Παπουτσής: βολική παραίτηση

του Γιάννη Σιδέρη 

Δυσοίωνα μονοπάτια… 

Ο Χρήστος Παπουτσής διάλεξε την μέρα να παραιτηθεί για να διεκδικήσει, λέει, την προεδρία του ΠΑΣΟΚ: 

Την ημέρα που ανακαλύφθηκε η ορφανή βόμβα στο μετρό του Αιγάλεω, και η οποία από ευτυχές λάθος στην συνδεσμολογία, δεν αναβίωσε την φρικιαστική  εικόνα  της Ιταλίας, όταν η χώρα βυθιζόταν στο χάος και η «Στρατηγική των Ακρων» βρισκόταν στο κρεσέντο της. 

Τότε, λέω, το 69, όταν στην  πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνο,  η φασιστική βία προκάλεσε τον θάνατο 17 ανθρώπων και τον τραυματισμό άλλων 88, και σκόρπισε στην Ιταλία τον ζόφο:

( Η ιστορική μνήμη για την μεθοδολογία της χθεσινής βόμβας - τυφλό χτύπημα κατά ανύποπτων πολιτών, ταιριάζει περισσότερο σε φασιστικού τύπου ενέργεια, παρά τον  βαρύγδουπο τίτλο που επικαλέστηκαν αυτοί που «ανέλαβαν» τηλεφωνικά την ευθύνη ως «Αντάρτικο Πόλεων»). 

Από το ‘78 είχαμε να ζήσουμε στην Ελλάδα φασιστικές πράξεις τυφλής τρομοκρατίας:  Για τότε λέω που  κάποιοι επίδοξοι ζηλωτές τοποθέτησαν βόμβα στον κινηματογράφο «Ελλη» κατά τη διάρκεια προβολής της σοβιετικής ταινίας «Ουράνιο τόξο», με αποτέλεσμα 18 τραυματίες, από τους οποίους  οι 3 πολύ σοβαρά. Και πάλι το 78 στον κινηματογράφο «Ρεξ» κατά τη διάρκεια προβολής  σοβιετικής-πάλι- ταινίας, είχαμε έκρηξη βόμβας με 15 θεατές τραυματίες! Κάποιοι ανεγκέφαλοι θεωρούσαν ότι τις σοβιετικές ταινίες δεν τις παρακολουθούν οι σινεφίλ αλλά οι εχθροί κομμουνιστές!

     

Ωστόσο πριν την διαλεύκανση της χθεσινής  υπόθεσης, ουδείς μπορεί να ξέρει ποιοι ήταν οι δράστες και σε τι  αποσκοπούσαν. Υπάρχουν νέες γενιές επίφοβων πολιτικών ακτιβιστών, που ανδρώνονται στο όνομα της εξέγερσης. Η άλογη βία γίνεται φετίχ, η αντικοινωνικότητα αξία, οι τελετές «αγανακτισμένης» παράστασης μετατρέπονται σε τελετουργικές ανθρωποφαγίες – ανθρωποφαγίες στις οποίες όμως συστηματικά εμφανίζονται μέλη συγκεκριμένων αριστερών οργανώσεων, αλλά απουσιάζουν απελπιστικά, ως δράστες,  οι άνεργοι, οι δυστυχισμένοι, αυτοί που δεν έχουν τον ήλιο μοίρα, όλοι όσοι βλέπουν ζοφερό τον ορίζοντα της πενιχρής και πένθιμης ζωής τους ( και τους οποίους κάποτε, ίσως, η απελπισία θα τους ψυχώσει, θα εξεγερθούν και θα πάρουν στο διάβα τους, τους επαγγελματίες  της πολιτικής αλλά και τους  αυτάρεσκους νεαρούς εγκαθέτους  ή τους κομματικούς επαγγελματίες που αυτοαναγορεύονται εκπρόσωποί τους…)

Ηταν αυτή η μέρα που διάλεξε ο κ, Παπουτσής, υπουργός Προστασίας του Πολίτη, να ανακοινώσει την παραίτησή του, προκειμένου να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος! Τη μέρα που ένας νέος τύπος τρομοκρατίας έκανε την εμφάνισή του στη χώρα!  Ο κ. Παπουτσής, ως χθες υπουργός  Προστασίας του Πολίτη, (όπως θέλησε το υπουργείο Δημόσιας Τάξης ο παπανδρεϊκός νεολογισμός), ευτύχησε κατά την υπουργεία του, οι δυνάμεις στις οποίες προΐστατο, να έχουν αυξημένη αποτελεσματικότητα στην διαλεύκανση υποθέσεων του κοινού ποινικού Δικαίου. Αντιθέτως λειτούργησε υπέρ του δέοντος ως επαγγελματίας πολιτικός,  σε υποθέσεις μεγίστου πολιτικού ενδιαφέροντος - όπως ας πούμε η υπόθεση της Υπατίας, όπου προσμετρώντας το πολιτικό κόστος, πολιτεύτηκε με το πνεύμα και το γράμμα του νόμου, αλλά στην κοινή γνώμη, η κατάληξη του εκβιασμού του κράτους από κάποιες εκατοντάδες ελλήνων ακτιβιστών, παρουσιασθείσα ως αυτενέργεια των απελπισμένων λαθρομεταναστών,  δεν πιστώθηκε υπέρ του... Οι πρόσφατες φωτιές στο κέντρο της Αθήνας, με στόχους κτίρια μεγίστης αρχιτεκτονικής, ιστορικής και συναισθηματικής αξίας, αποτέλεσαν το Βατερλό του υπουργού.

Πάντως όχι,  δεν παραιτήθηκε εξ’ αιτίας αυτών. Σε ανύποπτο χρόνο, πριν αυτά συμβούν, τον είχα ρωτήσει στη Βουλή αν θα διεκδικήσει την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Μου είχε απαντήσει ότι το σκέφτεται σοβαρά -  στη δημοσιογραφική διάλεκτο, αυτό το «σοβαρά», σήμαινε σίγουρα ναι! Ωστόσο αρχή άνδρα δείκνυσι. Η καταφυγή στην  υποψηφιότητα για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, και η εξ αυτής παραίτηση από το υπουργικό αξίωμα, αποτελεί δείγμα αποξένωσης από την στράτευση στην κοινωνική προσφορά που οφείλει να έχει ένας πολιτικός. Απέδρασε βεβαίως  από το οικείο υπουργείο και ο Χρυσοχοΐδης, όταν η βόμβα  σκότωσε τον υπασπιστή του. Ομως ήταν ήταν κατανοητό και ανθρώπινο, μια και η προσήλωσή του στην εξάρθρωση της τρομοκρατίας, είχε κόστος αίματος ενός στενού και προσφιλούς του συνεργάτη.

Αντιθέτως φαντάζει παράταιρο για τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, έστω και αν δεν κιότεψε, να παραιτείται την ίδια μέρα που ένας νέος τύπος τρομοκρατίας εισβάλει στην  πολιτική μας ζωή. Θαρρώ πως ο κ. Παπουτσής, έστω κι αν είχε προγραμματίσει την παραίτησή του (πράγμα παράξενο, ανήμερα την Καθαρά Δευτέρα), θα έπρεπε να παραμείνει και να επιδοθεί μετά ζήλου, στην επίλυση του νέου Γόρδιου Δεσμού. Η πολύπαθη, πια, χώρα μας, δεν έχει την θανατερή πολυτέλεια τυφλών τρομοκρατικών χτυπημάτων που θα την σπρώξουν την άβυσσο. Χρειάζεται αποφασισμένους, προγραμματισμένους, πολιτικούς, γεμάτους αυταπάρνηση, να διαλευκάνουν τα ύποπτα και να τροχοδρομήσουν μια νέα πορεία.

Που θα τους βρει;