Πού πάμε;…

Και ενώ το πνεύμα των Χριστουγέννων – μελαγχολικότερο από ποτέ – μας εγκατέλειψε, μόνοι πλέον μπροστά στη δυσοίωνη πραγματικότητα, μοιάζουμε ως κοινωνία να περιμένουμε το μοιραίο, θεατές στην πιο θρασύτατη παράσταση του πολιτικού μας συστήματος. 

Πέρασαν ήδη πάνω από δυο μαρτυρικά χρόνια που ακούμε ότι αποτελεί επιτακτική ανάγκη να ανοίξουν, για παράδειγμα, τα ελευθέρα επαγγέλματα. 

Κάθε μέρα στις μικρές οθόνες, ειδήσεις επί ειδήσεων για το...

άνοιγμα αυτών των ερμητικά κλειστών επαγγελμάτων!

Φεύγουν υπουργοί, έρχονται άλλοι, ξαναφεύγουν, αλλάζουν πρωθυπουργοί, ξανά νέοι υπουργοί – μεγάλη κινητικότητα –, ωστόσο ούτε μια χαραμάδα δεν έχει ανοίξει. Φαίνεται ότι οι φορτηγατζήδες, οι ταξιτζήδες, οι φαρμακοποιοί και τα λοιπά επαγγέλματα είναι υπεράνω της σωτηρίας της χώρας. 

Άρα ποιο είναι το «αντίτιμο» αυτής της χώρας; 

Ποιος την ξεπουλά αυτήν τη χώρα τόσο φτηνά; Τα ξένα μονοπώλια, ο ιμπεριαλισμός, οι κακές αγορές; Ποιος ρίχνει πρώτος την τιμή αυτής της χώρας; Ποιος την εξευτελίζει τόσο;
Ένα δεύτερο είναι ότι η Ελλάδα βουλιάζει κι όλα τα κόμματα ασχολούνται με τα γκάλοπ… 

Τι θα κερδίσουν από την καταστροφή! Από το πρωί ώς το βράδυ, ο νους κι ο λογισμός τους: οι εκλογές! 

Σάμπως οι εκλογές να κρύβουν κάποια μαγική λύση, κάποια μυστική συνταγή που την ξέρει μόνο ο Σαμαράς, ο οποίος επιθυμεί διακαώς να γίνει πρωθυπουργός έστω και στα συντρίμμια αυτής της χώρας. 

Στο ίδιο μήκος κύματος όλοι στο ΠΑΣΟΚ – που έπαθε αμνησία κι αυτό για τα δυο τελευταία χρόνια – έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν όλους! 

Για παράδειγμα, η απίθανη πολιτική συμπεριφορά του Χρυσοχοΐδη αποτελεί ευθεία προσβολή και περιφρόνηση της νοημοσύνης ολόκληρου του λαού… 

Και ο Καρατζαφέρης επιθυμεί εκλογές, κάθε φορά συμφώνα με το πώς πάνε τα γκάλοπ· το ίδιο ακριβώς και το ΚΚΕ, που βλέπει να ξεκολλά μέσα στον χαμό από τα παγιωμένα του ποσοστά και χαίρεται χαρά μεγάλη! Στο ίδιος μήκος κύματος και ο Συνασπισμός – και πάει λέγοντας... 

Όλοι μέσα στις υποτιθέμενες χαώδεις τους διαφορές, μετράνε τα κουκιά της κρίσης και τρίβουν τα χέρια τους. 

Στον υπέρ ψήφων αγώνα είναι απασχολημένο το πολιτικό μας σύστημα και η χώρα προχωρά στα τυφλά. Κανείς δεν δείχνει στοιχειώδες ενδιαφέρον να γίνει κάτι, να προβλεφθεί μια κατάσταση, να σώσουμε ό,τι γίνεται να σωθεί… 

Και μέσα σε αυτήν την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, έντρομος ο κάθε πολίτης αναρωτιέται: αν συμβεί το μοιραίο – και όλοι γνωρίζουμε ποιο είναι το μοιραίο –, υπάρχει ένα εναλλακτικό σενάριο που να επεξεργάζεται κανείς; Υπάρχει ένα σχέδιο για το πώς θα συνεχίσουμε; 

Κάποιος να μας εξηγήσει για το τι πραγματικά θα μας συμβεί; 

Ή το θέμα μας είναι να φύγει ο Παπανδρέου, που στο τέλος, όπως πάει, θα του φορτώσουν και τις ευθύνες του κατακλυσμού του Νώε; 

Το σύστημα, καθώς φαίνεται, ρίχνει τους πρωθυπουργούς για ένα δάνειο! Ταυτόχρονα, ο πρωθυπουργός μπορεί να μένει στη θέση του όταν φορολογεί επί μονίμου βάσεως τα 600 ευρώ του μισθωτού και του συνταξιούχου δυο, τρεις έως και είκοσι τρεις φόρες τον χρόνο!
Και ενώ οι κυβερνήσεις πέφτουνε, δεν μένει στη θέση της ούτε η αγάπη ούτε η αλληλεγγύη, μια και η κοινωνία μας – είτε αυτό μας πληγώνει είτε όχι – είναι ο καθρέφτης του πολιτικού μας συστήματος, το οποίο περιθάλψαμε και στηρίξαμε όλα αυτά τα χρόνια επενδύοντας άγρια στον εγωισμό, στην ατομικότητά μας, στην έξαλλη κατανάλωση, στο αίσθημα ατιμωρησίας, στον εθνικό χαβαλέ, στην τεράστια προθυμία μας να αναδείξουμε την κάθε μετριότητα σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής σε βάρος όλων των αρίστων της κοινωνίας!
Έτσι, σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη κρίση, δίχως ουσιαστικά εφόδια, ούτε για να την κατανοήσουμε, πολλώ δε μάλλον να την αντιμετωπίσουμε συλλογικά και ατομικά. 

Το «δημοκρατικά» διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα, που στο σύνολό του ευθύνεται κατά κύριο λόγο γι’ αυτόν τον ευτελισμό που κληροδοτούμε στα παιδιά μας, δείχνει αμετανόητο, τυφλό και εξαρτημένο από την εξουσία – όχι από το παρόν και το μέλλον μας…

xenofonb@gmail.com

το ποντίκι