Βρετανία: Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις

Τα ζητήματα είναι απλά. 

Αυτό μας λένε συνεχώς οι ευρωσκεπτικιστές, όπου καθίσουν, κι όπου βρεθούν.  

Ότι οι Βρετανοί πολίτες θα πρέπει να αποφασίσουν από μόνοι τους, αν θα πρέπει να παραμείνει η χώρα τους στην ΕΕ, για δυο κύριους λόγους:
Πρώτον, επειδή όντας εντός της ΕΕ, η χώρα δεν είναι εθνικά και δημοκρατικά κυρίαρχη, κάτι που ενδέχεται να μας δυσαρεστεί. 

Και δεύτερον, επειδή το 1975 απλώς μας τέθηκε το ερώτημα αν θέλουμε να γίνουμε μέλη της ΕΟΚ. Άρα εξαπατηθήκαμε.
Τώρα, θέλουμε μια ακόμη ευκαιρία να επιλέξουμε αν θέλουμε να παραμείνουμε, με δεδομένη την εξέλιξη της ΕΕ.
Στα επόμενα χρόνια, δεκαετίες, μπορεί και αιώνες, αυτά θα είναι τα δυο παλούκια με τα οποία θα μας χτυπάνε στο κεφάλι οι υπέρμαχοι της εξόδου από την ΕΕ.  

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι οι ισχυρισμοί τους αυτοί είναι άκυροι, αν όχι σαχλοί...

Σε μια πρόσφατη τηλεοπτική αντιπαράθεση στο BBC Newsnight, ο Jeremy Paxman καταχειροκροτήθηκε όταν πρόβαλλε μια φωτογραφία του άχρωμου προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Herman Van Rompuy, και ζήτησε από τους θεατές να του πουν αν τον ψήφισαν, ή έστω αν γνώριζαν ποιος είναι. Το θέμα λοιπόν είναι πως δεν θέλουμε να μας κυβερνούν κάποιοι μη εκλεγμένοι γραφειοκράτες, που δεν ξέρουμε καν το όνομά τους.
Ναι αλλά…. Γιατί δεν μας έδειξε φωτογραφίες των επικεφαλής του ΝΑΤΟ, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του ΔΝΤ, της FIFA, ή του ΟΗΕ; Κανέναν απ’ αυτούς δεν εκλέξαμε. Μερικοί μάλιστα προέρχονται από κάποια μακρινά και αστεία κράτη, που ούτε μπορούμε να προφέρουμε το όνομά τους (εκτός ίσως από τον πρόεδρο της FIFA).

Όλοι όμως αυτοί οι αξιωματούχοι ελέγχουν μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας. Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι μας επέλεξαν να τους παραδώσουν εξουσίες, χωρίς καν να μπουν στον κόπο δημοψηφίσματος. Η συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ μας υποχρεώνει να πολεμήσουμε αν κάποια άλλη χώρα επιτεθεί για παράδειγμα στην Τουρκία. Δεν υπάρχει αλλά. Αν δεν αναιρέσουμε τις υποχρεώσεις μας βάσει του ιδρυτικού καταστατικού του ΝΑΤΟ, τότε θα πρέπει να πολεμήσουμε για την Τουρκία, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Και σε σχέση με ένα τέτοιο ενδεχόμενο, οι θυσίες για την συμμετοχή μας στην ΕΕ μοιάζουν σχετικά ανούσιες.

Η συμμετοχή μας στον ΠΟΕ περιορίζει τις επιλογές μας για επιδότηση της βιομηχανίας μας, ή για την χρήση δασμών προκειμένου να αποθαρρυνθούν οι εισαγωγές.

Η συμμετοχή μας στον ΟΗΕ, σύμφωνα με όρους που συνυπογράψαμε, μας κάνει υπόλογους απέναντι στο διεθνές δίκαιο.

Τέλος, η συμμετοχή μας στον Παγκόσμιο Θαλάσσιο Οργανισμό, μαζί με το θαλάσσιο δίκαιο, καθορίζουν την ναυτιλία μας και τον ορισμό των ΑΟΖ μας.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι από το 1945, η βρετανική πολιτική αφορά στη δημιουργία και στη συμμετοχή διεθνών οργανισμών με κοινούς κανόνες, έτσι ώστε να καλλιεργείται η συνεργασία, η συλλογική ασφάλεια και η ελευθερία στο εμπόριο. Όχι οι συγκρούσεις. Όλα αυτά απαιτούν παραχώρηση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας, με αντάλλαγμα κάποια οφέλη. Θα μπορούσαμε να είμαστε εντελώς ανεξάρτητοι και να ορίζουμε δικούς μας κανόνες, ακόμη και στο ποδόσφαιρο, αλλά αυτό δεν θα «τράβαγε».

Έτσι, άσχετα με το τι λένε οι ευρωσκεπτικιστές, η συμμετοχή μας στην ΕΕ δεν είναι άσπρο μαύρο, ελεύθεροι ή δούλοι, υποταγμένοι ή ανεξάρτητοι. Εκτός κι αν αποφασίσουμε να αποσυρθούμε απ’ όλους τους διεθνείς οργανισμούς.

Όλα λοιπόν είναι σκιές του γκρι και ζήτημα διαβάθμισης. Και εδώ μπαίνει στο παιχνίδι ο μεγάλος μύθος της κοινής αγοράς. Οι φιλοευρωπαϊστές επιμένουν (λανθασμένα) ότι δεν ξεγέλασαν κανέναν το 1975. Ναι αλλά το δημοψήφισμα του 1975 είχε να κάνει με την συμμετοχή μας στην κοινή αγορά. Και για αυτό το ζήτημα προέκυψε η ΕΕ, μαζί με τις διαδικασίες και τις ντιρεκτίβες της. Απλά, οι αντιευρωπαϊστές δεν καταλαβαίνουν το τι ακριβώς εμπεριέχει μια κοινή αγορά.

Ίσως θα πρέπει να διαβάσουν τον Adam Smith. 

Πριν από δυο αιώνες είχε πει πως για να λειτουργήσει μια αγορά, χρειάζονται κοινοί, αποδεκτοί κανόνες, καθώς και ένας τρόπος για να εφαρμόζονται. Μπορείς να έχεις μόνο βασικούς κανόνες σε μια περιοχή ελεύθερου εμπορίου, διατηρώντας εθνικούς κανόνες για τις επιχειρήσεις σε κάθε κράτος. Ή μπορείς να έχεις πολλούς κανόνες, που να καλύπτουν τους ανθρώπους, όσο και τα προϊόντα και τις υπηρεσίες, προστατεύοντας τα μέλη από τα καρτέλ, τις ταρίφες, τις απομιμήσεις προϊόντων, κλπ.

Αυτό είναι η πραγματική κοινή αγορά. Χρειάζεται κανόνες και αξιωματούχους για να τους αποφασίζουν, μαζί με επιθεωρητές και δικαστήρια για να διασφαλίζουν την εφαρμογή τους. Αυτή είναι η σημερινή ΕΕ.

Ξεχάστε λοιπόν την ατάκα «χρειαζόμαστε την εθνική μας κυριαρχία». Ακόμη κι αν φεύγαμε από την ΕΕ, πάλι δεν θα ήμασταν εθνικά κυρίαρχοι.

Ξεχάστε επίσης την ατάκα «το μόνο που θέλαμε ήταν η ΕΟΚ». Αυτό έχουμε και σήμερα. Είναι απλά θέμα διαβάθμισης.

Για αυτό δεν έχει νόημα το δημοψήφισμα. Ειδικά τώρα, που η φύση της ευρωζώνης, που αποτελεί μια εξελιγμένη μορφή της ΕΟΚ, με όλα τα πολιτικά της ελαττώματα, βρίσκεται σε κατάσταση ρευστότητας.

Αν γίνει δημοψήφισμα, ο κόσμος θα κληθεί να αποφασίσει αν αξίζει τον κόπο να βγούμε από την ΕΕ. Και η όποια απόφαση θα είναι τελεσίδική. Τα διλήμματα θα έχουν μια συναισθηματική φόρτιση, αλλά θα πρέπει να αναλογιστούμε αν μετά την απόφαση περί εξόδου, τα κέρδη θα είναι τέτοια που να αξίζει τον κόπο να φύγουμε.

Αξίζει δηλαδή η λίγο περισσότερη εθνική κυριαρχία που θα αποκτήσουμε αν φύγουμε; 

Αξίζει τον κόπο να μην μπορεί ο Βρετανός να ζει και να εργάζεται στην Ισπανία ή στην Ιταλία, ή όπου αλλού θέλει;




theigazette.com
S.A.
http://www.antinews.gr 

politika.gr