Εν όψει της επίσκεψης της “Τρόικας” στα μέσα του Ιανουαρίου 2012, οι “πρόθυμοι σωτήρες” μας, αρχίζουν να προετοιμάζουν το “έδαφος” για να υποδεχτούν τίς εντολές της, τις οποίες βαφτίζουν “αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης” για να έχουν “ήσυχη” την συνείδησή τους (εάν έχουν απο αυτήν).
Ακούμε βέβαια απο τα ΜΜΕ, διάφορες “κόκκινες” και “μπλέ” και “πράσινες” γραμμές, αλλά το αποτέλεσμα όλων αυτών των γραμμών είναι το ίδιο “νέα εισπρακτικά, ανάλγητα, αντικοινωνικά, όσο και απάνθρωπα οικονομικά μέτρα τα οποία θα συνοδεύουν την νέα “δανειακή σύμβαση”, το νέο μνημόνιο και την νέα αθλιότητα η οποία θα τα συνοδεύει...
Η δήλωση του πρωθυπουργού κ. Λ.Παπαδήμου ήταν θα έλεγα απο μόνη της αρκούντως ανησυχητική, λαμβανομένου υπ’όψιν η χρονική περίοδος κατά την οποίαν έγινε.
«Αν θέλουμε να εξασφαλίσουμε τα πιο σημαντικά κεκτημένα της χώρας, τότε πρέπει να δεχθούμε μείωση εισοδημάτων, στο βαθμό που είναι αναγκαίο για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας» είπε ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος την Τετάρτη (04/01/2012), κατά τις επαφές του με τους κοινωνικούς εταίρους.
Αυτήν την ανταγωνιστικότητα, πώς την αντιλαμβάνεται και πώς την προσδιορίζει ο καθένας έχει να κάνει με ποιά και τί οικονομία θέλουμε, ήδη έχουμε μισθούς με μικτές απολαβές 751,00 ευρώ και ημερομίσθιο 36 με 38 ευρώ, που θέλουν να τα φτάσουν;
Αυτήν την περίοδο στα ΜΜΕ δέν υπάρχει καμμία σχετική είδηση για την “διαπραγμάτευση”και τίς απόψεις των δύο μερών, όσον αφορά το PSI, πολύ δε περισσότερο για την πορεία και τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης.
Η χρονική περίοδος την οποίαν διανύουμε είναι σε εξέλιξη η “διαπραγμάτευση” ανταλλαγής των ομολόγων τα οποία κατέχουν οι “αγορές” δηλ. οι Τράπεζες. Τα κύρια σημεία ενδιαφέροντος για τίς δύο πλευρές της διαπραγμάτευσης είναι, πρώτον το επιτόκιο (επι του κεφαλαίου) το οποίο θα έχουν τα νέα ομόλογα και δεύτερον το νομικό καθεστώς, σύμφωνα με το οποίο θα διέπεται η σύμβαση ανταλλαγής ομολόγων (PSI), δηλ. το Αγγλικό δίκαιο ή το Ελληνικό δίκαιο.
Τά περιβόητα “δημόσια χρέη”, μετριούνται σαν ποσοστό του “ακαθάριστου εθνικού προϊόντος” κάθε κράτους ή κάθε συνόλου κρατών, με την έννοια ότι δεν έχει τόση σημασία το απόλυτο νούμερο των ποσών αλλά η αναλογία τους με τον “πλούτο” που παράγεται στην ίδια την επικράτειά του.
Η κατανομή του Ελληνικού χρέους επιμερίζεται ώς εξής :
το 43% του ελληνικού χρέους κατέχουν, διαχειριστές κεφαλαίων, κρατικά επενδυτικά ταμεία και κεντρικές τράπεζες,
το 27% του ελληνικού χρέους κατέχουν οι εμπορικές τράπεζες,
το 16% του
ελληνικού χρέους κατέχει η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω του μηχανισμού
σταθερότητας (EFSF) και το ΔΝΤ,
το 14% του ελληνικού χρέους κατέχει η
Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).Οι ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία κατέχουν συνολικά 70 δις ευρώ κρατικών ελληνικών ομολόγων. Οι τίτλοι που κατέχουν οι Ελληνικές Τράπεζες και λήγουν το 2014 ανέρχονται σε περίπου 22 δις ευρώ.
Η Τράπεζα της Ελλάδας κατέχει σήμερα ελληνικά ομόλογα αξίας 5,1 δις ευρώ. Οι γαλλικές τράπεζες κατέχουν ομόλογα που ανέρχονται σε 14 δις ευρώ και λήγουν το 2014.
Συνολικά τα έθνη τα οποία κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού χρέους δηλαδή τα περισσότερα “ομόλογα” (στοιχεία Ιουνίου 2011) είναι :
Γαλλία 56.7 δις ευρώ,
Γερμανία 33.9 δις ευρώ,
Ην.Βασίλειο 14.6 δις,
ΗΠΑ 7.3 δις,
Ιταλία 4.0 δις,
Ελβετία 2.8 δις,
Ιαπωνία 1.6 δις,
Ισπανία 900 εκ. ευρώ.
Μεταξύ των τραπεζών τα μεγαλύτερα μερίδια δανεισμού του ελληνικού κράτους (και άρα των κερδών απ’ την αύξηση των επιτοκίων) το έχουν οι ελληνικές τράπεζες. M’ άλλα λόγια επιβεβαιώνεται ότι το (ελληνικο) κράτος, όπως και κάθε άλλο, εξακολουθεί να λειτουργεί σαν “σωτήρας” των τραπεζών του, μεταφέροντας χρήμα σ’ αυτές απ’ τους μισθούς και τους φόρους μέσω του “δημόσιου χρέους”.
Η μέθοδος του δανεισμού του Ελληνικού Δημοσίου απο τίς Τράπεζες, όπως ανέφερα σε προηγούμενο άρθρο μου (banker ή bankster ;;;) είναι η πιό ασφαλής μέθοδος μεταφοράς χρήματος, συνεπώς και πλούτου, από τούς μισθούς και τούς φόρους, των “υποζυγίων” και απληροφόρητων πολιτών, στούς Τραπεζίτες και στα “μαγαζιά” τους.
Στα τέλη Γενάρη του 2010 οι γερμανικές τράπεζες είχαν στα χρηματοκιβώτιά τους ελληνικά ομόλογα συνολικής αξίας 17,9 δισεκατομυρίων ευρώ.
Που ήταν μοιρασμένα ως εξής: η (κρατικοποιημένη μέσα στην κρίση) Hypo Real Estate 9,1 δισ. ευρώ· η Commerzbank 4,6 δισ. ευρώ· η LBBW (κρατική) 2,7 δισ. ευρώ· και η BayernLB (κρατική) 1,5 δισ. ευρώ.
Σύνολο ελληνικού χρέους σε γερμανικές τράπεζες 17,9 δισεκατομύρια.
Προφανώς υπάρχουν και άλλοι (γερμανοί) δανειστές, όπως ασφαλιστικά ταμεία, ασφαλιστικές, κλπ., αν πάρουμε σαν βάση την πιο πάνω κατανομή του ελληνικού δημόσιου χρέους, που παρουσίασε το spiegel. Όμως μονάχα μια ελληνική τράπεζα έχει στα χαρτοφυλάκιά της ελληνικά ομόλογα όσα το σύνολο των γερμανικών.
H εθνική κατείχε τον Φεβρουάριο του 2010 κρατικά χρεώγραφα αξίας 17,9 δισεκατομυρίων ευρώ! Kαι ακολουθούσαν: η Eurobank με 9,4 δισεκατομύρια (περισσότερα απ’ την πλέον μπλεγμένη γερμανική Hypo Real Estate)· η Alpha 7,5 δισεκατομύρια ευρώ· η Πειραιώς και το Tαχυδρομικό Tαμιευτήριο από 5,5 δισεκατομύρια ο καθένας· και η Aγροτική 1,1 δισεκατομύρια.
Σύνολο ελληνικού χρέους σε ελληνικές τράπεζες: 46,9 δισεκατομύρια, μεγαλύτερο κατά πολύ απ’ το σύνολο εκείνου που βρίσκεται σε γερμανικά χέρια (και όχι μόνο τραπεζών), και σχεδόν ίσο με το σύνολο εκείνου που βρίσκεται σε ελβετικά.
Tα δημόσια χρέη αυξάνουν κυρίως επειδή τα κράτη α) προσπαθούν να διασώσουν τα τραπεζικά τους συστήματα και τίς επιλεγμένες βιομηχανίες τους χρηματοδοτώντας τα, και β) προσπαθούν να “επιδοτήσουν” “περιοχές” της κατανάλωσης.
M’ αυτόν τον τρόπο δεν πρόκειται ακριβώς για “νέα χρέη” ή “αύξηση”, αλλά για “κρατικοποίηση” ενός μεγάλου μέρους των χρεών που δημιουργήθηκαν στη διάρκεια των προηγουμένων 15 - 20 χρόνων της “κερδοφορίας μέσω δανείων και χρεών”.
Tο βέβαιο είναι ότι, απ’ την Oυάσιγκτον και το Λονδίνο ως το Tόκιο, οι κρατικές “επενδύσεις” σε καινούργιες υποδομές (που θα αξιοποιηθούν μελλοντικά απ’ τις επιχειρήσεις) είναι μικρό έως ασήμαντο μέρος του δανεισμού τους.
Τελικά βέβαια, είναι θέμα χρόνου να αλλάξει ή μορφή απο κερδοφόρα καταστροφή, και από λογιστική να γίνει πραγματική.
Aλλά η τακτική της άμεσης λογιστικής κερδοφορίας αναζητά στόχους όπου στη βάση υψηλότερων επιτοκίων θα μπορεί ο δανειστής ή άλλιως ο πιστωτής μας (είτε είναι τράπεζα, είτε είναι ασφαλιστικό ταμείο, είτε fund, είτε οτιδήποτε) να γράψει τώρα στη στήλη “λαμβάνειν” μεγαλύτερα ποσά, για να αναμετρηθεί από καλύτερες θέσεις με τους ανταγωνιστές του, και για να ξεγελάσει για λίγο ακόμα τους όποιους “μετόχους” του.
Αναμένουμε όλοι οι Έλληνες με αγωνία το αποτέλεσμα αυτής της διαπραγμάτευσης του Ελληνικού δημοσίου και τών banksters-πιστωτών του και βέβαια των Ελλήνων banksters των οποίων την συμμετοχή στον “πόλεμο” της Ελλάδος θέλουμε να δούμε.
Το επιπλέον κόλπο, απο την άμεση λογιστική κερδοφορία, εδώ λέγεται CDS (Credit default swaps). Kαι είναι η “αντασφάλιση έναντι κινδύνου χρεωκοπίας του οφειλέτη”.
Όταν μια εταιρεία (ή ένα κράτος) χρωστάει ένα ποσό μέσω της διαδικασίας έκδοσης ομολόγων τα οποία διαθέτει στην πρωτογενή ή δευτερογενή αγορά ομολόγων, μία τράπεζα εκδίδει μια “ασφάλεια”, έναντι χρεοκοπίας του οφειλέτη, λογικά υπέρ του δανειστή (που είναι η ίδια ή μια άλλη τράπεζα), για την περίπτωση που η εταιρεία ή το κράτος χρεωκοπήσει.
Aυτή η “ασφάλεια” όμως δεν μένει στα χέρια του δανειστή·πουλιέται από μόνη της, σαν εμπόρευμα, στις “αγορές” με τον εξής κανόνα, αυτός που την αγοράζει (και θα αποζημιωθεί αν η εταιρεία ή το κράτος χρεωκοπήσει) πληρώνει στην τράπεζα που εξέδωσε την “ασφάλεια” μια σταθερή συνδρομή, και αν συμβεί η χρεωκοπία η τράπεζα τον αποζημιώνει.
Άσχετα με το αν είναι ή ΔEN είναι αυτός ο δανειστής της εταιρείας ή του κράτους.
Παρατηρείται το φαινόμενο στην “αγορά”, οι ίδιοι οι πιστωτές μας να έχουν εκδώσει CDS και στην διάρκεια της διετούς ψυχοφθόνου επαίσχυντης διακυβέρνησης απο τον ΓΑΠ, αλλά και σήμερα, κάποιοες “αγορές” δηλ. Τράπεζες, απο την επαναληπτική διάθεση των CDS να έχουν κερδίσει αρκετές φορές το αρχικό κεφάλαιο δανεισμού της χώρας εις το πολλαπλάσιον του.
Πρός τούτο και η διάθεση συντήρησης αυτής της κατάστασης (κατάσταση χρεοκοπίας) να συντηρείται μεθοδικά και μελετημένα για τα επόμενα 10 έτη τουλάχιστον.
Κάποιοι αισχροκερδούν είς βάρος της χώρας και του Ελληνικού λαού, υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενεών των Ελλήνων.
Το ποιοί απο τους πιστωτές μας εξέδωσαν CDS και ποιοί Έλληνες έγιναν συνδρομητές αυτών των “ασφαλίστρων” είναι μέν δύσκολο αλλά όχι αδύνατον, να διερευνηθούν και να επισημανθούν ώς παράνομες πράξεις.Βέβαια αυτό προυποθέτει να υπάρξη νομοθετική πρωτοβουλία της παρούσης κυβέρνησης.
Ιδού η ρόδος, ιδού και το ....” αγαπητοί κύριοι της κυβέρνησης, νομοθετήστε άμεσα την ποινικοποίηση αυτής της πράξης (απαγόρευση έκδοσης ή αγοράς ή συνδρομής σε CDS τα οποία αφορούν την χώρας σου, με ποινή εξαρτώμενη απο ύψος της παρανομίας απο Έλληνες πολίτες ή πιστωτικά ιδρύματα εγχώρια, τα οποία είναι πιστωτές μας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου