Το δάκρυ της πισίνας

Η πισίνα ήταν το αποδεικτικό στοιχείο της επιτυχίας στα χρόνια της ευμάρειας. 

Πισίνες χτίζονταν παντού, στο Κέντρο της Αθήνας και τα προάστια, στα βουνά και τους κάμπους, στα νησιά, δίπλα στη θάλασσα. 

Κι αν δεν είχες μια τουλάχιστον πισίνα, έστω σε μέγεθος γούρνας, δεν σε έσωζε από τη χλεύη ούτε το 4×4 ούτε η μεζονέτα.

Δεν χρειαζόταν να ξέρεις κολύμπι, ούτε και να τη χρησιμοποιείς. 

Εφτανε να τη βλέπεις εκεί, μπροστά απ’ το παράθυρό σου, και να ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή μπορείς να πλατσουρίσεις στα νερά της. Γιατί η πισίνα είναι δική σου κι εσύ τα κατάφερες, δεν πήγαν στράφι τόσοι κόποι και τόσες οικονομίες μιας ζωής.

Ο πανικός που κατέλαβε τον πληθυσμό όταν το ΣΔΟΕ άρχισε να καταγράφει τις πισίνες δεν οφειλόταν μόνο στον φόβο των προστίμων...

Τις έκρυβαν όπως κρύβεις τα χρυσαφικά της γιαγιάς απ’ τους επίδοξους διαρρήκτες, γιατί η... πισίνα δίπλα στα σκίνα είναι κομμάτι της ψυχής σου.

Είναι βέβαια απορίας άξιον πώς σε μια χώρα που τη βρέχουν τα πελάγη απ’ άκρη σ’ άκρη, όπως μαθαίναμε στην πατριδογνωσία, αυτός ο λάκκος με τα νερά ξεσήκωνε τον πόθο και προκαλούσε τέτοια πάθη. 

Οπως είναι και απορίας άξιον πώς, ενώ υπήρχε τέτοια μανία με τις πισίνες, κανείς δεν φρόντισε να φτιάξει μερικές δημόσιες παραπάνω. 

Ισως γιατί αυτές είναι για να κολυμπάς και όχι για να πλατσουρίζεις. Ασε που στη δημόσια πισίνα δεν σ’ αφήνουν να κάνεις «μπαρμπικιού». Και τι αξία έχει μια πισίνα χωρίς την υπέροχη μυρουδιά της τσίκνας, χωρίς τον ιδρωμένο πατριάρχη ο οποίος πέτυχε το πρωί κάτι πρώτα παϊδάκια στον χασάπη και τώρα τα ψήνει όπως μόνο αυτός ξέρει να ψήνει.

Τώρα που πολλοί συμπατριώτες μας είναι αναγκασμένοι να σκεπάσουν με χορτάρι την πισίνα τους λόγω ΣΔΟΕ και άλλοι να κόψουν τα παϊδάκια λόγω χοληστερίνης, είναι απολύτως φυσιολογικό η είδηση για την ύπαρξη πισίνας και «μπαρμπικιού» στον Κορυδαλλό να προκαλεί σοκ και δέος.  

Και ποιος την έχτισε, και πώς την έχτισαν; Και είναι δυνατόν, τη στιγμή που εμείς οι αθώοι και ευυπόληπτοι είμαστε αναγκασμένοι να στερηθούμε τα πλατσουρίσματα, οι «άλλοι», οι κολασμένοι, να τσακώνονται για τη θερμοκρασία του νερού; 

Και βέβαια θα μπορούσε να είναι μια είδηση στην οποία κανείς δεν δίνει σημασία. Ή θα μπορούσε η πισίνα ή η γούρνα ή το σιντριβάνι να έχει γίνει με απόφαση του υπουργείου Δικαιοσύνης για να καλλωπίσει κάπως τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης στο μεγαλύτερο σωφρονιστικό ίδρυμα της χώρας. 

Ομως χτίστηκε, λέει, εν κρυπτώ, χωρίς άδεια και μάλιστα με ύποπτης προέλευσης χρήμα, όπως, εδώ που τα λέμε, οι περισσότερες πισίνες στην επικράτεια.

Ε, ναι, η συνύπαρξη πισίνας και Κορυδαλλού σοκάρει γιατί θίγει δύο θεμελιώδεις κοινωνικές αξίες. Η πρώτη είναι πως η πισίνα είναι τεκμήριο επιτυχίας και ευημερίας, ουδόλως δε χρηστικό ή και θεραπευτικό εργαλείο. Η δεύτερη είναι πως οι φυλακές δεν φτάνει να είναι φυλακές. Πρέπει να είναι και κολαστήρια, αν μη τι άλλο για να καταλαβαίνουν όσοι δεν είναι εκεί μέσα την αξία της δικής τους κόλασης.

      Του Τάκη Θεοδωρόπουλου,   tanea.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com