«Δέν ξέρουμε ἴντα συντυχαίνουμε»... Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται...

...quo vadimus, quid facimus (πού πάμε, τι πράττουμε)

Και στο παρελθόν η Ελλάς έπεσε αλλ’ ουδέποτε ξέπεσε.

Γλιστρούσε αλλά δεν παραπατούσε, ούτε παραμιλούσε.

Σήμερα μοιάζει με ξεπεσμένο φάντασμα και στο εξωτερικό προβάλλεται σαν χρεοκοπημένος διάβολος.

Κι εμείς –πέρα από την οικονομική λεηλασία- ζούμε σε μια Ελλάδα χωρίς ελληνικότητα.

Αυτοί που –κακή της τύχη- πήραν στα χέρια τους το άρμα της παιδείας, το οδήγησαν στην άβυσσο της ασυδοσίας και του μηδενισμού.

Λείπει πλέον από τη ζωή μας ο πεπαιδευμένος άνθρωπος.

Ο άνθρωπος με τη βαθειά καλλιέργεια, ο μορφωμένος με την πλήρη του όρου έννοια...

Έγραφε προ 110 και πλέον ετών ο αοίδιμος Παπαδιαμάντης, που πέρσι τιμήσαμε υποτονικά τα 100 χρόνια από το θάνατό του:  

«Μορφωμένους θέλουμε· όχι εγγραμμάτους».

Εγγραμμάτους, δηλαδή πτυχιούχους και πολυπτυχιούχους έχουμε πολλούς· μορφωμένους δεν έχουμε, δηλαδή ανθρώπους με άρτια μορφή.

Έχουμε κλάσματα ανθρώπων που δεν είναι ικανοί να σηκώσουν ούτε το βάρος του παρελθόντος, ούτε τις ευθύνες του παρόντος και πολύ περισσότερο τις ευθύνες του μέλλοντος.

Δεν έχουμε τους κατάλληλους πνευματικούς και πολιτικούς πλοηγούς που θα μας κατευθύνουν προς κάποιον ελπιδοφόρο ορίζοντα.