για τους Aλβανούς που φεύγουν δυστυχώς από το χωριό γιατί μετά από 20 χρόνια που είναι εκεί δεν έχει πλέον μεροκάματα, για την παιδική μου φίλη που είναι παντρεμένη με τον παιδικό μου φίλο που είναι αλκοολικός σχεδόν από τα παιδικά μας χρόνια. Ποιος ξέρει πώς θα βγουν τα παιδιά τους σε ένα χωριό που κάνεις τάμα για να τη σκαπουλάρεις από την κίρρωση του ήπατος…

Εγώ όλη την ώρα όμως σκέφτομαι τη ροδιά, δεν είναι η ίδια η αυλή μας χωρίς τη ροδιά μας. Φεύγουμε και η γιαγιά βγάζει να μου δώσει χαρτζιλίκι 60 ευρώ. «Ξοδεύτηκα με το σπίτι, δεν έχω άλλα. Για τις βενζίνες παιδί μου». Κοντεύω τα 37, είμαι γιατρός. Τα παίρνω χωρίς να το σκεφτώ. Είναι πολλές οι βενζίνες μέχρι τη Σουηδία γιαγιά, και είσαι η μοναδική ασθενής από την οποία παίρνω φακελάκι – πάνω από 30 χρόνια τώρα, απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου.

Χαιρετάω τη γιαγιά και κλείνω την πόρτα χωρίς να κοιτάξω πίσω, μου αρέσει να σκέφτομαι ότι η ροδιά είναι ακόμα εκεί. Ίσως στο Γκέτεμποργκ πετύχω και τον Δημήτρη πουθενά.

    Β.Ν.

Υ.Γ. Εχθές έβλεπα φωτογραφίες από τις πυρκαγιές στα ειδησεογραφικά sites και για πρώτη φορά παραδόξως δεν στεναχωριόμουν. Τελικά, είμαι κατά βάθος Έλληνας και εγώ και με ενδιαφέρει μόνο η πάρτη μου, και αφού δεν υπάρχει πλέον η ροδιά μας μάλλον δεν με νοιάζει που θα καούν όλα τα δέντρα των άλλων. Σε αυτή τη χώρα το μόνο που προβλέπεται πλέον να ευδοκιμεί και να ανθίζει και να θεριεύει είναι ο φασισμός και η βλακεία, που όσο έμειναν κρυφά για δεκαετίες τώρα θα γίνουν ζούγκλα.

Αγαπητέ φίλε, πριν από λίγες ημέρες, στην επέτειο του θανάτου του πατέρα μου, φυτέψαμε στον κήπο -ανάμεσα στα δέντρα που αυτός είχε φυτέψει- δυο ροδιές. Η μία είναι αυτή στη διπλανή φωτογραφία. Η άλλη είναι διαφορετική ποικιλία. Τα δέντρα δεν ζουν για πάντα – κάποτε πεθαίνουν κι αυτά. Τα δέντρα που βλέπουμε γύρω μας -και κάποια από αυτά αποτελούν σημείο αναφοράς για τα παιδικά μας χρόνια αλλά και για την πορεία μας στη ζωή- κάποιοι τα έχουν φυτέψει. Τη ροδιά, στην αυλή της γιαγιάς σας, κάποιος την φύτεψε. Οπότε, να φυτέψετε κι εσείς μια ροδιά. Επίσης, να κάνετε ένα παιδάκι. Καλή τύχη στη Σουηδία και καλή πατρίδα.

    pitsirikos.net

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com