Οι κόκκινες γραμμές ενός οίκου ανοχής

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *

Όταν ακούς για κόκκινες γραμμές, ανθρώπινο κρέας μυρίζει. 

Το κόκκινο έγινε το χρώμα της φωτιάς που καίει μια ολόκληρη κοινωνία και σημάδι μιας καθεστωτικής τρέλας, αντί για το χρώμα της διεγερμένης συνείδησης ενός εξευτελισμένου λαού, της φωτιάς που γεννά ελπίδα μέσω της χειραφέτησης.  .

Από κόκκινες γραμμές σε κόκκινες γραμμές βαδίζουν οι κυβερνώντες τα τελευταία χρόνια, σαν να έχουν βάλει στοίχημα να αποδείξουν ότι η οδός προς την άβυσσο είναι κόκκινη.  

Είναι να κοκκινίζει κανείς από θυμό παρακολουθώντας τις συνεχείς υποχωρήσεις του κυριάρχου πολιτικού συστήματος στις εμφανιζόμενες ως απαιτήσεις... (ή καλύτερα στρατηγικές τιμωρίας των Ελλήνων, όπως οι ίδιοι οι κυβερνώντες ομολογούν) συμμόρφωσης του ελληνικού λαού σε ένα πρόγραμμα (μνημόνιο) δίχως (αναπτυξιακό) πρόγραμμα που τον γονατίζει, χωρίς να προσφέρει απολύτως καμία βάσιμη προοπτική οικονομικής ανάταξης. Καταστροφή για την καταστροφή είναι η συνταγή και όσοι δεν το καταλαβαίνουν είναι που το κόκκινο το έχουν συνδέσει με τα μπουρδέλα και μάλιστα με αυτά όπου οι κόκκινες γραμμές αρχίζουν εκεί όπου τελειώνει το πορτοφόλι του πελάτη.

Ναι, οι κόκκινες γραμμές του διαπλεκόμενου καθεστώτος - που οι πελάτες του συνεχίζετε να προφασίζεσθε ότι δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει και ότι δεν έχετε ακούσει καμία διαφορετική πρόταση εξόδου από αυτό -  είναι οι κόκκινες γραμμές που χαράσσονται σε ένα μπουρδέλο και όχι σε μια ανεξάρτητη χώρα και ευνομούμενη πολιτεία, για την ύπαρξη της οποίας έχει χυθεί πολύ …κόκκινο. Εδώ, οι κυβερνήτες μας έχουν παρεξηγήσει απολύτως τον ρόλο τους, προσδίδοντας στο εαυτό τους ρόλο τσατσάς, με πελάτες, άλλοτε συντεχνιακά ή μεγαλοεπιχειρηματικά συμφέροντα και άλλοτε ξένους επιβήτορες με διακύβευμα την ικανοποίηση των πλέον άπληστων ορέξεων πάνω στα δύο τρίτα του κοινωνικού σώματος.

Πλέον η κατάσταση έχει ξεπεράσει την προηγούμενη κόκκινη γραμμή του σαδομαζοχισμού, την οποία εξέφραζε απερίφραστα το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ με την κα Μπακογιάννη και τις λοιπές νεοφιλελεύθερες δυνάμεις και «συνεσταλμένα» ο Α. Σαμαράς και ο Φ. Κουβέλης, για να φτάσουμε στην λογική ότι το «μπουρδέλο» δεν έχει πια κόκκινες γραμμές με όρους εκμετάλλευσης και ότι το μόνο που έχει σημασία είναι να συνεχίσει να υπάρχει, προσφέροντας τις υπηρεσίες του στον κόσμο. Στο κάτω-κάτω, μόνον έτσι θα επιβιώσουν οι εργαζόμενοι σ’ αυτό. Ή με τα λόγια του κ. Λουκά Παπαδήμου (πρωθυπουργού της Ελλάδος): «Ακούω από διάφορες πλευρές για «κόκκινες γραμμές». Για μένα κόκκινη γραμμή είναι η σωτηρία της χώρας και η διασφάλιση ενός ασφαλούς μέλλοντος για τους πολίτες της.» Και για μένα η παραπάνω φράση αποτελεί την επιτομή του λαϊκισμού και σημαίνον της διαλεκτικής της τσατσάς. Ο ορθολογισμός του δήθεν σοβαρού τεχνοκράτη κ. Παπαδήμου οδηγεί στο συμπέρασμα ότι από δω και στο εξής κριτήριο πολιτικής θα είναι η επιβίωση του καθεστώτος, δίχως να υπολογίζονται οι ανθρώπινες θυσίες, στο βωμό προφανώς του κέρδους αυτών που στην πραγματικότητα εκπροσωπεί. Δίχως δισταγμό, ο άνθρωπος αυτός υπαινίσσεται ότι ενόψει της διασφάλισης του μέλλοντος (δεν το επαναλαμβάνω όπως το είπε για να μην γίνω συναυτουργός στην δολοφονική απόδοση στα ελληνικά της σχετικής φράσης που διατύπωσε) έχουμε υποχρέωση και ευθύνη να πράξουμε ό,τι μας ζητούν κάθε φορά οι δανειστές μας, στον βαθμό που καταλήγουν να επιτυγχάνουν τον συγκερασμό των συμφερόντων τους.

Όλα αυτά διαδραματίζονται την στιγμή κατά την οποία οι «κόκκινες γραμμές» θα μπορούσαν να αποδώσουν τα μέγιστα, καθώς το χρηματοπιστωτικό λόμπυ εμφανίζεται απολύτως θορυβημένο από την εξέλιξη του παιχνιδιού με την γερμανική ελίτ.  

Οι άνθρωποι που παρέσυραν τον Γιώργο Παπανδρέου σε μία εγκληματική πολιτική για τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας, δυναμιτίζοντας μέσω κυρίως της Ελλάδας την γερμανική ηγεμονία εντός της ΕΕ, προτείνοντας μάλιστα επανειλημμένως την επιστροφή μας στην δραχμή, τώρα τρέμουν με την πιθανότητα να υποστούν τεράστιες ζημίες από το ντόμινο που θα προκύψει μετά από μια ενδεχόμενη έξοδο της χώρας μας από την ζώνη του ευρώ. Αντί, λοιπόν, αυτή την συγκυρία να σπεύσει με μια έξυπνη νέα στρατηγική να εκμεταλλευθεί το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα υπέρ των συμφερόντων του λαού, πράττει τα ακριβώς αντίθετα, δείχνοντας να πιστεύει ότι τώρα είναι η ευκαιρία η εσωτερική υποτίμηση να λάβει εξοντωτικές για τα δύο τρίτα της κοινωνίας διαστάσεις. Έτσι, ενώ σβήνονται οι οποιεσδήποτε κόκκινες γραμμές προς τους εξωτερικούς παράγοντες και τους τραπεζίτες, χαράσσονται διαρκώς και πιο σφιχτές κόκκινες γραμμές για τον ελληνικό λαό και τα δικαιώματά του. Ε, αυτό δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση σώφρων πολιτική οποιασδήποτε αστικής τάξης, που δεν διαπνεόταν από την λογική της τσατσάς. Και μάλιστα της πλέον απελπισμένης! 

Από την αρχή-αρχή της πιστωτικής κρίσης πρότεινα η απειλή εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη να εκφραστεί με μια συγκροτημένη στρατηγική εναντίον όσων υπονόμευαν τα συμφέροντα της χώρας, την λαϊκή κυριαρχία και τα αστικά δικαιώματα των Ελλήνων.  

Το καθεστώς στην χώρα έπραξε ακριβώς το αντίθετο: δόμησε και χρησιμοποιεί διαρκώς την απειλή αυτή εναντίον του ελληνικού λαού.  

Στο πλαίσιο αυτό, αντί να επιχειρήσει ριζική αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους και αναδιάταξη του ιδιωτικού πριν ακόμα η χώρα ενταχθεί σε οποιονδήποτε ευρωπαϊκό μηχανισμό, έδινε διαβεβαιώσεις ότι ποτέ δεν θα κάνει αναδιάρθρωση, ενώ αργότερα έφτασε να εξευτελίσει ακόμα και αυτόν τον διεθνή θεσμό που συνδέεται με την κυριαρχία των κρατών στο διεθνές σύστημα. Δίχως υπερβολή, το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα στην χώρα κατάφερε να καταστρέψει τους θεμελιώδεις όρους ύπαρξης του ελληνικού κράτους. 

Πώς να σταθούν λοιπόν και πού να χαραχθούν πλέον κόκκινες γραμμές, αφού οι «τσατσάδες» φρόντισαν να εξαφανίσουν την πολιτική διαλεκτική που ορίζει τα σύνορα; 

 Κάπως έτσι τα κράτη μεταβάλλονται σε οίκους ανοχής και από εκεί κι έπειτα το μοναδικό ερώτημα που παραμένει για τους διαβιούντες εντός αυτών, είναι αν θα παραμείνουν στο ρόλο της πόρνης που τα ανέχεται όλα, ή θα επιχειρήσουν να γκρεμίσουν το μπουρδέλο ξαναφτιάχνοντας κράτος.

Αν τώρα  προϋπόθεση τους γκρεμίσματος του μπουρδέλου θεωρείται η απόλυτη συμφωνία στο είδος του κράτους που επιθυμούμε, και εντός αυτής της διαβούλευσης υψώνονται κατακόκκινες γραμμές που εμποδίζουν την σύγκλιση των προοδευτικών-πατριωτικών δυνάμεων σε ένα κοινό πρόγραμμα μεταβατικής διακυβέρνησης, τότε σίγουρα δεν έχουμε αντιληφθεί, ή δεν μας ενδιαφέρει να καταλάβουμε ποιες θα είναι οι συνέπειες από την εκπόρνευση ενός ολόκληρου λαού.  

Η πόρνη εξεγείρεται, αλλά συνήθως τα βρίσκει ξανά με τον νταβά ή αλλάζει νταβά, σπανίως όμως …λειτούργημα!  

Μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με όρους κράτους και όχι μπουρδέλου; 

Μήπως είναι λάθος να θεωρούμε ότι όλα τα κράτη στον καπιταλισμό είναι οίκοι ανοχής και ότι οι κόκκινες γραμμές σε αυτά είναι παραπλανητικές, καθώς ένα είναι το κόκκινο και με ένα κόμμα αυτό εκφράζεται; 

Μήπως, τελικά, στη χώρα μας δεν θέλουμε να καταλάβουμε πώς παρασκευάζεται πολιτικά το κόκκινο και το συνδέουμε αποκλειστικά με την απόχρωση του αίματος; 

Μήπως είναι εξίσου χυδαία στρατηγική με εκείνη του καθεστώτος, η διαλεκτική της θυματοποίησης του λαού, μήπως και διαμορφωθεί ταξική συνείδηση; 

Μήπως σε κράτη όπως η Ελλάδα, η πόρνη με συνείδηση θύματος είναι πιθανότερο να αναζητήσει παρηγοριά στην αγκαλιά ενός νταβά που θα της υποσχεθεί άφθονη πελατεία για το μέλλον; 

Μήπως για την πόρνη ενός χρεοκοπημένου μπουρδέλου αυτό είναι καθοριστικό εκλογικό κίνητρο;  

Μη ξεχνάτε, για την πόρνη μιλάμε, και μη προφασίζεστε ότι απευθυνόμενοι στον ελληνικό λαό αναφέρεστε σε παρθένες! 

Λίγες παρθένες απέμειναν στη χώρα και αυτές άνεργες ή στο κατώφλι της απόλυσης.  

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.   

ακτιβιστής