Το Σενάριο του Λαγού!

Του Γιώργου Χατζηλίδη

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν μου αρέσουν καθόλου οι θεωρίες συνωμοσίας. 

Τις θεωρώ το πιο καλό άλλοθι των αποτυχημένων. 

Αλλά η εμμονή του κ.Τόμσεν να απαιτεί την τόσο βίαιη παρέμβαση στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα είναι πολύ περίεργη. Και τούτο διότι καμία, όχι ανθρώπινη, αλλά τεχνοκρατική προσέγγιση δεν δικαιολογεί την άμεση σύνδεση της δημοσιονομικής εξυγίανσης, που είναι το ζητούμενο, με τη μείωση του κατώτατου μισθού και την κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού.

Ως εκ τούτου, το ζήτημα με τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα φαίνεται ότι είναι πολιτικό. Φαίνεται δηλαδή ότι το ελληνικό δράμα, σε αυτή τη φάση, εξελίσσεται σε επίπεδο συμβολισμών και μηνυμάτων. 

Και δεν αποκλείεται οι δύο πλευρές, ελληνική κυβέρνηση και τρόικα, να έχουν στήσει ένα σενάριο τελικής λύτρωσης με... πρωταγωνιστή, σε ρόλο λαγού και αντιήρωα, τον κ.Τόμσεν.

Για να εξηγηθεί ο συλλογισμός, ας εξετάσουμε τη θέση που βρίσκονται οι δύο διαπραγματευτές. ...

Από τη μία πλευρά είναι οι εταίροι και δανειστές μας, ουσιαστικά η Γερμανία. Όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις στη Γερμανία, το σκληρό προφίλ της άτεγκτης-τιμωρού καγκελαρίου δικαιώνει μέχρι σήμερα πολιτικά τη Μέρκελ, η οποία θέλει να δώσει ακόμα ένα καλό μάθημα, το τελευταίο, στους άτακτους Έλληνες περικόπτοντας τις αποδοχές τους.

«Γιατί στην ισχυρότερη οικονομία της Ευρωζώνης οι μισθοί να είναι 12 και στη χειρότερη 14», είναι το γερμανικό επιχείρημα. 

Δεν ακούγεται παράλογο, αλλά το ζητούμενο δεν είναι να τιμωρούνται (μόνο) οι Έλληνες αλλά να σωθεί η ελληνική οικονομία. Και με το συγκεκριμένο μέτρο τιμωρούνται μεν οι Έλληνες αλλά και η ελληνική οικονομία βυθίζεται σε μεγαλύτερη ύφεση.

Από την άλλη πλευρά βρίσκονται τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου. 

Ξεπερνάμε γρήγορα τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Γ.Παπανδρέου, ο οποίος ως σύγχρονος Βούδας, σε απόλυτη νιρβάνα, κυριολεκτικά στον κόσμο του, δείχνει να μην έχει πρόβλημα με τις αδικαιολόγητες περικοπές που ζητούνται για τον ιδιωτικό τομέα, αλλά, αναζητώντας μία χαραμάδα πολιτικής ύπαρξης, φαντασιώνεται τις δικές του κόκκινες γραμμές και σηκώνει πολιτικά το θέμα του τρόπου ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.

Περνάμε τώρα στον άνθρωπο-κλειδί για την επίτευξη συμφωνίας, τον πρόεδρο της ΝΔ, ο οποίος, με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, έχει ήδη υποστεί πολιτική φθορά και προσπαθεί να συγκρατήσει με τα χίλια ζόρια τη λαϊκή δεξιά που είναι έτοιμη να εκραγεί σε περίπτωση νέων υποχωρήσεων.

Αφού σημειώσουμε ότι για ευνόητους λόγους η στάση Καρατζαφέρη εξαρτάται άμεσα από τις αποφάσεις Σαμαρά, επιστρέφουμε στο σενάριο του... στημένου σεναρίου.

Πώς θα έχει το καλύτερο δυνατό πολιτικό αποτέλεσμα για όλους το «θρίλερ» της διαπραγμάτευσης; 

Βάζουμε μπροστά τον λαγό να απαιτεί τα αδιανότητα, φουσκώνουμε το ζήτημα, μέσω των διαρροών προς τα ΜΜΕ, που τις μετατρέπουν (-με) σε πηχυαίους τίτλους (Θρίλερ, Σκληρό παζάρι, Σκληρή διαπραγμάτευση), για να καταλήξουμε σε μία συμφωνία η οποία σήμερα θα παρουσιαστεί και θα περάσει στην ελληνική κοινωνία περίπου ως επιτυχία και προϊόν της διαπραγμάτευσης. Και που πριν τη φούσκα θα θεωρείτο παταγώδης αποτυχία.

Μία τέτοια χρυσή τομή θα μπορούσε να είναι η διατήρηση του κατώτατου μισθού στα σημερινά επίπεδα, η διατήρηση του δώρου Χριστουγέννων και η κατάργηση των επιδομάτων Πάσχα και θερινής αδείας.  
«Θαύμα, θαύμα, σώσαμε κατώτατο μισθό και δώρο Χριστουγέννων», θα αναφωνεί το παραπαίον ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Στο μεταξύ, βέβαια, θα έχει γίνει και το... θαύμα της συμφωνίας για απολύσεις στο δημόσιο τομέα.

Για τον Παπαδρέου είπαμε, Βούδας. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ όμως, μετά τη συμφωνία και την εκταμίευση του νέου δανείου, δύσκολα θα τινάξει τη χώρα στον αέρα. Και ο Σαμαράς θα μπορεί προεκλογικά να πει ότι «ευτυχώς που ήμουν στη διαπραγμάτευση και έγινε το... θαύμα». Και η Μέρκελ θα είναι περήφανη ως αυστηρή δασκάλα. Πόσω μάλλον όταν η επιτυχία του ελληνικού κουρέματος εξαρτάται πλέον από τη συμμετοχή του επίσημου τομέα, δηλαδή της ΕΚΤ, δηλαδή βασικά των Γερμανών φορολογουμένων.


Όσο κυνικό κι αν ακούγεται, όλο αυτό είναι καλό σενάριο, διότι δείχνει ότι υπάρχει μία «πρόνοια», μία στρατηγική.
Βέβαια, ακόμα κι αν απορρίψει κανείς τα περί προσυνεννόησης, τα περισσότερα από τα παραπάνω  είναι πραγματικά περιστατικά. Και μπορούν κάλλιστα να ισχύουν όχι στο πλαίσιο ενός στημένου παιχνιδιού αλλά μίας διαπραγμάτευσης, στη λογική «σου ζητάω αυτοκίνητο για να σου πάρω το ποδήλατο».

Έστω κι έτσι όμως, για διαφορετικούς λόγους, πάλι ο… λαγός πρέπει να εμφανιστεί. Ας τον βγάλουν γρήγορα οι δύο πλευρές από το καπέλο τους για να καταλήξουν σε μία λογική συμφωνία, που θα διασφαλίζει το μέλλον της Ελλάδας στη Ευρώπη, χωρίς να διαλύει τον κοινωνικό ιστό. Η ελληνική κοινωνία,  η ελληνική οικονομία δεν αντέχουν άλλο το μαρτύριο της δόσης.