Το βήμα που δεν έγινε

Του Κώστα Γιαννακίδη 

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, οι εκκρεμότητες θα κουρευτούν και αυτές. Καλώς ή κακώς, η σκαλέτα για όσα θα ακολουθήσουν έχει σχεδόν συμπληρωθεί. Η χώρα θα δανειοδοτηθεί, η απομείωση του χρέους γίνεται πραγματικότητα, σε θεωρητικό επίπεδο αναμένεται αναπτυξιακό φως στις αρχές του 2014.

Σιγά-σιγά το σκηνικό τακτοποιείται με τα βαριά κομμάτια να τοποθετούνται σε μόνιμες θέσεις. Η χώρα θα πάει σε εκλογές, ο Βενιζέλος θα παραιτηθεί για να διεκδικήσει το ΠΑΣΟΚ, ο Σαμαράς θα προσπαθήσει να βελτιώσει ποσοστά και διαπραγματευτική θέση, ο Κουβέλης θα προσέχει την αναπνοή του και ο Καρατζαφέρης ίσως βιώσει την πολιτική του αποσύνθεση από τα πόδια προς τα πάνω...

Μπορεί η ορατότητα να είναι περιορισμένη, αλλά, κατά κάποιο τρόπο, το τοπίο ξεκαθαρίζει, πρόσωπα και εξελίξεις μπαίνουν σε ράγες και ας είναι ορατός ο κίνδυνος του εκτροχιασμού. 

Μένει μόνο ο Λουκάς Παπαδήμος.

Υπάρχουν πλέον δύο επιλογές για τη διαδρομή του κ. Παπαδήμου και ουσιαστικά μόνο η μία είναι δική του. 

Είτε θα συνταξιοδοτηθεί με δύο παραγράφους όλες και όλες στην εγκυκλοπαίδεια του μέλλοντος, είτε θα παραμείνει στο Μαξίμου ως το πρόσωπο ενός νέου μετεκλογικού συμβιβασμού μεταξύ δύο ή και τριών κομμάτων. 

Ως εκεί. Πιο πέρα δεν έχει. 

Και όλοι εμείς που διατυπώναμε εικασίες - και προσδοκίες - για διεμβολισμό του πολιτικού σκηνικού από τον κ. Παπαδήμο, ας διαβάσουμε με προσοχή αυτά που γράφαμε. Ένα σενάριο που ακούστηκε τότε και προσπαθούσε να επιβιώσει στις θερμοκοιτίδες της πολιτικής, έλεγε ότι ούτως ή άλλως ο τεχνοκρατικός λόγος Παπαδήμου θα αφαιρούσε ένταση από τις παλαιοκομματικές φωνές των άλλων. Οι άνθρωποι αποστρέφονται τα κόμματα και ο τεχνοκράτης Παπαδήμος θα χορηγούσε στο σύγχρονο το δικαίωμα να αντιπαλέψει το παλιό.

Τώρα αυτό ακούγεται φαιδρό. Ο Παπαδήμος είναι ένας κομματικός πρωθυπουργός. Συνεπής προς τον λόγο του, ασυνεπής προς τις προσδοκίες της κοινωνίας, τουλάχιστον του κομματιού που του δίνει υψηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. 

Γράφαμε ότι ο Παπαδήμος θα αποδομήσει το σκηνικό. Τελικώς έγινε κομμάτι του. Κάποιοι είχαν βάσιμες ελπίδες για μία σύγκρουση του με την πολιτική αριστοκρατία. Δεν κατάφερε να στείλει ούτε τον Χρυσοχοϊδη στο σπίτι του, όταν υιοθετούσε απαξιωτικές εκφράσεις για την κυβέρνηση. 

 Αλλά τι σας λέω; Το περιβάλλον του δεν έκανε ούτε μία σοβαρή διαρροή εις βάρος του πολιτικού συστήματος. 

Απέφυγε να συγκρουστεί μαζί του. Δεκτό. Όμως απέφευγε και να το εκθέσει. Δεν μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Αν στη Βουλή υπάρχει, δια των ανεξάρτητων, διαθέσιμη πολιτική ύλη, αυτή είναι αντιμνημονιακή, κοινώς αντιπολιτεύεται τον Παπαδήμο. Αλλά και αυτή είναι μία συζήτηση χωρίς περιεχόμενο. Δεν υπάρχει χρόνος για κάτι καινούργιο. 

Επιστρέφουμε στα γνωστά, μάλλον δεν φύγαμε ποτέ από τα γνωστά.