Το Πρότζεκτ

...Τώρα πιά ξέρει τη μοίρα του. Θα δεχτεί όποιαδήποτε θεραπεία. 

Και αν αυτή αποτύχει πάλι θα ξέρει πως ο θάνατός του 

δεν είχε τίποτα το επιλήψιμο. Κόψτε του το πόδι. 

Και χωρίς αναισθησία και χωρίς αντιβίωση. 

Και αν ζήσει θα μας ευγνωμονεί. 

Αν πάλι πεθάνει θα θεωρήσει τον θάνατό του δίκαιο...

Μυθοπλασίες της καθημερινότητας

Gisa Hardt: Carthago delenda est

Χρόνια τώρα ο "ασθενής" λάβαινε τις δόσεις του μικροβίου. 

Οι γιατροί δεν ανησύχησαν ποτέ, αντίθετα τον καθυσύχαζαν. 

Και αυτός συνέχιζε να παίρνει τη δόση του. Που κάθε φορά ήταν ισχυρότερη. 

Δόση με τη βία, τον εξαναγκασμό, την αλλοτρίωση, τον εκμαυλισμό...

Και ο ασθενής πήγαινε καλύτερα, ο ποταμός εστράφη προς τα οπίσω, το Φώς είδε το αληθινό. Και το τέρας γιγαντωνόταν, πλέκοντας γύρω του και σιγά-σιγά τον ιστό των μελλοντικά καταλογιστέων ενοχών του. Και χειροκροτούσαν οι εξουσιαστές του και εβράβευαν τις επιδόσεις του.

Επιδόσεις, στην πιστωτική του ικανότητα και την αγοραστική του δύναμη, στην κατανάλωση εισαγομένων που συνέβαλλαν στην υπονόμευση της παραγωγής της χώρας του, στο ξεσάλωμά του στα υποπροϊόντα του πολιτισμού των αγορών. Και οι επισκέψεις στα Mall πλήθαιναν και γίνανε Mall και ΙΚΕΑ ναοί προσκυνήματος και χώροι διαπαιδαγώγησης για νήπια και μαθητές σχολείων. Και ενίοτε αν τα εισοδήματα δεν ήταν επαρκή και το όριο δανεισμού δεν επέτρεπε νέες χορηγίες, ο νόμος το επέτρεπε, η εξουσία το υπέθαλπτε, οι επίδοξοι κατακτητές το επιχορηγούσαν και τα media το εξυμνούσαν, να βάλει το μικρό του δάκτυλο στο μέλι. Για νάχουν μετά αυτοί που βουτούσαν χέρια και πόδια στο μέλι το άλλοθι της συνυπευθυνότητας και το τεκμήριο της συν-αθωότητας.

Καταναλωτής-πειραματόζωο, που μεταλλάχθηκε σε νέφος μικροβίων και να γιγαντωθεί από τις επιδόσεις στην πλύση εγκεφάλων των μέσων εξαπάτησης και εκμαυλισμού. Από αυτά τα ίδια τα μέσα που θα κατέφθαναν μετά σαν από μηχανής τιμωροί να ζητήσουν το πριόνισμα των ποδιών και των χεριών του, μολυσμένων ή μή.

*****

Αυτό το project υποδούλωσης των λαών είναι συνταγή από τα υπόγεια μαγειρεία του  νεοφιλελευθερισμού και των διανοητών του. Είναι απορίας άξιον πως πνευματικές ηγεσίες, οικονομολόγοι και διανοητές της αριστεράς δεν διείδαν σε αυτό το πρότζεκτ τίποτα το  μεμπτόν, τίποτα το επικίνδυνο για τους λαούς και τις χώρες. Ειδικά στη χώρα μας που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1986, υλοποιώντας τη διακήρυξη "Πλουτίστε όλοι", εκθρέφοντας τον λαϊκό καπιταλισμό μέσω ενός οίκου ανοχής στον οποίο κατέφευγαν καθημερινά μερικά εκατομμύρια συμπολιτών μας (συνυπολογίζοντας και τους οικείους των). 

Και όταν το όνειρο του λαού-καπιταλιστή έσβησε στον πίνακα του οίκου ανοχής και οι περιουσίες του λαού-επενδυτή γίναν κουρελόχαρτα ονόματι "μετοχές", ελάχιστοι θύμωσαν. Οι πολλοί ικανοποιήθηκαν με την κρύα εκδίκηση, ψηφίζοντας τους υποτιθέμενους τιμωρούς του σκανδάλου. Πίστεψαν  ότι οι τιμωροί θα έτρωγαν τις σάρκες τους, ότι θα στρέφονταν κατά του μηχανισμού της αρπαχτής και της λεηλασίας, της πρώτης σε τόσο μεγάλη κλίμακα μεταπολεμικά. Δεν μπορούσαν και δεν ωθούνταν να σκεφθούν ότι ο κύκλος της ραγδαίας συσώρευσης πλούτου για τους λίγους και μυημένους στο "κόλπο" μόλις είχε αρχίσει. 

Και δεν τους ώθησαν οι φωνές των ηγεσιών της αριστεράς, οι φωνές των άλλων, πνευματικών ηγεσιών και λειτουργών της χώρας, που σε άλλες εποχές στέκονταν παμφαείς φάροι για το λαό. Και αυτό είναι μια ευθύνη που κάποτε πρέπει να αναζητηθεί. Έτσι, τα χιλιάδες θύματα αυτής της πρώτης λεηλασίας (τα εκατομμύρια θάλεγα εγώ-γιατί ο αντίκτυπος υπήρξε και στα σφαλιστικά ταμεία, στους μισθούς, τις συντάξεις αλλά και στην ίδια την αγορά και την παραγωγική βάση της χώρας) κατάπιαν και χώνεψαν την πρώτη δόση ενός δικού τους θανάτου, που διαχύθηκε σε όλη τη χώρα. Και κανείς δεν διδάχτηκε από την αντίδραση άλλου-γειτονικού μας λαού σε μια παρόμοια περίπτωση. Οι εξαπατηθέντες από τις πυραμίδες του Μπερίσα σε μια νύχτα εξεγέρθηκαν, απαίτησαν και πήραν πίσω (ακόμη και σε είδος) το ισόποσο της λεηλασίας των.

Και για πρώτη και ελπίζω τελευταία φορά θα μπώ στον πειρασμό να εξιστορήσω: Για όσους με γνωρίζουν και διαβάζουν τούτες τις γραμμές θα θυμηθούν ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν παραλείπαμε να τονίζουμε στις συζητήσεις μας, τότε. 

  Και είναι αυτή η θύμιση που με εξοργίζει: γιατί νάναι οι λίγοι μόνον που είχαν σκεφθεί από τότε ποιά συνέχεια θα είχε η πρώτη τούτη "αρπαχτή", ποιούς συμβολισμούς αποκτούσε και τί σηματοδοτούσε για τη συνέχεια. Ελάχιστοι λοιπόν, οι μη-γενόμενοι συννένοχοι με τη σιωπή (;) τους και με τη δύναμη της φωνής των.

Το πρώτο πείραμα πέτυχε! Ο δρόμος της Ανάπτυξης είχε ανοίξει διάπλατα. Κάθε εμπόδιο είχε παραμεριστεί. Οι επόμενες δόσεις θανάτου, αποβλάκωσης θα ήταν πιο ισχυρές, αντίδοτα στην ακόμη μεγαλύτερη εξαπάτηση. Δάνεια με χαμηλά επιτόκια, Malls να βρίσκουν καταφυγή τα δάνεια, λαμπερά τζιπ να απαλύνουν τη θύμιση του ερειπωμένου οίκου ανοχής, υποκουλτούρα να ισοπεδώνει νόες και να στραγγίζει ψυχές, πρότυπα ατομικής επιβίωσης αλλά και κοινωνικού καννιβαλισμού. Ώσπου να έλθει η δεύτερη, η τρίτη και η τέταρτη λεηλασία. Που άλλους τους έσπρωχνε στην αυτοκτονία ή στην κατάθλιψη και άλλους στο περιθώριο της ζωής και στην καλύτερη περίπτωση στη ζώνη της απόλυτης πτώχειας.

Σήμερα που θρασύτατα και βίαια μας θέτουν οι Αγορές το δίλημμα φτώχεια ή θάνατος, οι παραστρατημένοι πνευματικοί μας ταγοί και οι πολιτικοί διανοητές είναι αυτοί που θάπρεπε να κάνουν σημαία του αγώνα τους την αποκάλυψη αυτού του σπιράλ θανάτου πάνω στο οποίο έδεσαν με προκρούστια λογική τις ζωές μας. Από τα δίσεκτα χρόνια της εκσυγχρονιστικής ανάπτυξης έως σήμερα. Σήμερα που η δικομματική συμμορία με τις εφεδρείες της είναι σφιχταγκαλιασμένη με τις αγορές και τα τελευταία οχυρά μιας φτιασιδωμένης δικομματικής δημοκρατίας καταρρέουν, οδηγώντας την πολιτική πραγματικότητα σε μια μονοκρατορία των αγορών. Με διορισμένους λειτουργούς της όποιας κρατικής υπόστασης απομένει, με τα στίφη των μισθοφόρων των αγορών να ισοπεδώνουν το κάθε τι, προκαλώντας έναν πηρυνικό όλεθρο.  Διότι αυτό το μέλλον μας έχουν ετοιμάσει και μας περιμένει σε μια ερειπωμένη χώρα.

Και κάποτε οι "βάρβαροι" θα αποσυρθούν, θα αποτραβηχθούν οι κουρτίνες που θόλωσαν την όραση και τη σκέψη, μα θα έχει ολοκληρωθεί η καταστροφή. Και μια γενιά, βγαλμένη από τον κάδο της καταστροφής, από τα υπόγεια καταφύγια ενός πηρυνικού πολέμου θα σταθεί όρθια να χτίσει ξανά, σχεδόν από το μηδέν, ό,τι  χτίστηκε δεκαετίες τώρα με αγώνες και αίμα. 

Πολλές φορές καταγράφηκε στην Ιστορία η ολοκλήρωση αυτού του κύκλου ζωή-θάνατος και ξανά ζωή. Άλλες φορές πάλι, τα παιγνίδια της Ιστορίας αφάνισαν λαούς και πολιτισμούς, τους έσπρωξαν στο έσχατα όρια της προϊστορίας, στη ζώνη της μυθολογίας. Ένα κενό αντίστασης και μια απουσία πνευματικής ανάτασης ήσαν οι εσωτερικοί εχθροί που συμβούλευσαν την παράδοση και οδήγησαν στην αυτοκαταστροφή. 

Ό,τι και να υπαγορεύσουν οι πολιτικές εξελίξεις και το αποτέλεσμα των επερχόμενων εκλογών ένα είναι σίγουρο: Carthago delenda est (Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί). Αυτό προβλέπουν τα πρωτόκολλα των Αγορών.

Στην επόμενη ανάρτηση Συνταγές επιβίωσης στη νέα κατοχή.

e-Apenanti