Όμως, μετά από τριάντα χρόνια στην εξουσία, οι του «Μπύθουλα» της φέρνουν «αναγουλίασις»* Η κα Χριστίνα Ταχιάου, δημοσιογράφος, γράφοντας στην βίβλο της σοσιαλδημοκρατικής μπαρουφολογίας (protagon), εξέφρασε την «αναγουλίασις» που της φέρνει η διαφήμιση της Cosmote με τον πωλητή λουκάνικων και την ατάκα «ομορφάντρα».
Για την κα Ταχιάου ο πωλητής λουκάνικων στην συγκεκριμένη διαφήμιση εκπροσωπεί όλα τα κακά της Ελλάδας, Το φακελάκι, την επικίνδυνη οδήγηση, τα υψηλά ντεσιμπέλ, τα σκυλάδικα, την κουτοπονηριά και την έλλειψη φιλοδοξίας. Μάλλον ή κα Ταχιάου δεν έχει προσέξει την διαφήμιση...
O πωλητής λουκάνικων στην
διαφήμιση φαίνεται ένας εξαιρετικός επαγγελματίας. Αντίθετα με τον
μίζερο ανταγωνιστή του, προσφέρει επιλογές στους πελάτες του, κάνει την
δουλεία με κέφι και ζωντάνια, έχει χιούμορ και ξέρει πως να πουλήσει το
προϊόν του με επιτυχία. Θα είχε επιτυχία όχι μόνο στο συγκεκριμένο
κλάδο, αλλά τουλάχιστον σε κάθε τομέα μιας επιχείρησης που έχει να κάνει
με πωλήσεις, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό.
Ο
πρωταγωνιστής αυτής της διαφήμισης δεν είναι λαϊκιστής αλλά λαϊκός. Πολύ
διαφορετικά πράγματα. Και αυτό το λαϊκό που βγάζει είναι όμορφο και
γνήσιο. Μάλλον γιατί έχει «τη μάνα μου και τον πατέρα» του μέσα.
Γράφει η κα Ταχιάου:
«Φρικάρω. Φρικάρω με τις διαφημίσεις και με τη συνεχή αναπαραγωγή τους. Νιώθω ένα τσίμπημα δυστυχίας όποτε ακούω τη λέξη «ομορφάντρα μου». Μου έρχεται στο νου και η εικόνα: ασπρόμαυρη Ελλάδα, κοντοί κι άσχημοι άντρες, τσίκνα, βρωμιά ιδρώτα στο γήπεδο, λίπη και λίγδες. Όταν ακούω τη φράση «τι βάζω μέσα; Τη μάνα μου και τον πατέρα μου βάζω μέσα!» μου έρχεται στο νου ένα φέρετρο σκεπασμένο με την ελληνική σημαία.»
Από
πότε οι «κοντοί κι άσχημοι άντρες» έγινε ηθικό παράπτωμα και ξεπεσμός
μιας χώρας; Η κα Ταχιάου δεν τα λέει τυχαία όλα αυτά. Μπορεί να μην το
συνειδητοποιεί αλλά είναι γέννημα θρέμμα του συστήματος που δήθεν
κριτικάρει. Η Ελλάδα του τζάμπα μάγκα, και της τζάμπα προόδου, της
τζάμπα ανάπτυξης και λούφας, είχε και τον τζάμπα εκσυγχρονισμό της.
Ο
τζάμπα εκσυγχρονισμός ήταν και είναι η ιδέα ότι η πρόοδος είναι κάτι
που έρχεται απ΄ έξω, με τις επιδοτήσεις και τις ντιρεκτίβες των
Βρυξελλών. Απλά οι ξένοι πρέπει να μας πουν τι πρέπει να κάνουμε και
εμείς οι απλοί ιθαγενείς, επαρκώς επιδοτούμενοι συνάμα, να πράξουμε τα
δέοντα.
Γιατί, κοντέ και άσχημε μεσογειακέ ιθαγενή,
εκσυγχρονισμός δεν είναι να κρατάς όλο και περισσότερο από το εισόδημα
που κερδίζεις, να αποφασίζεις σε ποιο σχολείο θα πηγαίνουν τα παιδιά σου
και από ποια εταιρία θα αγοράζεις ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Εκσυγχρονισμός δεν είναι να μεγαλώνει όλο και περισσότερο το πεδίο των
προσωπικών σου επιλογών, να ζεις σε μια κοινωνία που κυριαρχεί ο νόμος
και η τάξη και που κανένας γραφειοκράτης δεν θα αποφασίζει να
“στριμώξει” την ιστορία του τόπου σου, σβήνοντας τις παραδόσεις και τις
αρχές που κληρονόμησες από τους προγόνους σου και που θέλεις να περάσεις
στα παιδιά σου.
Όχι, εκσυγχρονισμός είναι μια επιλογή
lifestyle. Ακούτε Γαρμπή ή Γαλάνη; Πάτε στο Εθνικό ή στον Ψάλτη; Την
Κυριακή πρωί πάτε στην εκκλησία ή ξεφυλλίζετε (ξεφυλλίζατε) το Έψιλον
της Ελευθεροτυπίας; Βλέπετε Θεοδωράκη ή Τράγκα; Για καφέ πάτε σε
Starbucks ή καφενείο; Όντας στο Starbucks ή καφενείο, διαβάζετε το
τελευταίο του Žižek στο iPad ή ρίχνετε μια ματιά στην Espresso; Οργανικό
μπρόκολο ή σουβλάκι;
Και επειδή ο lifestyle εκσυγχρονισμός έχει
και κάποιες πολιτικές προεκτάσεις, θέλετε αυτός που παίρνει τις
αποφάσεις, για σας χωρίς εσάς, να είναι ένας μουστακαλής και δασύτριχος
λαϊκιστής ή ένας πεφωτισμένος ξανθός τεχνοκράτης του βορρά;
Έχοντας
αυτές τις πολιτικές βάσεις, δεν είναι τυχαίο που σ΄ αυτή τη κρίση οι
“εκσυγχρονιστικές” δυνάμεις, όπου και να βρίσκονται, είναι αμήχανες και
το μόνο που έχουν να προτείνουν, πάντοτε ως την τελική λύση, είναι η πιο
πρόσφατη υπεκφυγή που σχεδίασε η ελληνική με την ευρωπαϊκή πολιτική
τάξη στις Βρυξέλλες.
Η Μαρία Αντουανέτα είχε την ,ας πούμε, καλή
θέληση να απαντήσει στο ερώτημα «δεν έχουμε ψωμί», με ένα «φάτε κέικ».
Οι δικές μας Μαρίες Αντουανέτες απλά μας κατσαδιάζουν. Ίσως γιατί προς
χάριν μας θυσιάστηκε το είδωλο τους. Ξέρετε, ο γόνος, o κοσμοπολίτης, o
οργανικός ηγέτης χωρίς σύνορα, ο μεταμοντέρνος υβριδικός και global
thinker #79, Γιώργος Παπανδρέου - γνωστός στον Ομορφάντρα ως Γιωργάκης. Ο
ηγέτης που παρεμπιπτόντως ήθελε να κάνει την Ελλάδα Δανία του νότου.
Γράφει η κα Ταχιάου:
«Η συνειδητοποίηση ήρθε πριν λίγα χρόνια και με βάρεσε σα χαστούκι: κατάλαβα ότι δε μ’ αρέσει η Ελλάδα. Τόσο απλά.»
Έχει
κανείς την εντύπωση ότι το παραπάνω απόσπασμα εκφράζει μια σκέψη και
ένα συναίσθημα πολλών από τους επίδοξους σωτήρες μας. Η ελληνική
υπηκοότητα είναι γι΄αυτούς μια αδικία της τύχης, μιας και δεν
ανταποκρίνεται στις δικές τους προδιαγραφές, που, πως να το πούμε, είναι
πιο εξελιγμένες, πιο βορειοευρωπαϊκές. Ίσως έτσι εξηγείται ότι για
πολλούς απ΄αυτούς η Ελλάδα είναι απλά και μόνο ένας γεωγραφικός όρος.
Ένα ερώτημα γεννάται όμως: Αν δεν το αγαπάς, γιατί θέλεις να το σώσεις;
*
To λεξιλόγιο είναι από την σειρά Μαντάμ Σουσού (1986), που προφανώς η
κα Ταχιάου δεν συνειδητοποίησε ότι ήταν μια σατιρική σειρά και μάλλον
δεν επεδίωκε να προβάλει την Μαντάμ Σουσού ως πρότυπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου