Ακούμε συνεχώς για τις κόκκινες γραμμές. Βγαίνουν οι
συνδικαλιστές και θέτουν τις δικές τους κόκκινες γραμμές. Κάποιοι
πολιτικοί τις δικές τους και πάει λέγοντας.
Και ρωτάμε: Τι λέτε
παλικάρια; Βάζετε εσείς τις κόκκινες γραμμές και όχι οι δανειστές;
Πρόκειται για κοινούς απατεώνες της πολιτικής. Για ψεύτες και
κομπογιαννίτες. Κόκκινες γραμμές μπορούν να έχουν μόνο εκείνοι που
δίνουν τα λεφτά τους. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπεριφορές που θυμίζουν
ψευτονταήδες.
Έχει γέλιο όλη αυτή η ιστορία. Διάφοροι περίεργοι τύποι που μέχρι προχτές προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η κρίση είναι ένα κατασκεύασμα του διεθνούς κεφαλαίου για να... κλαπεί ο πλούτος που παράγει η εργατική τάξη στην Ελλάδα, τώρα μας λένε ότι οι δανειστές μας είναι υποχρεωμένοι να μας ταΐζουν μέχρι τα βαθιά μας γηρατειά. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά με ύφος 100 κουτσαβάκηδων λένε πως δεν είμαστε και υποχρεωμένοι να πληρώσουμε τα δανεικά. Μιλάμε για έναν λόγο που θυμίζει υπόκοσμο...
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε περιόδους κρίσης ευνοούνται οι ακραίες μορφές έκφρασης. Βρίσκουν έδαφος και αναπτύσσονται αντιλήψεις που χαρακτηρίζονται ως ακραίες, επειδή ακριβώς και οι συνθήκες που βιώνει η κοινωνία είναι ακραίες. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι είναι και αποδεκτές. Ότι είμαστε υποχρεωμένοι να τις δεχτούμε.
Για παράδειγμα, λένε κάποιοι ανόητοι ότι η δραχμή θα ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή. Ακόμη κι αν δεχόμασταν ότι το λάθος θα τιμωρηθεί στο μέλλον με δημόσιο λιθοβολισμό, αυτό θα μας είναι άχρηστο, αν τελικά η επιλογή της δραχμής αποδειχτεί ως η απόλυτη καταστροφή. Όλοι γνωρίζουμε –λίγο ως πολύ– τι είναι το σωστό και τι είναι το λάθος. Δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς ιδιαίτερες δυνατότητες για να γνωρίζει ότι τους κανόνες σε ένα παιγνίδι τους ορίζουν αυτοί που μπορούν. Ότι τις κόκκινες γραμμές τις καθορίζουν οι ισχυροί και όχι οι ανίσχυροι. Όλα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για μικρά παιδιά από επικίνδυνους ερασιτέχνες.
Κυρίες και κύριοι, η παράσταση πλησιάζει στο τέλος της.
Έχει γέλιο όλη αυτή η ιστορία. Διάφοροι περίεργοι τύποι που μέχρι προχτές προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η κρίση είναι ένα κατασκεύασμα του διεθνούς κεφαλαίου για να... κλαπεί ο πλούτος που παράγει η εργατική τάξη στην Ελλάδα, τώρα μας λένε ότι οι δανειστές μας είναι υποχρεωμένοι να μας ταΐζουν μέχρι τα βαθιά μας γηρατειά. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά με ύφος 100 κουτσαβάκηδων λένε πως δεν είμαστε και υποχρεωμένοι να πληρώσουμε τα δανεικά. Μιλάμε για έναν λόγο που θυμίζει υπόκοσμο...
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε περιόδους κρίσης ευνοούνται οι ακραίες μορφές έκφρασης. Βρίσκουν έδαφος και αναπτύσσονται αντιλήψεις που χαρακτηρίζονται ως ακραίες, επειδή ακριβώς και οι συνθήκες που βιώνει η κοινωνία είναι ακραίες. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι είναι και αποδεκτές. Ότι είμαστε υποχρεωμένοι να τις δεχτούμε.
Για παράδειγμα, λένε κάποιοι ανόητοι ότι η δραχμή θα ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή. Ακόμη κι αν δεχόμασταν ότι το λάθος θα τιμωρηθεί στο μέλλον με δημόσιο λιθοβολισμό, αυτό θα μας είναι άχρηστο, αν τελικά η επιλογή της δραχμής αποδειχτεί ως η απόλυτη καταστροφή. Όλοι γνωρίζουμε –λίγο ως πολύ– τι είναι το σωστό και τι είναι το λάθος. Δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς ιδιαίτερες δυνατότητες για να γνωρίζει ότι τους κανόνες σε ένα παιγνίδι τους ορίζουν αυτοί που μπορούν. Ότι τις κόκκινες γραμμές τις καθορίζουν οι ισχυροί και όχι οι ανίσχυροι. Όλα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για μικρά παιδιά από επικίνδυνους ερασιτέχνες.
Κυρίες και κύριοι, η παράσταση πλησιάζει στο τέλος της.
Και με το τέλος
της παράστασης οι ηθοποιοί θα ρίξουν τις μάσκες τους και όλοι θα δουν
από πίσω το αληθινό τους πρόσωπο.
Η ώρα πλησιάζει και γι΄ αυτό η
νευρικότητα αυξάνεται.
Πέφτουν οι μάσκες και όλοι ξέρουμε ότι θα πρέπει
πλέον να επιστρέψουμε στην κανονική μας ζωή.
Εκεί που οι θεατρινισμοί
δεν έχουν θέση και ισχύει μόνο η αλήθεια της ζώσας πραγματικότητας: Το
χρυσό κανόνα τον κάνει αυτός που έχει τον χρυσό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου