Οι δελφίνοι, το Μνημόνιο και το καλωσόρισμα στην Ελλάδα

Οι πολιτικές ανθρωποθυσίες, ακόμη και στη σύγχρονη εποχή, της ραγδαίας ανάπτυξης της επιστήμης και των τεχνολογιών, προσφέρονται για να φυσήξει ούριος άνεμος στα πανιά ενός κομματικού σχηματισμού, όταν φαίνεται να έχει βαλτώσει, και να απειλείται με ναυάγιο.

Μια τέτοια περίπτωση παρακολουθούμε στο ΠΑΣΟΚ με τον Γιώργο Παπανδρέου.  

Ενώπιον της αφετηρίας μιας μάχης επιγόνων, που θα φέρει το ΠΑΣΟΚ για δεύτερη φορά στην ιστορία του, στα χέρια κάποιου ο οποίος δεν θα λέγεται Παπανδρέου, ο πρώην  πρωθυπουργός «θυσιάζεται» με προχωρημένη ευκολία από τους υπόλοιπους κορυφαίους του Κινήματος...

Οι δελφίνοι της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό, στο υποσυνείδητο της κοινωνίας θα μεγιστοποιηθούν οι ευθύνες του Γιώργου Παπανδρέου για τον εθνικό εφιάλτη του Μνημονίου, και κατ’ αντιστοιχία θα σμικρυνθούν οι δικές τους. Γιατί, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΠΑΣΟΚ πληρώνει τον λογαριασμό του Μνημονίου, με την υποχώρηση της πολιτικής απήχησής του σε επίπεδα «μικρομεσαίου» κόμματος.

Στο πρώτο σκέλος, ο πολιτικός συλλογισμός τους δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Αν και μάλλον ο Γιώργος Παπανδρέου είναι δύσκολο να καταστεί… περισσότερο ένοχος, από τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία έχει φορτώσει την πολιτική υστεροφημία του σημερινού Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, με το άγος του Μνημονίου. Το οποίο εξελίχτηκε στον μεγάλο επιταχυντή για την επιδείνωση της κρίσης, και τη «βιαιοπραγία» σε βάρος της κοινωνικής συνοχής και ευημερίας.

Στο δεύτερο σκέλος, ο συλλογισμός τους πάσχει. Επειδή κανείς από όσους έχουν εκδηλώσει την πρόθεση να διεκδικήσουν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δεν έσπευσε να διαχωρίσει εγκαίρως τη θέση του. Δεν μίλησε σε καίριο χρόνο για ευθύνες και αστοχίες. Δεν προχώρησε σε μια ηχηρή παραίτηση, που θα άναβε τη σπίθα της αμφισβήτησης, ίσως και της απαλλαγής από τον μονόδρομο αυτής της πολιτικής.

Μονάχα η Λούκα Κατσέλη δικαιούται να ισχυρίζεται ότι είχε εγκαίρως διαγνώσει το πρόβλημα και είχε «φωνάξει» για τις ευθύνες του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, για να… πληρώσει την πολιτική αυτοθυσία της, αρχικά με μια δυσμενή μετάθεση από το υπουργείο Οικονομίας, και εν συνεχεία με την οριστική έξοδο από την κυβέρνηση. Μόνο που εκείνη δεν θεωρείται διεκδικήτρια «πρώτης γραμμής».

Όλοι οι υπόλοιποι, ήταν εκεί. Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, σε σημείο που να «ποινικοποιούν» την κοινή λογική και την πραγματικότητα, για τον εξαιρετικά απλό λόγο ότι αμφότερες δεν συμφωνούν με τις δικές τους προσωπικές επιδιώξεις.

Για όσους μάλιστα έχουν ακόμη αμφιβολίες, δεν χρειάζεται παρά να ρίξουν μια ματιά στις ομόφωνες αποφάσεις έγκρισης της πολιτικής που ακολούθησε ο Γιώργος Παπανδρέου. Αρχικά ως αντιπολίτευση της Νέας Δημοκρατίας και του Κώστα Καραμανλή. Τότε που υποστήριζε από… κάθε μπαλκόνι της χώρας ότι υπήρχαν λεφτά. Και οι δελφίνοι χειροκροτούσαν.

Στη συνέχεια, στο ξεκίνημα της κυβερνητικής θητείας του. Τότε που «πειράχτηκε», σύμφωνα με τις σχετικές καταγγελίες τις οποίες διερευνά η Δικαιοσύνη το έλλειμμα του 2009, προκειμένου να εμφανιστεί όσο μεγάλο χρειαζόταν, για να αιτιολογηθεί η προσφυγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου. Κανείς δελφίνος δεν είχε αντιδράσει.

Τότε που ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου «θρυμμάτιζε» τη διεθνή αξιοπιστία της χώρας και εκτόξευε τα spreads, μιλώντας για «Τιτανικό», την ώρα που ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου υποστήριζε ενώπιον των υπόλοιπων ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι «κυβερνούσε μια διεφθαρμένη χώρα». Και πάλι, κανένας δελφίνος δεν είπε το παραμικρό.

Τότε που, με το δραματικών διαστάσεων διάγγελμα από το Καστελόριζο, ο Γιώργος Παπανδρέου παρουσίασε την προσφυγή στο Μνημόνιο ως υπέρτατη πράξη εθνικής ευθύνης. Για να αποδειχτεί μέσα σε μερικούς μόλις μήνες, ότι το μόνο «εθνικό» εκείνης της επιλογής, ήταν η δια βίου εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, αυτοτέλειας και ανεξαρτησίας. Ακούσατε εσείς κάποιον δελφίνο να διαφωνεί;

Ακόμη και όταν, εξαιτίας των απαιτήσεων της τρόικας, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου φόρτωνε μια κοινωνία που βρισκόταν ήδη στα όριά της, με δυσβάσταχτα μέτρα λιτότητας, τα οποία και οδήγησαν φυσικά σε εμβάθυνση της ύφεσης, στα όρια της χρεοκοπίας, ούτε… μισή παραίτηση δεν είδαμε, από κάποιον από όσους σήμερα διεκδικούν το δικαίωμα στη «λήθη». Τη συλλογική και εθνική, πολιτική και κοινωνική.

Η Ελλάδα λοιπόν… καλωσορίζει στη χώρα τους υποψηφίους διαδόχους του Γιώργου Παπανδρέου. Που προφανώς απουσίαζαν τα τελευταία δυο χρόνια… και περισσότερο. Η πολιτική λήθη ήταν ένα ακόμη από τα «κεκτημένα» που χάθηκαν, λόγω των μέτρων τα οποία εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και στις εκλογές, αλλά και στο εθνικό μέλλον, η πολιτική καταδίκη δεν θα αφορά μονάχα τον Γιώργο Παπανδρέου. Θα αφορά το «όλον ΠΑΣΟΚ». Ή μάλλον, τα «πολλά ΠΑΣΟΚ», που ευθύνονται για τη φορολόγηση ακόμη και των ονείρων των Ελλήνων.

ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ